Η τελευταία σύνοδος του ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο δίνει αφορμή για σκέψεις στον επισκέπτη. Οι περισσότεροι Ελληνες ευρωβουλευτές απουσιάζουν ή θα κάνουν μια σύντομη εμφάνιση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η προεκλογική περίοδος δεν αφήνει περιθώριο να χαθεί ούτε μια μέρα. Αλλά το πρόβλημα μου δεν είναι αυτό. Το συναίσθημα, που κυριαρχεί βλέποντας την πολυεθνική αυτή κινητικότητα στο κτίριο, ακούγοντας τους επικεφαλής των διαφόρων ομάδων να εξηγούν το «ποίημά τους» σε ταχείες διεκπεραιωτικές συνεντεύξεις τύπου, είναι ότι μάλλον κανείς δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει στην «πραγματική» Ευρώπη, έξω από τα σφραγισμένα κτίρια.

Ολοι βρίσκονται σε προεκλογική διάθεση και όλοι έχουν να πουν μεγαλεπήβολα και φανταχτερά λόγια. Η προσπάθεια να αποδείξουν στον εαυτό τους, αλλά και στους άλλους ότι μπορούν να συνεχίσουν με «Business as usual» είναι ολοφάνερη. Κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι για το πώς θα ανατραπούν τα προγνωστικά που θέλουν τη συμμετοχή στις εκλογές να πέφτει κι άλλο, σε μερικές χώρες κάτω και από το 20% τους νέους να αγνοούν και να αδιαφορούν, τους «τυπικούς» ψηφοφόρους να δηλώνουν ακόμα πιο οργισμένοι. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς θα μπορούσε να σταματήσει η άνοδος των εθνικιστών. Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά θα εκλεγούν για μερικούς μήνες Βρετανοί ευρωοβουλευτές με «πλήρη δικαιώματα», οι οποίοι πιθανότατα θα φηφίσουν για τη νέα Κομισιόν και μετά θα αποχωρήσουν.

Και από δίπλα ένας διοικητικός, τεχνοκεντρικός μηχανισμός που ασχολείται απλά με την αυτοσυντήρησή του, μετρά πότε θα σταματήσει να εργάζεται λόγω εκλογικής ανακωχής και πότε θα πρέπει να βάλει στο φουλ τις μηχανές για να ενσωματώσει σε ένα παλιό σύστημα τους νεοφερμένους (και αρχικά ψαρωμένους). Κάποιες σύντομες δηλώσεις-άλλοθι για τον Ασάνζ, την Παναγία των Παρισίων, τη Μοζαμβίκη και τη Ρουάντα. Ενας αχταρμάς ευχών και δηλώσεων προθέσεων για να κάνουν όλοι το καθήκον τους και να επιστρέψουν σπίτι για τα «σημαντικά».

Είναι ίσως οι πιο άνευρες και «μυστηριώδεις» ευρωεκλογές που μπορώ να θυμηθώ, τουλάχιστον από το 2004 και μετά. Κόμματα χωρίς πυξίδα, πρόσωπα με μεγάλες «ιδιωτικές» φιλοδοξίες, βολεμένοι υπάλληλοι και ανήσυχοι μετακλητοί.

Τελικά ο μόνος που έχει ένα ξεκάθαρο και ριζοσπαστικό σχέδιο σε αυτές τις ευρωεκλογές είναι ο Μάνφρεντ Βέμπερ. Είναι σαφές ότι θέλει πολύ να κερδίσει την κούρσα διαδοχής του Γιούνκερ και να το συνδυάσει αυτό με μια «συντηρητική επανάσταση» στην Ευρώπη. Αναφορές στις χριστιανικές ρίζες, υποσχέσεις για κλειστά σύνορα, υποκλίσεις στο ρόλο των ισχυρότερων εθνών-κρατών. Ναι ο Βέμπερ ονειρεύται μια Ευρώπη, που θα βάλει επιτέλους μπροστά τις μηχανές και θα κάνει όπισθεν ολοταχώς.

Ολοι οι άλλοι απλώς περιμένουν. Χωρίς να ξέρουν όμως και οι ίδιοι τι περιμένουν...