Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Μέχρι θανάτου
Ταυρομαχίες
Δευτέρα, 18/02/2019

Μια μπαρόκ αίθουσα. Μια φιέστα ξύλινου λόγου. Επτά δικαστές, 12 κατηγορούμενοι. Βαριές κατηγορίες, εξοντωτικές οι προβλεπόμενες ποινές. Τη δεύτερη μόλις μέρα της περιβόητης δίκης στη Μαδρίτη κατά των «στασιαστών» της Καταλονίας λίγο πιο πέρα, στο εθνικό κοινοβούλιο φαινόταν να σβήνουν οριστικά τα όνειρα του Πέδρο Σάντσεθ να μπορέσει να συνεχίσει με μια κυβέρνηση μειοψηφίας μέχρι το 2020. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Πυθία για να προβλέψει ότι οι επόμενοι μήνες θα είναι εκρηκτικοί.

Ο Ισπανός πρωθυπουργός βρέθηκε ανάμεσα σε δύο αντιπάλους που είναι, όπως όλα δείχνουν, αποφασισμένοι να δώσουν τη μάχη μέχρι τέλους. Και δεν χρειάζονταν κανένα διαμεσολαβητή. Ενα ρόλο που εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκε να αναλάβει ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός. Στον προϋπολογισμό του που καταψηφίστηκε αυτή την εβδομάδα προβλέπονταν όχι μόνο γενναίες αυξήσεις για τον κατώτατο μισθό, οι οποίες φυσικά αφορούν και τους Καταλανούς εργαζόμενους, αλλά και μια άνοδος πάνω από 60% στα κονδύλια για την αυτόνομη περιοχή, σε μια προσπάθεια να πειστούν τα καταλανικά κόμματα στο εθνικό κοινοβούλιο να δώσουν ψήφο στήριξης.

Ομως οι εκπρόσωοποί τους έμειναν πιστοί σε αυτό που έλεγαν από την αρχή. Οτι δεν θα στηρίξουν δηλαδή τον προϋπολογισμό, αν δεν σταματήσουν οι δικαστικές διώξεις κατά των ηγετών της Καταλονίας, οι οποίοι κατηγορούνται για την ανάμιξή τους στη διοργάνωση του δημοψηφίσματος του 2017.

Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι με την απόφασή τους αυτή οι Καταλανοί μπορεί σε μερικούς μήνες από τώρα να βρεθούν αντιμέτωποι με μια κυβέρνηση πολύ πιο εχθρική, η οποία θα είναι έτοιμη να τους κηρύξει και πάλι ολοκληρωτικό πόλεμο, ενεργοποιώντας ξανά το περιβόητο άρθρο 155, που περιορίζει απόλυτα τις εξουσίες της τοπικής κυβέρνησης στη Βαρκελώνη, μεταβιβάζοντας τες στη κεντρική διοίκηση της Μαδρίτης. Είναι κάτι το οποίο έχουν εξαγγείλει τόσο το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο μετά την απομάκρυνση του Μαριάνο Ραχόι έχει μετακινηθεί ακόμα δεξιότερα, όσο και οι σκληροί νεοφιλελέ Ciudadanos και φυσικά και το ακροδεξιό Vox, από το οποίο δεν θεωρείται καθόλου απίθανο να εξαρτάται μια μελλοντική συντηρητική κυβέρνηση.

Η έξαρση του εθνικισμού, τόσο των Καταλανών, όσο και των Ισπανών είναι κάτι που καταγράφουν σταθερά εδώ και ενάμιση χρόνο όλοι οι ουδέτεροι παρατηρητές. Γι αυτή την εξέλιξη σίγουρα δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι ακραίοι εθνικιστές στην Καταλονία. Ομως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης πέφτει στις συντηρητικές κυβερνήσεις της Μαδρίτης και κυρίως σε εκείνη του Μαριάνο Ραχόι, που αντί να επιδιώξει την αποκλιμάκωση επεδίωξε την πόλωση, αντί για κατευνασμό επέλεξε την βίαιη καταστολή. Οι συγκρούσεις που κάποιοι διαισθάνονται να ζυγώνουν τους επόμενους μήνες θα είναι σε μεγάλο βαθμό ένα δικό του κατόρθωμα, όσο και αν ο ίδιος βρίσκεται πλέον στο περιθώριο. Αλλά και δείγμα της σήψης του πολιτικού συστήματος μιας ακόμα χώρας της Ευρώπης, που εδώ είναι στενά διαπλεκόμενο με μιά μασονικού τύπου ακραία συντηρητική δικαστική εξουσία, η οποία λειτουργεί ως πυροκροτητής κοινωνικών εκρήξεων.

Για την υπόλοιπη Ευρώπη το λυπηρό είναι ότι πιθανότατα χάνει ένα πρωθυπουργό που είχε αποδείξει την πρόθεσή του να είναι και αξιόπιστος και συνεργάσιμος και ο οποίος είχε προσπαθήσει να βρεί τρόπους για μια πολιτική αποκλιμάκωσης της καταλανικής κρίσης. Αλλά το βαθύ κράτος της ισπανικής δεξιάς με αιχμή του δόρατος κάποιους δικαστές δεν έχουν μάθει να παίρνουν μέρος σε «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις». Εκεί που ως γνωστόν πρέπει όχι μόνο να πάρεις, αλλά και κάτι να δώσεις. Είναι προφανώς λάτρεις των ταυρομαχιών μέχρι θανάτου.