Στην άκρη της Ευρώπης, στις ακτές του Ατλαντικού υπάρχει μια χώρα, που ακόμα αντιστέκεται στην παντοδυναμία της Κεντροδεξιάς στην Ευρώπη. Είναι το «πορτο-γαλάτικο» χωριό. Η κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών, Αριστερού Μπλόκου και Κομμουνιστών-Πρασίνων κατάφερε, παρά τις περί αντιθέτου προβλέψεις ή και προσδοκίες ορισμένων να κλείσει τετραετία.

Θα χρειαστεί για αυτό ο πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα να μην αντιμετωπίσει υπεροπτικά τους εταίρους του, αν το αποτέλεσμα, όπως όλα δείχνουν, είναι τέτοιο που θα αυξάνει την δύναμη του κόμματος του στην επόμενη Βουλή και θα τον φέρνει πρώτο με διαφορά από τους συντηρητικούς. Θα χρειαστεί φυσικά και «ρεαλισμός» από τα δύο μικρότερα κόμματα, που φαίνεται ότι θα παραμείνουν στα ποσοστά, που είχαν προ τετραετίας με κάποιες ίσως μικρές απώλειες, λόγω «κυβερνητικής φθοράς». Κάποιοι συνδικαλιστές έχουν σηκώσει το τελευταίο διάστημα τους τόνους, δείχνοντας διάθεση να επιστρέψουν στην ασφαλώς βολικότερη θέση της αντιπολίτευσης σε όλα.

Μια μαξιμαλιστική προσέγγιση από την πλευρά της Αριστεράς θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει σε αυτό, που ακριβώς επιθυμούν συγκεκριμένοι κύκλοι εντός και εκτός της χώρας. Να δοθεί τέλος στο «πορτογαλικό πείραμα» και να αναγκαστεί ο Κόστα να στραφεί προς τους κεντροδεξιούς του αντιπάλους. Αυτό είναι η επιθυμία και όσων πιστεύουν, ότι οι αυριανές εκλογές και η «επόμενη μέρα» τους μπορεί να επηρεάσουν και τις εκλογές του Νοεμβρίου στη γειτονική Ισπανία...

Δεν είναι πάντως η επιθυμία της πλειοψηφίας των Πορτογάλων πολιτών, που όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ο επισκέπτης της Λισαβόνας, θεωρούν αυτή την κυβέρνηση πολύ πιο «φιλική», σε σχέση με εκείνες που τους είχαν πριν από μερικά χρόνια επίσης φέρει την τρόικα.