Η γαλλική και η ιταλική κυβέρνηση μαλώνουν για τα κίτρινα γιλέκα. Ο «πολύς» Μακρόν, ο μέχρι προχθές ατσαλάκωτος ενοχλήθηκε επειδή η ιταλική κυβέρνηση στηρίζει τους Γάλλους διαδηλωτές. Μάλιστα ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης, Λουίτζι ντι Μάιο σε μια μάλλον κακοστημένη θεατρική κίνηση συνάντησε, λέει, κίτρινα γιλέκα στο Παρίσι.
Το θέμα είναι αν και οι δυό τους έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκεται. Για τον Μακρόν είναι λίγο πολύ γνωστό ότι αναγκάστηκε να κοιτάξει και λίγο πιο κάτω από το ύψος του θρόνου του, ειδικά μετά από εκείνο το βράδυ, που στα Ηλύσια Πεδία επεξεργάζονταν ακόμα και σενάρια για την ανάγκη πιθανής φυγάδευσής του. Αλλά τουλάχιστον τρεις στους τέσσερεις Γάλλους θεωρούν ότι ακόμα δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει.
Για τους Ιταλούς κυβερνώντες τώρα τι να πεις; Περιμένουν να υπάρξει ένα αντίστοιχο κίνημα και ενάντια στον εαυτό τους; Γιατί ωραία τα καλοπιάσματα, στα οποία έχουν επιδοθεί Σαλβίνι και ντι Μάιο, αλλά τι θα γίνει αν πράγματι το κίνημα αυτό περάσει τις Αλπεις;
Η παρατήρηση πολιτικών, αλλά κυρίως κοινωνικών φαινομένων εκ του μακρόθεν προκαλεί σοβαρά προβλήματα στην αντίληψη της πραγματικότητας. Και οδηγεί σε συμπεράσματα και κινήσεις που όχι μόνο ασφαλείς δεν είναι αλλά αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας. Προφανώς κάποιοι στη Ρώμη θεωρούν ότι βρήκαν την ευκαιρία για μια ακόμα επίδειξη ανέξοδου λαϊκισμού. Αν είχαν όντως κατανοήσει τι γίνεται, θα έπρεπε μάλλον να στηρίξουν τον Μακρόν.
Γιατί αυτό που πολύ συμπυκνωμένα εκφράζουν τα «γιλέκα» είναι η απόρριψη του παλαιοκομματισμού ενός γερασμένου πολιιτκού συστήματος και η απαίτησή τους να ασχοληθεί επιτέλους η πολιτική με την κοινωνική διάλυση την οποία συστηματικά προωθούν όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Ο κύριος Σαλβίνι προσπαθεί να κρύψει ότι το κόμμα του δεν είναι ούτε τόσο νέο, ούτε αυτός τόσο άσπιλος και άφθαρτος. Κι αυτός παλιά καραβάνα της πολιτικής είναι και τμήμα αυτής της «ελίτ», που και στην Ιταλία, όπως και στη Γαλλία ολοένα και περισσότερο ...υπερυψούται της κοινωνίας. Οσο για τον ντι Μάιο, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για το μέλλον του κόμματός του, που μέσα από μια επίφαση «άμεσης δημοκρατίας» κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε, αλλά μάλλον έχει αγγίξει τα όρια του και βρίσκεται ήδη σε καθοδική πορεία. Αν θεωρεί ότι θα φορέσει κίτρινο γιλέκο και θα αρχίσει να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις θα αποδείξει ότι είναι μάλλον γεννημένος για κάτι άλλο παρά για πολιτικός. Ισως για γελωτοποιός.
Η οργή των μεσαίων (κυρίως) αλλά και των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων για την διαρκή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους δεν θα αντιμετωπιστεί με επικοινωνιακά τρικάκια. Ούτε σαν αυτά φυσικά, που πρότειναν οι σύμβουλοί του στον αμήχανο Γάλλο πρόεδρο, το καμάρι της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας. Το αίτημα για πραγματική δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με εμπνεύσεις εταιριών συμβούλων, λαμπερές φωτογραφήσεις και «αποκαλύψεις» της ανθρώπινης πλευράς επαγγελματιών της πολιτικής.
