Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Όλα τα έχει ο μπαχτσές
Τρίτη, 16/04/2019

Ολα τα χει ο μπαχτσές. Αγώνες, μάχες, διεκδικήσεις, προβλέψεις για κατακτήσεις. Η ζωντάνια που φέρνουν στην προεκλογική κουβέντα με τις υποσχέσεις τους οι επίδοξοι ευρωβουλευτές μας είναι πραγματικά για να την ζηλεύεις. Αν τους πιστέψεις μπορείς εύκολα να ονειρευτείς ότι στις 27 Μαΐου θα ξυπνήσεις σε έναν πολύ πιο όμορφο κόσμο. Τι θα ξαναγράψουν τα βιβλία της ιστορίας, τι θα ανοίξουν τις πόρτες της νεολαίας για την Ευρώπη, τι θα σώσουν το περιβάλλον, τι θα προστατεύσουν αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες, τι θα διαφημίσουν τα κρυμένα κάλλη της πατρίδας. 

Και φυσικά -αυτό είναι το στανταράκι- θα δώσουν τη μάχη κατά του λαϊκισμού και του αντιευρωπαϊσμού. Ισως να ονειρεύονται ότι στο ευρωκοινοβούλιο (που πράγματι διαθέτει και γυμναστήριο), θα διαμορφώσουν ένα ειδικό χώρο σε παλαίστρα για να καλέσουν σε ελληνορωμαϊκές αντιμαχίες τους μεγαλόσωμους του Βορρά, τους κοκκινομάγουλους της Ανατολικής Ευρώπης και τις κομψές Ιταλίδες του Σαλβίνι...

Δυστυχώς για αυτήν και για εμάς η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πεζή. Η καθημερινότητα δεν είναι ούτε τόσο συναρπαστική, ούτε τόσο ρομαντική. Και ο πληθωρισμός δηλώσεων απλά καταδεικνύει ότι οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν που θέλουν να πάνε. Και για να το μάθουν θα χρειαστεί (ας ρωτήσουν γι αυτό τους παλιότερους) μια διετία περίπου. Οι «παλιοί» μάλλον μας δουλεύουν. Εκτός αν μπορούν να μας εξηγήσουν πώς μας βεβαιώνουν ότι θα τα κάνουν τώρα όλα καλύτερα στην Ευρώπη, από τη στιγμή που στα 5 ή 10 χρόνια της θητείας τους η Ευρώπη έγινε χειρότερη. Αφού είχαν τόσες δυνατότητες παρέμβασης τί έκαναν;

Τα λόγια είναι φτηνά αν δεν είναι αληθινά, έλεγε κάποτε το τραγούδι. Σε προεκλογικές περιόδους έτσι κι αλλιώς. Αλλά το πρόβλημα εδώ είναι ότι έχουμε μια Ευρώπη που για κάποιους τρεκλίζει, που για άλλους καταρρέει και εμείς κάνουμε ουσιαστικά ένα γκάλοπ για τις επόμενες εθνικές εκλογές, που ίσως και να κρίνει πότε θα γίνουν. (Σίγουρα μέσα στο '19, αυτό το είπε ένας πολιτικός που λέει αλήθειες και δε μπορεί να πέσει έξω). Και στο γκάλοπ αυτό μπερδεύτηκαν τα κόμματα με τους παραγωγούς ενός σίριαλ επιβίωσης που δεν περπατάει και αναζητούν «ενέσεις επωνυμίας» στα ψηφοδέλτια, που καταρτίζονται πάντα πριν το πρόγραμμα, το οποίο στην τελική δεν χρειάζεται καν να υπάρχει... Το ζητούμενο είναι τα νούμερα. Τηλεθέασης ή κάλπης.

Αν λες στον ψηφοφόρο ότι θα πας στο ευρωκοινοβούλιο για να του κάνεις κάποιου είδους «χατήρι» με την έννοια ότι θα εκπροσωπήσεις ηρωϊκά τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης ομάδας, που ταιριάζει στο προφίλ σου ή διαθέτεις πολύ μεγάλη φαντασία ή απλά κοροϊδεύεις. Στην χειρότερη περίπτωση και τα δύο μαζί.

Η αλήθεια είναι ότι οι ευρωβουλευτές είναι θεωρητικά «πολυπράγμονες». Πρέπει να ασχοληθούν με νομοθετήματα για ζητήματα για τα οποία προηγουμένως δεν είχαν την παραμικρή ιδέα. Γι αυτό καμιά φορά πατάνε και το λάθος κουμπάκι και μετά ξεσπάει σκάνδαλο. Ευτυχώς έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν επιστημονικούς συνεργάτες. Αλλά συνήθως ασχολούνται με τα «δευτερεύοντα», με τα διεκπεραιωτικά. Εγκρίνουν νομοθεσίες που έχουν εκπονήσει τεχνοκράτες, υποστηρίξει και αιτιολογήσει λομπίστες και στη συνέχεια πρέπει να εφαρμόσουν εθνικές κυβερνήσεις. Ολα αυτά κινούνται αργά, με τους ρυθμούς που αντέχει η γραφειοκρατία και σίγουρα δεν αφήνουν περιθώριο για καμιά αυθόρμητη επανάσταση της «στιγμής». Ολα βαίνουν μελετημένα και ελεγχόμενα. Με συνοδό τον μαύρο σαρκασμό. Την ερχόμενη εβδομάδα για παράδειγμα οι ευρωβουλευτές θα αποχαιρετήσουν το Στρασβούργο με ένα ψήφισμα για την καλύτερη προστασία των «προστατευόμενων μαρτύρων» (whistleblowers). Aυτό μια εβδομάδα ακριβώς μετά τη σύλληψη του Τζούλιαν Ασάνζ. Ακούγεται ως φάρσα, ταιριάζει σίγουρα καλύτερα για δράμα. Ασε που μπορεί τελικά να υπερψηφίσουν και κάποιοι, που εδώ στην Ελλάδα αποκαλούν τέτοιους μάρτυρες ως «κουκουλοφόρους».

Αλλες φορές πάλι οι ευρωβουλευτές καλούνται εκ των υστέρων να αποδώσουν άλλοθι δημοκρατικότητας σε αποφάσεις που έχουν λάβει προ πολλού οι κυβερνήσεις τους. Αν οι κυβερνήσεις τους δεν έχουν ασχοληθεί με ένα συγκεκριμένο θέμα προτιμούν τη λύση της αποχής. Δεν θέλει και πολύ να χάσεις την πτήση για Βρυξέλλες ή το τρένο για το Στρασβούργο.

Ευρωβουλευτές θαυματοποιοί δεν υπάρχουν. Δεν είμαι βέβαια σίγουρος ότι αυτός είναι ο λόγος που σε κάποιες χώρες η συμμετοχή στις ευρωεκλογές δεν ξεπερνά το 30%. Στην Ελλάδα φαίνεται όμως ότι ακόμα πιστεύουμε σε θαύματα. Οπως εκείνο της Πορτογαλίας.

Οι ευρωβουλευτές δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε τον τρόπο που λειτουργεί το Γιούρογκρουπ, ούτε να ανοίξουν τις κλειστές πόρτες των μυστικοσυμβουλίων, ούτε να πείσουν τη Μπούντεσμπανκ ότι η περιοριστική πολιτική οδηγεί στη φτωχοποίηση εκατομμύρια ανθρώπους. Οι ευρωβουλευτές αναγκάζονται να ζήσουν σε γυάλινα κτίρια και είναι μόνο θέμα χαρακτήρα αν θα θελήσουν να διατηρήσουν επαφή με τον έξω κόσμο. Εκεί που ο αέρας, είτε καθαρός από τα γύρω δάση, είτε απειλητικός από τα ντιζελοκίνητα με τα πειραγμένα λογισμικά αναπνέεται υποχρεωτικά όπως είναι, χωρίς να τον φιλτράρει κανένα aircondition. Αλλά το ερώτημα αν τα χρυσά κλουβιά ανοίγουν από μέσα ή από έξω δεν έχει απαντηθεί ακόμα.

Για να μη σας κουράζω άλλο. Θέλω απλά να πω: Υποψήφιος Ευρωβουλευτής, που λέει μεγάλα λόγια, κρατά πολύ μικρό καλάθι. Ειδικά αν δεν είναι πρωτάρης. Ευρωβουλευτής σημαίνει να εκπροσωπείς με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια τη χώρα σου, την πολιτική ομάδα σου, να συνάπτεις επαφές, να κάνεις συμμαχίες, να μαθαίνεις τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, να έχεις παρέμβαση και σε άλλες χώρες, να μην κάνεις πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Αλλά κυρίως να μη βολεύεσαι με το πώς λειτουργεί μέχρι τώρα το κοινοβούλιο. Να μη γίνεσαι άλλοθι κανενός λομπίστα, επιτρόπου ή υπουργού. Να μη βγάζεις φωτογραφίες κρατώντας καρτελάκια με σύνθημα τύπου «Οχι στον αποκεφαλισμό της άγριας παπαρούνας» και μετά να βάζεις τους υπαλλήλους σου να το διαδώσουν μέσω αμέτρητων δελτίων τύπου στα «φίλια μέσα» της πατρίδας για να δείξεις σε εκείνους, που σε ψήφισαν πόσο καλά τους υπηρετείς. Αυτά για την ώρα.