To 2018 μας αφήνει με …κίτρινες αποχρώσεις. Και, μπορεί να απολαμβάνουμε, ακόμη, στη χώρα μας ιταλικό espresso σε καρέκλες γαλλικών bistro, όμως, η οικονομική πραγματικότητα υπερέχει, πια, της μεσογειακής ιδιοσυγκρασίας μας. Η «απόλαυση» τελειώνει με το που γυρνάμε στο σπίτι. Φουσκωμένοι λογαριασμοί, εισφορές, κοκκινισμένα δάνεια, υποχρεώσεις χωρίς τέλος, διαρκής μείωση εσόδων και αβεβαιότητα για το μέλλον. Έχουν έρθει τα πάνω, κάτω. Ταμείο ημέρας και αν…
Μα, είμαστε τόσο μακριά, συνάμα, δε, τόσο κοντά στην υπόλοιπη ταραγμένη Ευρώπη και μια ανάσα από τις εστίες του πολέμου, του κατατρεγμού, προς Ανατολάς. Όσο και να βολευόμαστε, λοιπόν, στους καναπέδες, όσο και να κλεινόμαστε στο καβούκι μας, τα προβλήματα θα υπάρχουν και θα εντείνονται, έστω και αν οι δείκτες «αρχίζουν να ευημερούν». Καθένας, άλλωστε, έχει μια διαφορετική θεώρηση της ζωής και της οικονομικής δραστηριότητας.
Γεγονός είναι ότι ο παλμογράφος της εθνικής οικονομίας γνωρίζει ποικίλες εξάρσεις. Τα σήματά του επηρεάζονται εύκολα, σε καθημερινή βάση, από διεθνείς και εγχώριους απρόβλεπτους παράγοντες. Πετρέλαιο, χρυσός, χρηματιστήριο κλπ.
Έξω, βέβαια, πάμε καλά. Οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν στο διάστημα Ιανουαρίου-Οκτωβρίου 2018 κατά 4,17 δισ. ευρώ ή κατά 17,6% και όπως όλα δείχνουν από την εκκίνηση του 3ου τετραμήνου πάμε για μια ακόμη χρονιά ρεκόρ. Η αξία των εξαγωγών ανήλθε σε 27,78 δισ. ευρώ από 23,61 δισ. ευρώ το περυσινό 10μηνο, ενώ χωρίς τα πετρελαιοειδή αυξήθηκαν στα 18,34 δισ. ευρώ από 16,40 δισ. ευρώ, δηλαδή κατά 1,94 δισ. ευρώ ή κατά 11,8%. Στον αντίποδα, όμως, προβληματισμό εξακολουθεί να προκαλεί η ενίσχυση των εισαγωγών, κάτι που επαναφέρει στο επίκεντρο την ανάγκη ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής.
Την ίδια ώρα, οι Βιομήχανοι θεωρούν επιτακτικό στόχο πολιτικής το να βρεθεί δημοσιονομικός χώρος που θα δημιουργήσει κίνητρα για καλά αμειβόμενη εργασία, επιχειρηματικότητα, φορολογική συμμόρφωση, αποταμίευση, καινοτομία και προς αυτή την κατεύθυνση. Και επ’ αυτού είναι, όντως, αναγκαίο να συνεργαστούν η Ελληνική κυβέρνηση και οι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί. Πόσο εφικτό άραγε είναι κάτι τέτοιο και πότε θα γίνει επιτέλους;
Τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, που θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του χρέους μέχρι το 2060, λένε οι αναλυτές, δεν εμποδίζουν κατ’ ανάγκη την δημιουργία δημοσιονομικού χώρου για ισχυρότερη ανάπτυξη, ιδίως με την προώθηση των ιδιωτικών επενδύσεων. Το πότε θα δούμε, ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη ουδείς, στην παρούσα φάση, το εγγυάται…
Όσο πλησιάζουν οι εκλογές όλο και απομακρύνονται οι ρεαλιστικές προσεγγίσεις, -λόγω πολιτικού κόστους για κάθε πλευρά-, οπότε ετεροχρονίζεται και το απαραίτητο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο τομέα, με στόχο την εξοικονόμηση πόρων για τη βελτίωση των υπηρεσιών δημοσίων αγαθών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες, περιλαμβανομένης και της αύξησης του όγκου και της αποτελεσματικότητας των δημοσίων επενδύσεων. Με αυτά τα δεδομένα, το 2019 αναμένεται έως και εκρηκτικό!
