Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Που είναι;
Οι Φιλελεύθεροι
Τρίτη, 20/11/2018

Καθώς η απειλή της ακροδεξιάς επέλασης στις επόμενες ευρωεκλογές γίνεται όλο και πιο ορατή, η συζήτηση έχει ανάψει για τη δημιουργία ενός δημοκρατικού-προοδευτικού «μετώπου», που όχι μόνο θα βρεθεί απέναντί της, αλλά θα αποτρέψει και την περαιτέρω διολίσθηση της παραδοσιακά κυβερνώσας Χριστιανοδημοκρατίας προς το απειλητικά διογκούμενο άκρο της. Προς το παρόν η συζήτηση παραμένει ...συζήτηση και τα αποτελέσματα είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά. Η σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να αποδείξει μέσα από μια καταγραφή των δυνάμεων της ότι έχει ακόμα σφυγμό, οι Πράσινοι δείχνουν να απολαμβάνουν τις «κολακευτικές» δημοσκοπήσεις, ιδιαίτερα στη Γερμανία, οι Φιλελεύθεροι ψάχνουν να βρουν ποιός ανήκει στο δικό τους στρατόπεδο και η Αριστερά δείχνει να μην μπορεί να ξεπεράσει παιδικές της ασθένειες, που οδηγούν ιστορικά σε αλυσιδωτές διασπάσεις.


Στην Ελλάδα τα πράγματα μοιάζουν ακόμα πιο δυσοίωνα. Το δίλημμα, που αναγκαστικά τίθεται ανάμεσα σε Τσίπρα και Μητσοτάκη καθίσταται ακόμα πιο έντονο, αφού απουσιάζουν από το πολιτικό τοπίο, τόσο οι Πράσινοι, όσο και οι Φιλελεύθεροι, ενώ η πασοκική σοσιαλδημοκρατία το μόνο που έχει καταφέρει είναι να καταστεί παράδειγμα προς αποφυγή για τα αδερφά της κόμματα. Η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, την οποία πολλοί είχαν ελπίσει να γευτούν ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης ενός σάπιου δικομματικού μοντέλου νεποτισμού και διαπλοκής τελικά δεν ήρθε ποτέ. Αυτό δεν μπορεί να θεωρείται παρά σύμπτωμα σοβαρής ασθένειας.


Αυτό που μοιάζει ιδιαίτερα προβληματικό είναι η έλλειψη ενός φορέα εκπροσώπησης του κοινωνικά φιλελεύθερου χώρου, που θα μπορούσε να αποτελεί εν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο και θα λειτουργούσε εξισορροπιστικά απέναντι σε ακραίες φωνές και μαξιμαλιστικές απόψεις, τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά. Αν η Κεντροδεξιά επιχείρησε κάποτε να εκπροσωπήσει αυτό το χώρο, σήμερα είναι τόσο κοντά του όσο η Λιβαδειά με τη Νέα Υόρκη (τυχαία τα ονόματα, η απόσταση μετράει).

Η αυτοαποκαλούμενη «φιλελεύθερη» πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας απέδειξε σε μια σειρά ευκαιριών, ότι απλά δεν υπάρχει, με αποκορύφωμα την αναχρονιστική της στάση στο θέμα διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, αλλά και στην υπόθεση του «μακεδονικού» και σε πληθώρα από άλλα κοινωνικά ζητήματα με αποκορύφωμα «υπεύθυνης» πολιτικής προσέγγισης τους «τρανς-εξωγήινους». Πολιτικοί και δημοσιογράφοι, που αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι το μόνο που επιδιώκουν είναι να πέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με κάθε κόστος, γι αυτό και με φανατισμό υποστηρίζουν ότι πιο ανελεύθερο, σκοταδιστικό και λαϊκίστικο μπορεί να θεωρηθεί ως πλήγμα προς τους «τσιπραίους», ακόμα και αν αυτό απειλεί το κύρος της χώρας διεθνώς ή την κοινωνική συνοχή ενός συνόρων. Η μανία τους να αποδείξουν μέχρι τελικής πτώσεως ότι οι συντάξεις θα κοπούν είναι αποκαλυπτική. Οπως και η προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι διαλύεται το κράτος των νοικοκυραίων από «το οπλισμένο πρεζάκι» που μπήκε στο μαγαζί του τίμιου κοσμηματοπώλη. Στην πολιτική σκηνή ποζάρουν λοιπόν φιλελέδες και νεοφιλελέδες, αλλά απουσιάζουν σταθερά οι φιλελεύθεροι.


Η απουσία ενός πραγματικά φιλελεύθερου φορέα περιορίζει έτσι και τις επιλογές του απλού ψηφοφόρου, αλλά και τις δυνατότητες ενός ουσιαστικού μετεκλογικού διαλόγου, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαφορετικές πλειοψηφίες, που θα εξέφραζαν με πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και ειδικά στο χώρο της νεολαίας. Πολλοί νέοι άνθρωποι αδυνατούν να βρουν ένα σημείο πολιτικής αναφοράς, ενώ τα παραδοσιακά κόμματα παρουσιάζουν ένα προσωπικό που παρελαύνει στις τηλεοράσεις εκπροσωπώντας θέσεις, που θυμίζουν αχταρμά. 


Για το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά έχει αναλάβει να καλύψει το κενό μιας «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι να επιχειρήσει να εκπροσωπήσει ταυτόχρονα και το χώρο των πραγματικά φιλελεύθερων σε κοινωνικό και επίπεδο δικαιωμάτων. Ισως θα ήταν καλύτερο για αυτόν να έχει απέναντί του ένα τέτοιο συνομιλητή και δυνητικό συνεργάτη, με τον οποίο θα μπορούσε να συμφωνήσει σε θέματα αρχής, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με την προσέγγιση της οικονομίας όπως τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ανεκτικότητας, ιδιωτικότητας, εργασιακής αξιοπρέπειας, προάσπισης κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα οποία δεν μπορεί να θεωρούνται ως αριστερές ιδεοληψίες, όπως προσπαθεί να τα σταμπάρει η επιθετική νεοσυντηρητική «πρωτοπορία». 


Αντίστοιχα σοβαρό είναι και το ζήτημα της εκπροσώπησης του κεντροαριστερού χώρου από ένα κόμμα της οικολογίας, σε μια χώρα, όπου τα περιβαλλοντικά προβλήματα αποτελούν... παράδοση. Η υποτιθέμενη εκπροσώπηση των Πρασίνων στην κυβέρνηση μόνο ορατή δεν είναι. Αποτελεί και αυτή η απουσία ένα δείγμα ελληνικής ιδιαιτερότητας, σε μια περίοδο που ολοένα και συχνότερα γίνεται λόγος για την επίδραση του ανθρώπινου παράγοντα στις αντοχές του πλανήτη. 


Η υποεκπροσώπηση κοινωνικών κινημάτων και πολιτικών χώρων δε μπορεί παρά να θεωρείται ως στοιχείο προβληματισμού για τις μελλοντικές εξελίξεις, αφού αποκλείει από τον πολιτικό διάλογο θέματα που θα αποδειχτούν καθοριστικά για το μέλλον μας. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, από τη στιγμή που σε μεγάλο βαθμό η πολιτική συζήτηση έχει σε μεγάλο βαθμό εμποτιστεί από τη θεματολογία ακροδεξιών πατριδοκάπηλων και συνωμοσιολόγων. Αυτό δεν αποτελεί απλά ευθύνη του πολιτικού προσωπικού, αλλά δείχνει και την πολιτική παιδεία και ωριμότητα ολόκληρης της κοινωνίας, που σε μεγάλο βαθμό δείχνει να βολεύεται με ένα φτωχικό μενού, που της προσφέρουν μίντια και κόμματα και δεν δείχνει να είναι σε θέση να γεννήσει κινήματα και κόμματα, που θα εμπλουτίσουν αυτή την προσφορά. 

Από το http://28europe.blogspot.com/