H Ανγκέλα Μέρκελ ετοιμάζει σιγά-σιγά τις βαλίτσες της για το μεγάλο ταξίδι στην ιδιώτευση. Ο Εμανουέλ Μακρόν βομβαρδίζει με εύστοχες παρατηρήσεις, που θα ταίριαζαν γάντι σε ...σχολιαστή της επικαιρότητας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αντιστρέψει τα αρνητικά νούμερα των δημοσκοπήσεων για τις δημιουργικές του ικανότητες. Οι σκληροί του Βορρά επιμένουν να απαγγέλουν αποσπάσματα από τη βίβλο της νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Οι άτακτοι της Ανατολής ετοιμάζονται για νέες αταξίες, βλέποντας ότι κανείς δεν έχει τα κότσια για να τους επιβάλει μια κάποια επώδυνη τιμωρία.
Τι γίνεται όμως με την περιβόητη «Συμμαχία του Νότου»; Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη του Νότου φαίνεται να εκδηλώνονται δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Από τη μια η ιταλική σχολή, που επενδύει στην σύγκρουση με τις Βρυξέλλες και από την άλλη η ιβηρική σχολή Ισπανών και Πορτογάλων που ουσιαστικά επιδιώκει να απαλύνει σταδιακά τις πληγές της μονομερούς λιτότητας για την κοινωνία χωρίς όμως να επιδιώκει να προκαλέσει μετωπική σύγκρουση. Το ποιά σχολή βρίσκεται πλησιέστερα στην λογική της ελληνικής κυβέρνησης είναι προφανές.
Το χάσμα ανάμεσα σε αυτές τις δύο σχολές αποδεικνύει όμως πόσο ουτοπικό φαντάζει αυτή τη στιγμή ένα μέτωπο του Νότου, των κοινωνιών δηλαδή που επλήγησαν περισσότερο από τη μονομερή λιτότητα και στο οποίο θα μπορούσε να συνεισφέρει και να αναζητήσει συμμάχους και η Ελλάδα. Από τη μια ο Ματέο Σαλβίνι δείχνει να ποντάρει στην πλήρη απορρόφηση της ιταλικής χριστιανοδημοκρατίας, αλλά και στην αποδυνάμωση της αριστεράς συνεχίζοντας την πολεμική ρητορεία κατά της ΕΕ. Δρα κοντόφθαλμα, προσδοκά σε ένα θρίαμβο στις επόμενες εκλογές, που θα τον καταστήσει απόλυτα κυρίαρχο στην πολιτική ζωή, ανεξαρτήτως κόστους για τη χώρα.
Από την άλλη ο Πάμπλο Ιγκλέσιας τον Ποδέμος «συμβιβάστηκε» με την αύξηση του κατώτατου μισθού στην Ισπανία στα 900 ευρώ, δηλώνοντας πως δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα και αφήνοντας στην άκρη παλιότερες πιο «ακραίες απαιτήσεις» του. Είναι η προσαρμογή στην λογική του εφικτού, που είχαν ακολουθήσει παλιότερα και οι αριστεροί της Πορτογαλίας, συνεργαζόμενοι με ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, του οποίου ο πρώην ηγέτης είχε βρεθεί στη φυλακή.
Ισως τώρα εκείνοι οι αναλυτές, αλλά και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που επέλεγαν να βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τους ακροδεξιούς εθνολαϊκιστές με τους «αριστερούς ριζοσπάστες λαϊκιστές» να κατάλαβαν πού βρίσκεται η διαφορά και από πού προέρχεται η μεγαλύτερη απειλή για την Ευρώπη. Το ότι κάποιοι ντόπιοι φανατικοί του «νεοσυντηρητισμού» συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο δεν αποτελεί έκπληξη. Γιατί τελικά ο συντηρητισμός, όπως και ο φανατισμός τίποτα νέο δεν έχουν να δείξουν.
Από την εφημερίδα Εθνος
