Ηταν μάλλον αναμενόμενο, ότι ο Ματέο Ρέντσι θα εγκαταλείψει το κόμμα του για να φτιάξει ένα άλλο. Αφού το Δημοκρατικό Κόμμα δεν τον ...υπακούει, θα πρέπει να κάνει ένα άλλο κομμα, που θα τον υπακούει. Η κίνηση του αυτή δείχνει για μια ακόμα φορά, ότι ο άλλοτε φέρελπις δήμαρχος της Φλωρεντίας, ο οποίος άρχισε να καταρρέει τμηματικά, μετά το αποτυχημένο του δημοψήφισμα το 2016, θέτει υπεράνω όλων τις προσωπικές του πολιτικές φιλοδοξίες.
Σε μια περίοδο, που η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της τόσο στο εσωτερικό, όσο και στη σχέση με τις Βρυξέλλες μοναδικό μέλημα του Ματέο είναι να κάνει ντόρο. Γιατί κανείς δε μπορεί να ξεχάσει, ότι επί αρχηγίας του το Δημοκρατικό Κόμμα πήρε την κάτω βόλτα και σταδιακά άρχισε να ανακάμπτει όταν αυτός τέθηκε στο περιθώριο. Ισως πάλι απλά να θέλει να πάρει εκδίκηση.
Εχουν δίκιο τελικά αυτοί που λένε ότι προσπαθεί να μιμηθεί τον Μακρόν, ο οποίος από τη μεριά του είχε μιμηθεί τον ...Ρέντσι στις καλές του εποχές, τότε που ο Ιταλός με περισσή αυτοπεποίθηση μοίραζε ...γραβάτες. Πολιτικοί με διογκωμένο ΕΓΩ και οι δύο, δημιουργήματα σε μεγάλο βαθμό των επικοινωνιολόγων και συγκεκριμένων ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης, χωρίς καμιά ιδεολογική αναφορά και κοινωνικούς ενδοιασμούς, ποντάρουν απλώς στο λανσάρισμα ενός μοντέρνου, λαμπερού, αλλά απολιτίκ κελύφους, όμως στην ουσία είναι μάλλον τζούφιοι.
Σαν κάτι πασχαλινά σοκολατένια αβγά, που τα βλέπεις πελώρια και ο εγκέφαλος προετοιμάζεται να στείλει στο χέρι την απαραίτητη περισσή ενέργεια ξεγελασμένος από το μέγεθος και όταν τα σηκώνεις αιφνιδιάζεσαι επειδή είναι ελαφριά σαν πούπουλα, λόγω έλλειψης περιεχομένου. Ο Μακρονισμός, ο οποίος φαίνεται ακόμα να αντέχει είναι λοιπόν το νέο πρότυπο του Ρέντσι, γράφουν ορισμένοι. Αλλά όχι μόνο του Ρέντσι. Το μοντέλο του trendy, ατσαλάκωτου, κομψού νεο-μεσήλικα φοριέται και αλλού στην Ευρώπη, αφού υπάρχουν πάντα πρόθυμοι να το αναπαράγουν και να το διαφημίσουν. Μόνο που και ο Μακρόν δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει έναν τόσο ανέμελο χειμώνα. Τα «κίτρινα γιλέκα» ίσως να ξαναβγούν στους δρόμους, αφού ο περίφημος «εθνικός διάλογος» αποδείχτηκε περισσότερο μια τηλεοπτική, ιντερνετική υπερπαραγωγή, ένα σύγχρονο «Μπεν Χουρ» προπαγάνδας. Και οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές μπορεί να εγκυμονούν εκπλήξεις.
Ο Μακρόν πιστεύει απλά στο Μακρόν. Η μάλλον ανεύθυνη στάση του και στο θέμα του Brexit, όπου λειτουργεί απολύτως κοντόφθαλμα, προσδοκώντας σε προσωρινά κέρδη αποδεικνύει ότι και τα όμορφα λόγια περί «μεταρρύθμισης» της Ευρώπης δεν είναι τελικά και τόσο εύπεπτα όσο μπορεί να έδειχναν στην αρχή. Οπως καθόλου εύπεπτες για τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας δεν είναι και οι «μεταρρυθμίσεις» που ονειρεύεται για το εσωτερικό της χώρας.
Αυτές που επίσης ονειρεύεται να φέρει και ο Ρέντσι, που ποντάρει και αυτός στη ...μεσαία τάξη. Και αγαπά τόσο πολύ τον Ρέντσι. Ναι αυτό εννοώ. Τον εαυτό του...
