Η λέξη που κυριάρχησε στα ΜΜΕ την περασμένη εβδομάδα ήταν η «πόλωση». Καθώς οι εκλογικές μάχες θα είναι πολλές μέσα στους επόμενους μήνες, αυτό ήταν ως ένα βαθμό αναμενόμενο. Αυτό που μας βρήκε λίγο ξαφνικά ήταν η κακογουστιά κάποιων ευφυολογημάτων, που θέλησαν να μας γυρίσουν σε άλλες εποχές, όπως η διαβόητη ιδέα για κρατική... παρέμβαση προς αποφυγήν ανόδου της Αριστεράς στην εξουσία. Στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί κατάμαυρο χιούμορ να ακούγονται τέτοιες ιδέες, από εκείνους που υποτίθενται κατηγορούν τους αντιπάλους τους για πόλωση.

Αν πράγματι με τον όρο «πόλωση» εννοείται η επιστροφή σε ιδεολογήματα της εποχής του εμφυλίου πολέμου, η αφηρημένη και απλουστευτική χρήση του σχήματος «Δεξιά-Αριστερά», ο αλληβομβαρδισμός με «αττάκες» στο διαδίκτυο, τότε όντως το πολιτικό μας σύστημα θα βρεθεί μπροστά σε νέα αδιέξοδα. Τα οποία δεν θα λυθούν βεβαίως, όταν στις κάλπες οι πολίτες θα έχουν να επιλέξουν με κριτήρια καλλιστείων. Και αυτό δεν αναφέρεται μόνο στην στράτευση στα ψηφοδέλτια μοντέλων, τραγουδιστών, ποδοσφαιριστών και άλλων τηλεπερσόνων, που έτσι κι αλλιώς θα είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν και τα καλλιστεία της «εξυπνάδας», που απευθύνονται πρωτίστως στους σίγουρους οπαδούς, που θέλουν να μπορούν να νοιώσουν το «ωραία τους τα 'πε ο τάδε...».

Κι όμως στην Ελλάδα, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχουν μια σειρά από αντιθέσεις στην προσέγγιση καίριων θεμάτων, οι οποίες από τη φύση τους βρίσκονται σε αντίθετους πόλους. Θέλει η πολιτική να ασχοληθεί με τις ολοένα και διευρυνόμενες κοινωνικές και οικονομικές ανισόητες, που καταγράφουν πλέον όχι μόνο «αριστεροί» οικονομολόγοι; Υπάρχει ενδιαφέρον για μια άλλη κλιματική πολιτική μετά από αυτό το θανάσιμα καυτό καλοκαίρι; Θα σταματήσουμε να μετράμε την ανάπτυξη μόνο με δείκτες «οικονομικής μεγέθυνσης», αγνοώντας για μακροπρόθεσμες συνέπειες σε άλλους τομείς; Μπορούν οι προοδευμένες κοινωνίες να αντιμετωπίσουν με επιτυχία το δημογραφικό τους πρόβλημα με πολιτικές ενσωμάτωσης και όχι γκετοποίησης των μεταναστών; Θα κλείσουμε τα σύνορα για όλους και θα συνεχίσουμε να ζούμε το μύθο της διαρκούς ανάπτυξης, αδιαφορώντας για το συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη; Αρκεί στους πολίτες να δίνουν «λευκή επιταγή» σε «μονάρχες», όπως ο Ερντογάν ή ακόμα και ο Ορμπαν ή πρέπει η δημοκρατία να βρει τρόπους να προστατεύσει τον εαυτό της, προσαρμοζόμενη και στις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις; Υπάρχει τρόπος να προστατευθεί η ιδιωτικότητα του πολίτη από το το αδηφάγο μάτι των μεγάλων πολυεθνικών, που μαζεύουν δεδομένα και τα χρησιμοποιούν για να μας «καθοδηγήσουν» σε συγκεκριμένες συμπεριφορές; Μπορεί να βρεθεί αντίδοτο στην παντοδυναμία των τραπεζών, των οίκων αξιολόγησης, των συμβουλευτικών εταιρειών και των offshore;

Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν αντικρουόμενες προσεγγίσεις, που μπορείς να τις αποκαλέσεις και «πολωτικές», αφού ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και καταλήγουν σε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα. Αν είναι λοιπόν να «υποστούμε πόλωση» ας είναι επί της ουσίας και όχι με όρους ιντερνετικών λογοπαιγνίων και τηλεοπτικού marketing.