Η Ελλάδα των μνημονίων και της κρίσης που προσπαθεί να ατενίσει το μέλλον ξέπνοη από δυνάμεις και αντοχές των πολιτών της. Είναι πραγματικά να βάζει τα κλάμματα κανείς περπατώντας στους άδειους δρόμους της πόλης. Της πρωτεύουσας. Κανένα από τα παλαιά σημεία αναφοράς της αστικής αντίληψης των πραγμάτων δεν βρίσκεται στη θέση του. Κλειστά ή καμμένα.

Αφορμή για τούτο το άρθρο δεν είναι άλλη από μία απλή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Από την Ιπποκράτους στην Πειραιώς. Στο δρόμο για το γραφείο. Μου λείπει, για παράδειγμα, η τιραμισού του Σίσυφου. Απέναντι από την Ζωοδόχου Πηγής επί της οδού Ακαδημίας. Μετεξελίχθηκε σε «Γερμανό» και πλέον σε ένα γκρέμι που είτε ανακαινίζεται από τον ιδιοκτήτη του, είτε αναζητεί κάποια αναγνωρίσιμη επιχειρηματική αλυσίδα. Σίγουρα, τιραμισού, στις κοπάνες του φροντιστηρίου, εν μέσω δακρυγόνων από τα επεισόδια στα γειτονικά Εξάρχεια, δεν έχει…

Από τα ουζάδικα της Θεμιστοκλέους, έχει μπει λουκέτο σε όλα τα γνωστά, πλην ενός, που αγνοώ σε ποιο κοινό απευθύνεται. Το «Πέτρινο», που συνήθιζαν οι εκάστοτε υπουργοί Εμπορίου και οι έμποροι του κέντρου να απολαμβάνουν το μεσημεριανό ουζάκι τους, έχει περάσει στην λήθη.

Κόβω δρόμο και μπαίνω στον πεζόδρομο που οδηγεί στην Πατησίων για να περάσω Ομόνοια. Η «Λιβαδειά» με τα ξακουστά σουβλάκια της, μετακόμισε απέναντι και σχεδόν όλα τα φροντιστήρια της δεκαετίας του ’80 έχουν βάλει λουκέτο. Ο δρόμος που άλλοτε έσφυζε από πιτσιρικαρία έχει εγκαταληφθεί σε μετανάστες που ψάχνουν να βρουν προορισμό και νόημα στη ζωή, ναρκομανείς προς άγραν δόσης, φαντάσματα της νύχτας που ξέμειναν τη μέρα…

Η στοά των ηλεκτρονικών, λίγα μέτρα παρακάτω, ξεχειλίζει από τα παρατημένα μαγαζάκια.

Δεν φτάνει ο χώρος να αναφερθώ στις πληγές της πόλης, όπως το καμμένο Αττικόν και Απόλλων, ή τον Βασιλόπουλο της Σταδίου, που προσφάτως έμαθα ότι άλλαξε ιδιοκτήτη και πολλά, πολλά άλλα παραδείγματα.

Δεν υπάρχει μεσαία τάξη, δεν υπάρχει πόλη, δυστυχώς…