Κανονικά η Ευρώπη θα έπρεπε να τρέφει αισθήματα ευγνωμοσύνης απέναντι στον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπαν. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της. Αυτές τις μέρες στη Βουδαπέστη άνθρωποι διαδηλώνουν εναντίον νόμων, που θέλουν να αλλάξουν το εργασιακό καθεστώς.
Ενα καθεστώς πάντως, που ήδη έχει υποστεί αναρίθμητες εκπτώσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων και των πολιτών γενικότερα και γι αυτό και έχει λειτουργήσει ως μαγνήτης για ξένες εταιρείες, που ήρθαν να επενδύσουν στη χώρα. Τελευταίο παράδειγμα τα εγκαίνια, που έκανε ο ίδιος ο Ορμπαν τον περασμένο Οκτώβριο σε μια καινούρια μονάδα της BMW κοντά στο Ντέμπρετσεν. Οι «επενδυτές» εκτιμούν λοιπόν το «κλίμα» στη χώρα και έρχονται να υποστηρίξουν την Ουγγαρία που κάποιοι φραστικά επικρίνουν. Υπάρχουν βεβαίως και ορισμένοι μέσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα που θεωρούν υπερβολικές τις αντιδράσεις απέναντι σε μια σειρά αντιδημοκρατικά μέτρα του Ορμπαν και επικαλούνται την «ανάπτυξη» της ουγγρικής οικονομίας για να αντικρούσουν αριστερές κριτικές.
Γι αυτό λέω ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να είναι ευγνωμονούσα. Επειδή ο «καλώς τον δικτάτορα», όπως κάποτε αστειευόμενος τον είχε προσφωνήσει ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο το όνειρο των νεοσυντηρητικών, το οποίο φαίνεται ότι πλέον έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Ακρατος νεοφιλελευθερισμός παντρεμένος με ανέξοδο εθνολαϊκισμό και ρατσιστικές απόψεις. Αυτά που λέει ο Ορμπαν είναι ίσως λίγο πιο ακραία, από εκείνα που υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι Ευρωπαίοι Χριστιανοδημοκράτες. Αλλά στον πυρήνα τους αυτό ακριβώς πρεσβεύουν. Δεν είναι προνόμιο του Σαλβίνι μόνο αυτές οι ιδέες. Απλώς αυτός δεν χρειάζεται να τα διανθίζει όλα αυτά με έναν φιλολογικό και άνευ περιεχομένου «ευρωπαϊσμό».
Τα ακούμε και εδώ στην Ελλάδα. Η χώρα πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστική, να καθηλώσει ή και να μειώσει κι άλλο τους μισθούς, να αποκτήσει ακόμα πιο «ευέλικτες» μορφές εργασίας, να δώσει κίνητρα στους επενδυτές για να μπορέσει να ορθοποδήσει. Να μειώσει φόρους για τις εταιρείες. (Στα χωριά το πακέτο αυτό το λένε αλλιώς)
Είναι προτιμότερο λοιπόν αντί να διαδηλώνει ο κόσμος απέναντι στην περιστολή των δικαιωμάτων του να καταναλώνει την ενέργειά του σε επιθέσεις εναντίον των ξένων, των μειονοτήτων, των απειλών εκτός συνόρων γενικώς. Ο Ορμπαν τα βάζει με τους «Ευρωπαίους» όταν πρόκειται για το μεταναστευτικό. Πουλάει εθνική υπερηφάνεια και ανεξαρτησία. Οταν πρόκειται όμως να ικανοποιήσει τις ανάγκες μεγάλων πολυευθνικών γίνεται αρνάκι.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι τα αδιέξοδα, που βίωσε η πολιτική της πλήρους υποταγής στην «αγορά», η κρίση που προκάλεσε αυτό το οικονομκό μοντέλο και κατέστρεψε ολόκληρες κοινωνίες αναζητά ένα τρόπο να εκτονωθεί. Η πολιτική ηγεσία της Χριστιανοδημοκρατίας ανακάλυψε τον εθνολαϊκισμό για να μπορέσει να αποστρέψει το βλέμμα από τον αυταρχισμό, με τον οποίο επιχειρεί να κρατήσει δέσμιες τις κοινωνίες στο δικό της δήθεν «περιοριστικό» μοντέλο. Οπου ο «περιορισμός» ...περιορίζεται στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά όχι στα κέρδη τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων. Βρέθηκε λοιπόν το καπάκι που θα σηκωθεί από την κατσαρόλα, που έβραζε επικίνδυνα.
Ο Ορμπαν δείχνει το δρόμο. Δεν είναι βαρίδι για τη Χριστιανοδημοκρατία, αλλά πρότυπο. Γι αυτό και δεν πρόκειται να τον εκτοπίσουν από τις τάξεις τους. Ο Μαγυάρος δικτατορίσκος είναι ένα καλό τεστ, για το μέχρι που μπορεί να το φτάσει η Νεοδεξιά, που θέλει να συνεχίσει να κρατά τα ηνία ολόκληρης της Ευρώπης.
