Η διάδοχος της Ανγκέλα Μέρκελ στην ηγεσία της Χριστιανοδημοκρατίας αποφάσισε να απαντήσει στο διάγγελμα του Εμανουέλ Μακρόν προς τους Ευρωπαίους πολίτες. Μόνο που αυτά που έγραψε η Ανεγκρέτ Κραμπ-Κάρενμπάουερ (ΑΚΚ) στην συντηρητική «die WELT» δεν πρέπει να ενθουσίασαν ιδιαίτερα ούτε το Γάλλο πρόεδρο, αλλά κυρίως καθόλου τους Ευρωπαίους πολίτες.
Δεν είναι μόνο η «μπηχτή» προς τη Γαλλία ότι το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο θα πρέπει να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στις Βρυξέλλες, να εγκαταλείψει δηλαδή την έδρα του Στρασβούργου, κάτι που καθόλου δεν θα αρέσει στους Γάλλους. Δεν είναι ούτε ότι μιλάει για μια μόνιμη «ευρωπαϊκή» έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ζητά δηλαδή από τους Γάλλους να «μοιραστούν» τη δική τους με το Βερολίνο. (Για τους Βρετανούς δεν καταλάβαμε τι εννοεί αφού αυτή θα φύγουν από την ΕΕ, και σίγουρα δεν έχουν καμιά όρεξη να παραδώσουν τη δική τους.) Δεν είναι καν ότι απαντά με μια μόνο, εξαιρετικά γενικόλογη πρόταση στα αιτήματα για αντιμετώπιση της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες και τα στελέχη τους. Eνα ζήτημα που έχει έρθει στο προσκήνιο με δημοσιογραφικές αποκαλύψεις τα τελευταία χρόνια (Lux Leaks, Panama Papers, Paradise Papers, Cum Ex) και έχει προκαλέσει την οργή των σκεπτόμενων πολιτών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ολα αυτά δείχνουν απλά σε ποιά πεδία σκέπτεται να μεταφέρει το παζάρι με το Παρίσι η πολιτική ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών στο Βερολίνο και μόνο ευρωπαϊκή συνείδηση ή πολύ περισσότερο «όραμα» δεν δείχνουν....
Η ΑΚΚ απορρίπτει κατηγορηματικά ιδέες για «κοινοτικοποίηση των χρεών» (όπως έξυπνα την αποκαλεί), ενός πανευρωπαϊκού κοινωνικού συστήματος και ενός κοινού βασικού μισθού, δαιμονοποιώντας όλα αυτά ως «ευρωπαϊκό συγκεντρωτισμό».
Στην ουσία επιβεβαιώνει δηλαδή ότι δεν υπάρχει περίπτωση η πολιτική ελίτ του Βερολίνου να κάνει καμιά στροφή από τις πάγιες νεοφιλελεύθερες θέσεις της, που το μόνο που κατάφεραν ήταν να ενισχύσουν τις γερμανικές εξαγωγές και να αυξήσουν την ανισότητα μεταξύ Βορρά και Νότου. «Παραχωρήσεις» από τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία μπορούν να γίνουν μόνο εκεί, που ο κρατισμός θα παρέμβει σωτήρια για να στηρίξει την ευρωπαϊκή βιομηχανία (και τις τράπεζες) και να την βοηθήσει να εισέλθει σε τομείς καινοτομίας. Το κόλπο είναι παλιό. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι θα χρηματοδοτούν για παράδειγμα την έρευνα και οι εταιρίες θα καρπώνονται τα κέρδη από τις εφαρμογές της.
Εκεί που ίσως να προκάλεσε κάποια χαμόγελα αισιοδοξίας του Γάλλου πρόεδρου ήταν στο σημείο που μιλά για μια πιο αποτελεσματική πολιτική ασφάλειας και άμυνας. Ας μην ξεχνάμε ότι η στρατιωτική βιομηχανία αποτελεί σημαντικό πυλώνα της γαλλικής οικονομίας.Ολα αυτά με λίγη γαρνιτούρα για περισσότερη Frontex, προστασία συνόρων χωρίς κενά, γιατί προφανώς αυτά που λέει ο Ορμπαν δεν είναι όλα άσχημα.
Συνοπτικά οι περίπου 1.650 λέξεις του άρθρου της δεν αποτελούν παρά μια επανάληψη τετριμμένων θέσεων της γερμανικής ηγεσίας, διανθισμένες με κάποια «καλολογικά στοιχεία» για μια Ευρώπη πιο κοντά στους πολίτες και άλλα τέτοια εξίσου πολυφορεμένα και παλιοκαιρισμένα.
Εκπληξη δεν δικαιολογείται. Κανείς δεν περίμενε από την κυρία ΑΚΚ να ακούσει κάτι καινούριο, αφού έτσι κι αλλιώς έχει κατά καιρούς υπογραμμίσει ότι αποτελεί πιστή συνεχιστή των συντηρητικών παραδόσεων. Αυτών που έχουν μετατρέψει την σημερινή θεσμική Ευρώπη σε μια κακομούτσουνη μολυβένια φιγούρα. Οπως κανείς δεν πρέπει να είναι τόσο αφελής για να ελπίζει ότι η Γερμανία θα απομακρυνθεί από ένα μοντέλο «Ευρώπης» από το οποίο βγήκε κερδισμένη τα τελευταία 20 χρόνια.
