Ηταν όμορφη εκείνη η εποχή, που ήταν πολύ trendy να δηλώνεις «Μακρονιστής». Ο πρόεδρος της Γαλλίας ξεκίνησε λαμπερός, ατσαλάκωτος, υπερκομματικός και έκανε τις καρδιές πολλών πολιτικών να σκιρτήσουν. Ειδικά εκείνων που πιστεύουν ότι αρκεί το κατάλληλο περιτύλιγμα στο πολιτικό μάρκετινγκ για να κατακτήσεις δόξα, τίτλους και εξουσία. Σήμερα πληθαίνουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Μακρόν δεν ήταν παρά μια βιτρίνα από χολυγουντιανό σκηνικό. Από πίσω δεν υπήρχαν και πολλά. Το μόνο που μοιάζει να του έχει απομείνει είναι ένας «ευρωπαϊστικός» μανδύας, ο οποίος όμως παραμένει σε μεγάλο βαθμό ακαθόριστος, δεν συγκινεί ούτε τους ίδιους τους Γάλλους και σε βάζει στον πειρασμό να σοιχηματίσεις ότι σύντομα θα αρχίσει να ξεθωριάζει.
Κάτι ανάλογο είχαμε ζήσει και με τον Ματέο Ρέντσι, ο οποίος επίσης είχε συγκινήσει πολλούς «κεντρώους» επίδοξους μιμητές και εδώ στην Ελλάδα, πριν ξεφουσκώσει εκκωφαντικά και οδηγηθεί τελικά στην πλήρη απαξίωση.
Την ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός συνεχίζει να διευρύνει τις ανισότητες σε ολόκληρη την Ευρώπη και η ακροδεξιά καλπάζει, δείχνοντας να είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να καρπωθεί την απογοήτευση ή την οργή που αυτές προκαλούν, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που ελπίζουν πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτή τη συστημική κρίση της πολιτικής με φτηνά τρικ από το χώρο της διαφήμισης.
Φυσικά οι κοινωνιολόγοι είχαν επισημάνει από τις αρχές του 20ου κιόλας αιώνα, πώς είτε πουλάς σαπούνια, είτε... πολιτικές η διαδικασία είναι περίπου η ίδια. Είχαν όμως προσθέσει ότι πρέπει να περιμένεις και τις συνέπειες, όταν ο πεπεισμένος από τη διαφήμιση καταναλωτής θα δοκιμάσει το προϊόν. Εκεί είναι που τελικά κρίνονται όλα.
Το πολιτικό μάρκετινγκ θα συνεχίσει λοιπόν να βρίσκει άφθονη πελατεία, να παράγει αστέρες και ελπίδες. Αλλά η διάρκεια ζωής τους θα είναι πολύ περιορισμένη, όσο το προϊόν θα είναι προβληματικό ή απλώς μιας χρήσης.
Το πρόβλημα δεν είναι στα πρόσωπα. Δεν είναι απλά ότι λείπουν οι μεγάλοι ηγέτες από την Ευρώπη, όπως συνηθίζουν να λένε πολλοί. Είναι ότι λείπουν πρωτίστως οι «μεγάλες» εναλλακτικές προτάσεις, οι οποίες φυσικά θα μπορούσαν να γίνουν πιο ελκυστικές και αποτελεσματικές, αν μπορούσαν να εκφραστούν από μεγάλες προσωπικότητες.
Δεν αρκούν λοιπόν τα κλισέ για νέους, άξιους, άριστους, άφθαρτους που προσπαθεί και μάλιστα συχνά με μεγάλη επιτυχία να επιβάλλει η κλειστή συντεχνία των πολιτικών διαφημιστών, που άλλωστε έχουμε δει ότι περιφέρονται συχνά από χώρα σε χώρα και υπόσχονται τεχνογνωσία σερβίροντας την ίδια πάνω κάτω συνταγή. Η πολυκερματισμένη Ευρώπη χρειάζεται σήμερα ένα πραγματικό σχέδιο, αν δεν θέλει να πνιγεί στα αδιέξοδα της. Κι όταν λέμε Ευρώπη δεν εννοούμε φυσικά τους θεσμούς, που από εργαλείο για την εξυπηρέτηση μιας ιδέας μεταμορφώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων σε ένα βραδυκίνητο τέρας, που παλεύει αποκλειστικά και μόνο για την επιβίωσή του.
Από το Έθνος της Κυριακής
