Το 2019 θα είναι χρονιά εκλογών. Οχι, δεν αναφέρομαι στην προφητεία Ελληνα γόνου μεγάλης πολιτικής οικογενείας, ο οποίος ήθελε με αυτή τη δήλωση να μας θαμπώσει με τη διορατικότητά του. Πέραν των εκλογών στην Ελλάδα, που είναι πια θέμα μηνών, το Μάιο του '19 θα αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, όπως πλέον οφείλουν να γνωρίζουν και οι πιο αδιάφοροι. Οι προβλέψεις λένε ότι οι συσχετισμοί θα γίνουν ακόμα πιο δυσανάγνωστοι.
Εκλογές όμως θα γίνουν και σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα προδιαγράφουν ότι δεν θα υπάρξει μια εννιαία τάση σε όλες. Ετσι ενώ για παράδειγμα στην Πολωνία φαίνεται ότι θα επιβεβαιωθεί η κυριαρχία μιας νεοσυντηρητικής, ευρωφοβικής και αυταρχικής δεξιάς, στη Φινλανδία και στη Δανίαείναι πολύ πιθανό να «επιστρέψουν» στα πράγματα οι σοσιαλδημοκράτες. Ειδικά η περίπτωση της Φινλανδίας έχει ενδιαφέρον, επειδή θα καταγραφεί η «κατάρρευση» του μύθου των εθνικιστών «Γνήσιων Φινλανδών», οι οποίοι εισήλθαν στην σημερινή κυβέρνηση με πολλές φιλοδοξίες και στη συνέχεια διασπάστηκαν.
Το και πάλι υπηρεσιακά κυβερνώμενο Βέλγιο θα πρέπει επίσης να ελπίζει σε μια διέξοδο από τις κάλπες, τον ερχόμενο Μάιο. Πριν από μερικές εβδομάδες αποχώρησαν από την κυβέρνηση οι εθνικιστές της Φλαμανδίας, αρνούμενοι να επικυρώσουν το σύμφωνο περί μετανάστευσης του ΟΗΕ, ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων λαϊκιστών, όπως ο ο καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς.
Υπάρχουν φυσικά και οι εκλογές σε τρία ανατολικογερμανικά κρατίδια το ερχόμενο φθινόπωρο, που θεωρείται ότι θα επηρεάσουν συνολικά την πολιτική ζωή της χώρας.
Σε Βραδεμβούργο, Σαξωνία και Θουριγγία η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία παραμένει σταθερά δεύτερο κόμμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Αν αυτό αποδειχθεί αληθινό και εκλογικά τότε τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.
Κάποιοι δεν αποκλείουν πρόωρες εκλογές και στην Ιταλία, αν οι διαφωνίες της Λέγκα του Σαλβίνι με τα 5 Αστέρια του Ντι Μάιο οδηγήσουν σε ρήξη. Μεγάλη πίεση από τους εθνικιστές και τους συντηρητικούς θα δεχτεί και η κυβέρνηση μειοψηφίας του Πέδρο Σάντσεθ στην Ισπανία και οι πιθανότητες να αντέξει ως την προγραμματισμένη ημερομηνία εκλογών για το καλοκαίρι του 2020 θεωρούνται μοιρασμένες με εκείνες των πρόωρων εκλογών μέσα στο 2019.
Υπάρχει τέλος και η Σουηδία, όπου εδώ και σχεδόν τέσσερεις μήνες δεν έχει γίνει δυνατό να σχηματιστεί ένας βιώσιμος κυβερνητικός συνασπισμός και κάποιοι θεωρούν ότι αυτό μπορεί τελικά να φέρει και εδώ πρόωρες κάλπες.
Θα είναι μια χρονιά εκπλήξεων και ανακατατάξεων συνολικά, που δεν θα απομακρύνουν την αστάθεια του κλονισμένου ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Οι αντιφατικές τάσεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει απαραίτητα Μία ευρωπαϊκή κοινωνία, που να προσλαμβάνει τα προβλήματα με παρόμοιο τρόπο. Η σύγκλιση που κάποτε αποτελούσε σύνθημα στις Βρυξέλλες κατάντησε απόκλιση. Τα εικοστά γενέθλια του ευρώ που θυμήθηκαν κάποιοι ενίσχυσαν τις αντιθέσεις, ευνόησαν κυρίως τη Γερμανία, αλλά δεν έκαναν τους πολίτες της περισσότερο φιλοευρωπαίους. Εκαναν χώρες που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη ακόμα πιο επιφυλακτικές. Καμιά από αυτές δεν έχει διάθεση να ενταχθεί σήμερα στο κοινό νόμισμα. Οι προβλέψεις για τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξες.
Με άλλα λόγια: Η Ευρώπη θα συνεχίζει να διανύει βαθιά περίοδο κρίσης ως ένα φιλόδοξο και ενοποιητικό πολιτικό εγχείρημα. Το αφήγημα της έχει ξεφτίσει, η ακτινοβολία της είναι σχεδόν μηδενική. Το μόνο που τη διασώζει είναι ότι ένα κομμάτι της νέας γενιάς την αντιμετωπίζει καθαρά πρακτικά, ωφελιμιστικά. Ως εκεί όμως. Αυτό δε σημαίνει ότι η επιστροφή σε μια εθνολαϊκιστική εσωστρέφεια μπορεί να δώσει λύσεις για την πλειοψηφία των πολιτών της. Αλλά δεν διαφαίνεται κανείς, που να μπορεί να τους το εξηγήσει αυτό πειστικά και να τους προτείνει έναν πραγματικά ευρωπαϊκό δρόμο, προς όφελος των «πολλών» και όχι των λίγων και εκλεκτών ενός παρηκμασμένου συστήματος.
Καλή Χρονιά, λοιπόν.
Από το http://28europe.blogspot.com
