Μερικές παρατηρήσεις για το θέμα της εκλογής του Προέδρου της Κομισιόν, τώρα που αρχίζει το μεγάλο παζάρι.
Στη φάση που βρίσκεται σήμερα η ΕΕ χρειάζεται έναν ή μια πολιτικό με κύρος, αξιοπιστία, που θα είναι δεκτός/ή από μια μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών ομάδων και θα μπορεί να οδηγεί σε συνθέσεις απόψεων και συμβιβασμούς και να εκπροσωπεί αυτές τις θέσεις με αυτοπεποίθηση απέναντι τόσο στο Συμβούλιο όσο και στο Κοινοβούλιο. Θα πρέπει επίσης να σηματοδοτεί ότι το μήνυμα που έστειλαν οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι για αλλαγή πορείας της ΕΕ, κυρίως ενισχύοντας Πράσινους και Φιλελεύθερους έφτασε και στις Βρυξέλλες.
Ολα αυτά εξηγούν γιατί η επιλογή Βέμπερ μόνο κακό θα κάνει στην Ευρώπη, όπως προειδοποιούν άλλωστε πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες. Ο λόγος του σε μεγάλο βαθμό ήταν διχαστικός, ειδικά όταν μιλούσε υποτιμητικά για τις αριστερές κυβερνήσεις του Νότου. Δεν έχει θητεύσει ούτε καν ως δήμαρχος σε χωριό της Βαυαρίας. Είναι ένας κλασσικός παλαιοκομματικός, δημιούργημα του κομματικού-γραφειοκρατικού σωληνα. Εκπροσωπεί μια ομάδα (ΕΛΚ) που είχε σημαντικές απώλειες στις ευρωεκλογές, περίπου 40 έδρες λιγότερες, χωρίς να υπολογίσουμε τις 13 έδρες του Ορμπαν που υποτίθεται ότι δεν τις θέλει. Εχει δηλαδή την υποστήριξη 165 περίπου βουλευτών σε σύνολο 751.
Αυτό δεν το λες και καμιά σαφή πλειοψηφία. Οπως επίσης δεν το λες και καμιά σαφή εντολή του εκλογικού σώματος. Μιλάμε για κάτι παραπάνω από 20% του 51% των Ευρωπαίων, που ψήφισαν την περασμένη εβδομάδα. Οσο για το επιχείρημα του Spitzenkandidat, αυτό δεν ισχύει. Τα ψηφοδέλτια στις υπόλοιπες 27 χώρες δεν έγραφαν πάνω το όνομά του. Δεν υπήρξε δηλαδή καμιά θεσμικά κατοχυρωμένη διαδικασία εκλογής κοινού κορυφαίου υποψηφίου σε όλη την Ευρώπη, που να δεσμεύει υπέρ του. Ο κύριος Βέμπερ προσπαθεί με διάφορα παλαιοκομματιάκ τρικ και αλχημείες να εκμαιεύσει τη στήριξη κάποιων Χριστιανοδημοκρατών, πριν από όλα της κυρίας Μέρκελ, αλλά και ακροδεξιών, εκμεταλλευόμενος την πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού. Επιδίδεται αυτές τις ώρες σε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, ενώ ταυτόχρονα επικαλείται τη δημοκρατικότητα της υποψηφιότητάς του.
Αν όντως ενδιαφερόταν για την Ευρώπη και όχι για την καριέρα του θα έπρεπε να παραδεχτεί πρώτον ότι έχασε στις εκλογές, δεύτερον ότι δε μπόρεσε να βρει σημεία συνάντησης με άλλους υποψηφίους, όπως φάνηκε και στα debate και να αποχωρήσει οικειοθελώς, συμβάλλοντας και αυτός στην αναζήτηση ενός υποψηφίου κοινής αποδοχής. Επειδή όμως είναι πολύ λίγος, κάτι τέτοιο προφανώς ούτε που του περνάει από το μυαλό.
