Σε τούτο το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας γίνεται μία διεξοδική ανάλυση των παραγόντων που καθιστούν το περιβάλλον στο οποίο ενυπάρχει η χώρα, ιδιαίτερα εύφλεκτο. Και κυρίως, αναδεικνύεται το γιατί έχουμε πίσω στην ιστορία της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων από την εποχή του Πρίνου, στην Καβάλα. Είναι αλήθεια αυτό που έχει καταγραφεί, ότι στα ανατολικά μας σύνορα δεν γειτονεύουμε ούτε με την Ελβετία, αλλά ούτε και με τη Σουηδία. Συνορεύουμε με έναν δύστροπο γείτονα, ο οποίος νομίζει ιστορικά ότι δικαιούται ένα ευρύ κομμάτι γης και θάλασσας. Τυχαίνει όμως, με τούτο το γείτονα που μας έλαχε εδώ και  560 χρόνια, να είμαστε στα χαρτιά τουλάχιστον, σύμμαχοι, μιάς ευρύτερης στρατιωτικής συμμαχίας που προέκυψε μετά το πέρας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. ΝΑΤΟ, λέγεται αυτή η συμμαχία.

Ο σύμμαχος αυτός, όπως παραδέχονται εχθροί και φίλοι μπορεί να εκτείνεται από το Αιγαίο πέλαγος μέχρι την Αρμενία και την Μογγολία και από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι το Ιράκ, αλλά δεν έχει νερό να πλύνει τα χέρια του. Ή για να το γράψουμε πιο εύσχημα, δεν έχει νερό για να κάνει τις δικές του έρευνες σε υδρογονάνθρακες, πετρέλαιο, φυσικό αέριο ή ότι άλλο κρύβει ο βυθός της Μεσογείου. Παρεμβάλλονται τα δικά μας νησιά που δημιουργούν το πρόβλημά του και βεβαίως παρεμβαίνει μία ολόκληρη χώρα, η Κύπρος. Το Βόρειο κομμάτι της Κύπρου, παγκοσμίως, έχει «νομιμοποιηθεί», μόνο από τον γείτονά μας. Δηλαδή έχει αναγνωριστεί ως κρατική οντότητα. Κι εκεί πατάει, για να προβάλλει τις αξιώσεις του στην Κυπριακή ΑΟΖ που, ούτως ή άλλως, εκτείνεται νοτίως της Βορείου Κύπρου.

Αν αυτά σας φαίνονται «κάπως», που να δείτε πως θα σας φαίνονταν αν τα έλεγαν Έλληνες ή ελληνοκύπριοι  managers και μεγαλοστελέχη πετρελαϊκών  εταιρειών που έχουν δουλειές σε ολόκληρο το φάσμα της μεσογειακής λεκάνης.

Την Τουρκία θα τη βρίσκουμε μπροστά μας, ισχυρίζονται οι αναλυτές, όσο δεν παραχωρούμε κάτι. Κάτι από τα πετρέλαια και τον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου και της θάλασσας πέριξ της Κύπρου. Όμως, ο Τούρκος γείτονας γίνεται αψύς και παρορμητικός, όταν βιώνει διπλωματικά την μία ήττα μετά την άλλη. Τα πτώματα γυρίζουνε σωρηδόν μέσα σε σάκους από το Ιντλίπ της Βόρειας Συρίας. Και υποτίθεται ότι είναι και σύμμαχος με την Ρωσία. Το παιχνίδι στην Λιβύη δεν βγαίνει. Ο Ρώσος σύμμαχος (σ.σ. όρα λυκοφιλία) χρηματοδοτεί τον αντίπαλο του Ερντογάν στην χώρα του μακαρίτη Μουαμάρ Καντάφι.

Στη Μεσόγειο πλέον, καταπλέουν γαλλικά και αμερικανικά αεροπλανοφόρα. Η πίεση ισχυρή.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ανάδειξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως πυλώνα σταθερότητας έλκει επενδύσεις στην Ελλάδα. Από συμμάχους και από κερδοσκόπους.

Η ευκαιρία της Ελλάδας είναι να τρέξει γρήγορα. Δύο μήνες πριν από τούτες εδώ τις σελίδες γράφαμε ότι θα πρέπει να αναζητηθούν συμμαχίες με την αντιπολίτευση στη Λιβύη. Χαιρόμαστε που εισακουστήκαμε. Ακόμα κι αν δεν πήγαμε στη διάσκεψη του Βερολίνου.   Τώρα γράφουμε ότι θα πρέπει να τρέξουμε τις γεωτρήσεις σε Ήπειρο, Ιόνιο και Κρήτη. Δημιουργούμε τα δικά μας τετελεσμένα στη δική μας γη και στη δική μας θάλασσα.

Δεν γίνεται, για παράδειγμα, η Ελληνιικών συμφερόντων Energean να τρυπάει μέσα σε λίγους μήνες από τη στιγμή που της ανατέθηκε το οικόπεδο στο Ισραήλ και στην Ελλάδα να περνούν χρόνια.

Ή είμαστε περιφερειακή και ήρεμη δύναμη, ή δεν είμαστε…

Από το Business Mag Φεβρουαρίου που κυκλοφορεί