Τη χρυσή τομή στη διελκυνστίδα μεταξύ της ΔΕΗ και της ενεργοβόρου βιομηχανίας για τα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος καλείται να δώσει η κυβέρνηση. Κοντεύει το τέλος του χρόνου και ακόμα λύση δεν έχει βρεθεί.

Οι βιομηχανίες υποστηρίζουν ότι η ΔΕΗ με διάφορους τρόπους επιδιώκει αυξήσεις στα τιμολόγια που φθάνουν ως και το 30%, ενώ η δημόσια εταιρία ηλεκτρισμού αντιτείνει τα δικά της κόστη και τους δικά  της προβλήματα.

Ως ένα βαθμό και οι δύο πλευρές μοιάζουν να έχουν δίκιο. Οι μεγάλες βιομηχανίες έχουν ανάγκη από φθηνό ρεύμα και ορατότητα στο ενεργειακό κόστος για να παραμένουν ανταγωνιστικές, ιδιαίτερα στη διεθνή αγορά, δεδομένου ότι οι περισσότερες μονάδες της κατηγορίας αυτής έχουν έντονα εξαγωγικό χαρακτήρα.

Η ΔΕΗ από τη δική της πλευρά θέλει να λειτουργεί ως ανταγωνιστική εταιρία ηλεκτρισμού, με ένα εύλογο κέρδος από κάθε κατηγορία πελατών. Στην παρούσα φάση δε πρέπει να προγραμματίσει και με γνώμονα τις αλλαγές που επιφέρει η λιγνιτική αποεπένδυση, καθώς και  άλλες ραγδαίες ανακατατάξεις στην αγορά ηλεκτρισμού.

Ωστόσο περιθώρια υπάρχουν.   Κατ’ αρχήν η κυβέρνηση δεν φτάνει μόνον να εξαγγέλλει αλλά θα πρέπει και να υλοποιεί τις διάφορες κατά καιρούς υποσχέσεις της για τις θεσμικές αλλαγές που μειώνουν το ενεργειακό κόστος για τη βιομηχανία. Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ουραγός στην εφαρμογή μέτρων, που απορρέουν από ευρωπαϊκές οδηγίες και θα μπορούσαν να ελαφρύνουν το συνολικό κόστος, όπως για παράδειγμα το “βιομηχανικό ΕΤΜΕΑΡ” και άλλα πολλά.

Όσο καθυστερούν οι αλλαγές αυτές, συμπεριλαμβανομένης και της περίφημης εφαρμογής του target model, τόσο θα αυξάνονται οι πιέσεις προς τη ΔΕΗ, καθώς είναι ο μοναδικός πάροχος, αυτή τη στιγμή, ο οποίος θα μπορούσε να δώσει φθηνότερο ρεύμα στη βιομηχανία.

Από την άλλη πλευρά, όλοι οι παίκτες στην αγορά, συμπεριλαμβανομένης και της ΔΕΗ οφείλουν να γνωρίζουν ότι τα δεδομένα δεν μπορούν να αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη. Πρέπει εποικοδομητικά να επιστρέψουν σε διαπραγματεύσεις που θα άρουν το αδιέξοδο και θα δώσουν μία win-win λύση για όλους.