Ηξερα κάποιους συναδέλφους -φίλους πάει πολύ να τους πω- που αξιοποίησαν το μικρότερο ή μεγαλύτερο χάρισμά τους ως γραφιάδες για να συντάξουν ραψωδίες υπέρ του τότε ανερχόμενου «εκσυγχρονισμού». Ξέρετε, την εποχή της ισχυρής Ελλάδας, τότε που δέναμε τα σκυλιά με λουκάνικα, αφού ήταν χορτασμένα με φιλέτα.

Πέρασαν μια μικρή περίοδο αμηχανίας, όταν ξέσπασε η κρίση, αλλά ευτυχώς το σλόγκαν του «μαζί τα φάγαμε» τους πρόσφερε τη διέξοδο, που είχαν ανάγκη, για να μοιραστούν με την υπόλοιπη κοινωνία τις όποιες ενοχές μπορεί να είχαν αισθανθεί.

Μετά ήρθε η «ανατροπή». Κάποιοι από αυτούς δοκίμασαν να στηρίξουν την «ελπίδα». Μερικοί καπάτσοι τα κατάφεραν. Οι περισσότεροι όμως είχαν πια αποκτήσει μια άλλη αισθητική. Είχαν μάθει πώς τρώγονται τα μύδια (τα moules a volonte μωρέ) στις Βρυξέλλες και τα σαλιγκάρια (παρακαλώ escargot) στο Παρίσι. Δεν τους πήγαινε λοιπόν να γυρίσουν στα «αμπέχωνα» και στα «ταγάρια».

Αποφάσισαν να κάνουν υπομονή. Βάλσαμο για την πίκρα τους, αποκούμπι τους στην εξορία από την εξουσία αυτό που βάφτισαν φιλελευθερισμό. Ενας φιλελευθερισμός που περιοριζόταν για παράδειγμα στο να αποδέχονται ότι ο άλλος μπορεί να είναι και gay, αρκεί να μην το δείχνει και «προκαλεί». Ενας φιλελευθερισμός, που υμνούσε το «άτομο, την αξιοσύνη και την αριστεία» και θεωρούσε τόσο ξεπερασμένη και παλαιομοδίτικη οποιαδήποτε αναφορά σε κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα. Γιατί ως γνωστόν η ισότης είναι για τους κακομοίρηδες και τους τεμπέληδες. Ενας φιλελευθερισμός, που θεωρούσε υποχρέωσή του την κριτική προς την εξουσία, ειδικά όταν αυτή δεν είναι εργοδότης μας.

Οι καλύτεροι γραφιάδες ξεχώρισαν πάλι και ανέπτυξαν ένα ιδιαίτερα σαρκαστικό τρόπο γραφής απέναντι στην «εξουσία». Ετσι κι αλλιώς κάθε εξουσία είναι πάντα πολύ γενναιόδωρη στο να δίνει αφορμές για χιούμορ. Διέπρεψαν λοιπόν στην «πλάκα». Γελάσανε πολύ με τα αστεία τους. Το θέμα είναι ότι καλή η πλάκα, αλλά όταν κόβεται απότομα, ο άλλος αρχίζει να τη νοσταλγεί.

Η πλάκα λοιπόν κόπηκε εδώ και δυόμιση μήνες. Τώρα ο εγκέφαλος χρειάζεται reboot και update για να εμπνευστεί πάλι πανηγυρικούς και ραψωδίες. Κάποιοι βεβαίως έχουν κολλήσει λίγο και συνεχίζουν να κάνουν πλακίτσες με εκείνους που έφυγαν. Αλλά είναι μάλλον εύλογο ότι κάποια στιγμή και όσο περνά ο καιρός αυτό θα καταντήσει πολύ γραφικό. Πόση αντιπολίτευση και ανεξάρτητη δημοσιογραφική κριτική να κάνεις  πια σε μια κυβέρνηση, που έχει αποχωρήσει προ μηνών; Πόσες πλακίτσες και πόσες εξυπνάδες να πεις; Το ερώτημα είναι λοιπόν λογικό. Αυτό το πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ τους θα πάει χαμένο; Η ανεξαρτησία και η αμεροληψία τους θα μπουν τώρα στο ψυγείο; Θα μας βάλουν τέτοια τιμωρία; Θα μας το στερήσουν τώρα που μας καλόμαθαν; Ή θα συνεχίζουν αταλάντευτοι να μας πείθουν για το πόσο φίλοι της ελευθερίας της σκέψης, του λόγου και της δράσης είναι; Υπομονή συμπολίτες. Θα το μάθουμε σύντομα. Κάποιοι πάντως θα γελάσουν πάλι σίγουρα...