Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Oικολογία με το καλαμάκι
Δευτέρα, 15/07/2019

Στις τελευταίες ευρωεκλογές κανένα ελληνικό κόμμα δε μίλησε πραγματικά για την κλιματική καταστροφή. Το ίδιο φαίνεται να επαναλαμβάνεται και τώρα, με εξαίρεση ένα πολύ σύντομο σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, που προσωπικά το πέτυχα μόνο μια φορά και που όπως φαίνεται προέκυψε απλά για την τιμή των όπλων. Πιθανώς είναι ο τρόπος που σκέφτηκαν κάποιοι κομματικοί σύμβουλοι για να ξαναφέρουν κοντά τους τη νεολαία...

Η φετινή χρονιά στην Ευρώπη σημαδεύτηκε από μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση της νεολαίας για το κλίμα. Οι «Παρασκευές για το μέλλον», οι απεργίες των μαθητών για το θέμα έχουν φτάσει τις 43, αν δεν έχω χάσει το μέτρημα. Αρκούσε μόνο η πρωτοβουλία μιας 16χονης για να εμφανιστεί αυτό το κύμα, που αιφνιδιάσε ολικά το πολιτικό σύστημα.

Την περασμένη εβδομάδα στο Ααχεν συγκεντρώθηκαν περίπου 40.000 παιδιά. Κάποια από αυτά μάλιστα έπεσαν την επόμενη μέρα στα «βαθιά» του οικολογικού ακτιβισμού, παίρνοντας μέρος στον αποκλεισμό ενός λιγνιτωρυχείου, εκεί κοντά πάλι, στην περιοχή της Ρηνανίας, τον οποίο οργάνωσε για τέταρτη συνεχή χρονιά η οργάνωση «Εντε Γκελέντε», η οποία αγωνίζεται για την κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, έτσι ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι για μείωση των εκπομπών ρύπων.

Ασχετα αν διαφωνεί κάποιος με αυτού του είδους τις ενέργειες το δεδομένο είναι ότι το ζήτημα της κλιματικής κρίσης έχει κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ευρώπη και τα έχει φέρει κοντά σε μια πρόωρη «πολιτικοποίηση» μακριά από τα παραδοσιακά κόμματα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και εκείνα της Αριστεράς. Οι μόνοι που φαίνεται να κερδίζουν από αυτή την τάση προς το παρόν είναι οι Πράσινοι, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι εξασφάλισαν για πάντα αυτή την υποστήριξη που έδειξαν εκλογικά αποτελέσματα στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία, στην ιρλανδία και αλλού. Θα χρειαστεί να την κατακτούν καθημερινά με δράσεις και όχι λόγια.

Εδώ στην Ελλάδα εμείς το μόνο που φαίνεται να έχουμε καταφέρει προς το παρόν είναι να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα σε υδρογονάνθρακες και ...υδατάνθρακες. Κι αυτό σε μια εποχή που ο δυτικός κόσμος μελετά όχι το αν, αλλά το πότε θα καταφέρει να απαλλαγεί από τα ορυκτά καύσιμα.

Α και να να κάνουμε και κάποιες χαζοχαρούμενες «καμπάνιες» ενάντια στα καλαμάκια, οι οποίες προφανώς γαλήνεψαν τις οικολογικές ενοχές μετανιωμένων διαφημιστών.

Μοιάζει πια αναπόφευκτο. Το θέμα «κλίμα» θα είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει σε πολιτικοποίηση την επόμενη γενιά, αυτή που ξενκινά να ψηφίζει τώρα και θα ψηφίσει και σε τέσσερα χρόνια. Αν δει κανείς τα συνθήματα των «fridays for future» θα καταλάβει ότι τα παιδιά ήδη αμφισβητούν ένα οικονομικό μοντέλο, που ακολουθεί τους στεγνούς δείκτες της οικονομικής «ανάπτυξης» με την παλιά έννοια, όπως το τυφλό μουλάρι το καρότο που του έχουν δεμένο μπροστά του. Κατανοούν ότι δε μπορούν να υποταχθούν σε ένα μοντέλο που απλά θα στοεχεύει στο βραχυπρόθεσμο κέρδος, στους ισολογισμούς εξαμήνου κάποιων μεγάλων πετρελαϊκών εταιριών ή αυτοκινητοβιομηχανιών ή τραπεζών που ποντάρουν ακριβώς σε αυτές τις εταιρίες.

Σε μια εποχή που από παντού τα βομβάρδιζαν με fake dreams για ατομικές λύσεις και επιτυχίες των «ικανών» οι Παρασκευές για το Μέλλον έμαθαν τα παιδιά και κάτι άλλο. Οτι ο κόσμος δεν θα αλλάξει γράφοντας απλά παράπονα, κατηγορίες ή απλώς ατάκες στο instagram. Χρειάζεται η συλλογική τους δράση. Χρειάζεται να κατέβουν στους δρόμους. Να είναι πολλοί και πολλές για να τους πάρουν στα σοβαρά. Οταν τα κόμματα καταλάβουν γιατί αυτά τα παιδιά κατέβηκαν στους δρόμους, τότε θα κατανοήσουν ίσως γιατί οι δικές τους οργανωμένες συγκεντρώσεις θυμίζουν κακό remake από παλιότερες περασμένων δεκαετιών.