Η ουσία είναι μια. Η Αυστρία από το τέλος του 2017 αποτελούσε ένα μεγάλο δοκιμαστήριο για τη συνεργασία της Χριστιανοδημοκρατίας-Ακροδεξιάς. Είναι ένα μοντέλο, που και στη Γερμανία ονειρεύονται κάποιοι, αλλά και ιδέες βάζει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Χριστιανοδημοκράτης Σεμπάστιαν Κουρτς όχι μόνο προχώρησε χωρίς ενδοιασμούς σε αυτή τη συνεργασία, αλλά και παρέδωσε στους Ελεύθερους του Στράχε όλα τα υπουργεία που σχετίζονται με την ασφάλεια. (Αμυνας, Εσωτερικών το οποίο ελέγχει και την αστυνομία κλπ). Στο βίντεο που οδήγησε στην παραίτηση του Χάιντς Κρίστιαν Στράχε και όπως όλα δείχνουν και σε πρόωρες εκλογές ο ακροδεξιός ηγέτης μιλούσε για παράνομες χρηματοδοτήσεις μέσω «θυγατρικών» του κόμματος και για την πώληση του ενός καναλιού της δημόσιας τηλεόρασης σε Ρώσο ολιγάρχη, αλλά και για την άλωση της σταθερά κίτρινης Kronen Zeitung, που στην Αυστρία παραδοσιακά ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις.
Το αντάλλαγμα προς το Ρώσο ολιγάρχη θα ήταν να του δίνει όλες τις κατασκευαστικές δουλειές του Δημοσίου. Λέει φυσικά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Αλλωστε εφτά ώρες συνάντηση ήταν αυτή στην Ιμπιζα. Οι απόψεις του Στράχε για την Δημοκρατία, τα ΜΜΕ, την αντιπολίτευση, τους μετανάστες ήταν όμως γνωστές. Βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα στη Βιέννη για μια εκπομπή, που θα είχε ακριβώς αυτό το θέμα, αλλά θα έδειχνε και ότι υπάρχει μια ζωντανή κοινωνία των πολιτών που αντιδρά, αντιστέκεται, διαμαρτύρεται. Ολοι οι συνομιλητές μας μιλούσαν για μια επικίνδυνα λαϊκίστικη κυβέρνηση. Ο Κουρτς δεν τα έμαθε τώρα όλα αυτά. Δε μπορεί να κάνει ότι έπεσε από τα σύννεφα. Αλλωστε και πάλι υπονοεί ότι θα ήθελε τους Ελεύθερους «ξεπλυμένους» μετά από εκλογές για να κυβερνήσει εκ νέου μαζί τους με άλλη σύνθεση. Με τους Σοσιαλιστές λέει δε μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Η υποκρισία στο αποκορύφωμά της. Τότε προς τι οι εκλογές; Για να αποδείξει ότι συνωμότησαν οι ξένες δυνάμεις για να τον ρίξουν, όπως κραυγάζουν τώρα οι νεοφασίστες.
Το δοκιμαστήριο ράγισε. Αναζητείται νέο. Η Χριστιανοδημοκρατία στην Ευρώπη δοκιμάζεται και θα συνεχιζει να δοκιμάζεται, όσο δεν κλείνει αποφασιστικά την πόρτα στους Στράχε, Ορμπαν, Σαλβίνι και τα άλλα τα παιδιά. Οι επικλήσεις των κατορθωμάτων της ως «παραδοσιακά φιλοευρωπαϊκής δύναμης» δεν αρκούν. Πρέπει να τραβήξει μια σαφή διαχωριστικη γραμμή προς τη Νέα Δεξιά. Αλλιώς θα είναι συνυπεύθυνη για την επερχόμενη νέα «αρπαγή της Ευρώπης».
