Με τις αγορές να έχουν γυρίσει τούμπα, ειδικά η Wall Street και τα Ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το σχέδιό της (;) για την έξοδο στις αγορές. Ασφαλώς και δεν μπορεί μετά από οκτώ – εννιά χρόνια μνημόνια να μας πει πότε θα βγει στις αγορές, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχει μεγάλες ελπίδες. Και δεν έχει μεγάλες ελπίδες διότι στον τομέα ψυχολογία, που είναι ο κινητήριος μοχλός των αγορών παίρνει κάτω από τη βάση. Τα στοιχεία για το πρωτογενές πλεόνασμα του 11 μήνου, 7,6 δις. ευρώ, σημαίνει ότι τα λεφτά αυτά λείπουν από το πορτοφόλι των Ελλήνων, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Διαβάζοντας τα στοιχεία, οι επενδύσεις από το θεωρητικώς καμωμένο ΠΔΕ απουσιάζουν, αφού έχουν ανασταλεί πληρωμές 1 δις. ευρώ. Και η χώρα, εκείνοι που ορίζουν τη μοίρα της, οι μεγάλοι οικονομολόγοι με πανεπιστημιακές έδρες στα ξένα πανεπιστήμια και θέση στο υπουργικό συμβούλιο δεν νοούν να αντιληφθούν τα στοιχειώδη για να πάρει μπροστά η «μηχανή».

Η πενταετία της Ιταλίας διαμορφώνεται στο 2,7% και η αντίστοιχη δική μας στα ομόλογα σε 3,3%. Πως θα βγούμε στις αγορές, ζητώντας τι και πόσο, όταν οι τράπεζες βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Πως θα γίνει αυτό, όταν πλέον εξυφαίνονται σενάρια στην Ουάσινγκτον για παύση της προεδρίας Τραμπ και το Ηνωμένο Βασίλειο να φλερτάρει με το απονενοημένο διάβημα ενός σκληρού Brexit και μάλιστα σε ένα τοπίο απανωτών αυξήσεων επιτοκίων.

Επιπρόσθετα, το 2019 αποτελεί εκλογική χρονιά. Εθνικές, ευρωεκλογές και δύο γύροι αυτοδιοικητικών. Οι προβλέψεις για την αύξηση του τουριστικού ρεύματος είναι ηπιότερες για του χρόνου και είναι να αναρρωτιέται κανείς πως αυτή η χώρα θα καταφέρει να πετύχει έστω 2,5% ανάπτυξη.

Κάτι μου λέει ότι οι κυβερνώντες παλεύουν για το λιγότερο οδυνηρό σενάριο στις εκλογές. Μια διαχειρίσιμη ήττα. Για να δούμε.2019