Είναι τρομακτικά τα νούμερα των τροχαίων ατυχημάτων στη χώρα μας. Και πίσω από αυτά βρίσκονται άνθρωποι, που είτε έχουν χάσει τη ζωή τους ή έχουν τραυματιστεί.
Στην αναζήτηση των αιτίων όλοι, ειδικοί και μη, αναφέρονται πρώτα στην υπερβολική ταχύτητα, στην έλλειψη αστυνόμευσης και στην ανυπαρξία οδηγικής παιδείας. Η απαράδεκτη κατάσταση των ελληνικών δρόμων δεν βρίσκεται ψηλά στην αξιολόγηση κανενός.

Κι όμως, στην πλειονότητά τους βρίσκονται πολύ μακριά από τις προδιαγραφές των σύγχρονων ευρωπαϊκών δρόμων. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι γεμάτοι μπαλώματα, τρύπες, “παγίδες”, σαμαράκια και καπάκια υπονόμων αρκετά εκατοστά πιο κάτω από την επιφάνεια της ασφάλτου. Όταν μάλιστα βρέχει, λόγω της πολύ μικρής πρόσφυσης που παρέχουν, μεταμορφώνονται σε πίστες πατινάζ.

Πώς μπορεί λοιπόν τέτοιοι δρόμοι να θεωρηθούν ασφαλείς; Πώς μπορούν τα σύγχρονα αυτοκίνητα, που είναι εξελιγμένα για ευρωπαϊκούς δρόμους, να λειτουργήσουν και να δείξουν τις αρετές τους σε τέτοιες συνθήκες;

Σαφώς και η υπερβολική ταχύτητα σκοτώνει. Όπως και τα κακοσυντηρημένα αυτοκίνητα ή τα αυτοκίνητα με φθαρμένα ελαστικά. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους δρόμους με πολύ χαμηλή πρόσφυση. Ακόμα και
μερικά ξεχασμένα σήματα που έμειναν από τότε που φτιάχνονταν οι δρόμοι μπορεί να γίνουν πρόξενοι ατυχημάτων.

Και εδώ έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό ο άνισος συσχετισμός: ποιότητα των δρόμων - ύψος και… συχνότητα διοδίων. Και είναι πολύ ακριβά και σταματάς κάθε λίγο και λιγάκι για να καταβάλεις το αντίτιμο. Για παράδειγμα, πας Θεσσαλονίκη, μια απόσταση από την Αθήνα γύρω τα 500 χλμ., και είσαι αναγκασμένος να σταματάς κάθε 50 χλμ. Ο χρόνος του ταξιδιού αυξάνεται, οδηγός και επιβάτες εκνευρίζονται με το  σταμάτα - ξεκίνα και η ιδέα του αυτοκινητόδρομου ταχείας κυκλοφορίας πάει περίπατο.

Θα θέλαμε πολύ να γνωρίζαμε πώς αισθάνονται τα στελέχη της όποιας κυβέρνησης με αυτό το κουραστικό φαινόμενο των ελληνικών διοδίων, ειδικά όταν ξεχύνονται ανά την επικράτεια για τον προεκλογικό τους αγώνα.