Πιάνομαι λοιπόν από τη φράση του Νορβηγού ερευνητή για θέματα ακροδεξιάς και εξτρεμισμού Anders Ravik Jupskas ότι στην Ελλάδα έχουμε μεγαλύτερα ποσοστά νεολαίας που ψηφίζουν ακροδεξιά σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Αυτό στο βαθμό που ισχύει, γιατί τίποτα δεν είναι απόλυτο, κάτι πρέπει να μας πει για τον τρόπο με τον οποίο (δεν) διδάσκεται η ιστορία μας στα σχολεία.
Η εμπειρία μου από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι παντού υπάρχει μια ωραιοποίηση της «δικιάς» τους ιστορίας χωρίς εξαιρέσεις. Αλλά νομίζω ότι στην Ελλάδα, όπου το σχολείο έχει καταντήσει απλά πάρκινγκ για τα μικρότερα παιδιά και προθάλαμος προετοιμασίας για τις εξετάσεις των μεγαλύτερων κάτι πρέπει να αλλάξει. Δε μπορεί να είναι τόσο στενόθωρη η προσέγγιση του σχολείου. Ούτε μπορεί να αναπαράγονται διαρκώς μύθοι που επιστημονικά έχουν καταρριφθεί εδώ και δεκαετίες.

Ακούω από παιδιά 17 χρονών να επιμένουν ότι οι καθηγητές στο σχολείο, αλλά και στο φροντιστήριο τους λένε ξανά και ξανά ότι θα πρέπει να μάθουν την ιστορία «όπως τα λέει το βιβλίο». Καθαρή ή σχεδόν παπαγαλία. (Μπορείς να αλλάξεις και καμιά λέξη). Βομβαρδίζονται από ημερομηνίες απολύτως μακρινές τους, τοπωνύμια που δεν ξέρουν που βρίσκονται καν (ρωτήστε τα παιδιά αν ξέρουν που είναι το Βατερλό ή τα Γαυγάμηλα) πρέπει να τα αποστηθίσουν, έχοντας ως μοναδική παρηγοριά στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ότι μετά τις εξετάσεις μπορούν να τα κάνουν delete από τη μνήμη.

Αυτό δε μπορεί να είναι μελέτη και κατανόηση της ιστορίας αν και κάποιους τους βόλευε και πάντα θα τους βολεύει.

Η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη.