Μάλλον κανείς δεν έχει πει ακόμα στην Τερέζα Μέι, ότι το να επαναλαμβάνεις συνεχώς το ίδιο πείραμα και μάλιστα με τον ίδιο ερασιτεχνικό τρόπο, προσδοκώντας ένα ολότελα αλλιώτικο αποτέλεσμα είναι δείγμα όχι μόνο ξεροκεφαλιάς, αλλά και ανοησίας. Οπως και κάποιος θα πρέπει επιτέλους να πει στους Βρετανούς ότι αυτό που κατέρρευσε στην πατρίδα τους ήταν ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες και για το οποίο η κύρια ευθύνη θα πρέπει να αναζητηθεί στο Λονδίνο και όχι μόνο στις Βρυξέλλες. Να τους πει δηλαδή ότι τα συνεχώς διογκούμενα φαινόμενα φτώχειας και εξαθλίωσης, που έχουν οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων στο περιθώριο δεν θα εκλείψουν ως δια μαγείας με το Brexit.

Τις τελευταίες εβδομάδες φαίνεται να προσχωρούν πολλοί «ουδέτεροι παρατηρητές» στο στρατόπεδο εκείνων, που ζητούν μια «δεύτερη ευκαιρία». Δηλαδή ένα νέο δημοψήφισμα.

Η αιτιολογία για αυτή την αλλαγή στάσης είναι προφανής και απολύτως θεμιτή. Οι πολίτες θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν ανάμεσα σε πραγματικές εναλλακτικές και όχι ανάμεσα στο σήμερα πραγματικό και στο φαντασιακό, που τους είχαν υποσχεθεί κάποιοι, κάποτε για το αύριο.

Αν το ερώτημα τεθεί πάνω στα ρεαλιστικά σενάρια που διαφαίνονται σήμερα θα είναι πολύ διαφορετικό, από εκείνο του 2016 και έτσι θα αφαιρεθεί και το επιχείρημα όσων ισχυρίζονται ότι δε μπορεί να «ξαναψηφίσουμε για το ίδιο ζήτημα».

Βεβαίως και θα είναι πάλι ένα διχαστικό ερώτημα. Αλλά η κοινωνία είναι έτσι κι αλλιώς διχασμένη. Δεν θα διχαστεί τώρα. Αντίθετα ένα ειλικρινές δίλημμα, βασισμένο δηλαδή πάνω στα πραγματικά δεδομένα θα μπορούσε να «εξυγιάνει» το δημόσιο διάλογο και να οδηγήσει σε μια πλειοψηφία πολύ πιο ξεκάθαρη από εκείνη του 2016. Αλλιώς το καράβι θα συνεχίσει να τραβάει ακυβέρνητο προς τα βράχια και πολλοί Βρετανοί θα μείνουν με την αιώνια απορία για το «τι θα είχε γίνει, αν οι πολιτικοί τους είχαν τολμήσει να τους πουν τη γυμνή αλήθεια».