Τις τελευταίες μέρες η αγορά κινείται στον αστερισμό των… εκθέσεων. Goldman Sachs και JP Morgan κατάφεραν να προκαλέσουν κλυδωνισμούς στο σύστημα με σημαντικές ρευστοποιήσεις στις τραπεζικές μετοχές, πότε πυροβολώντας ο ένας οίκος συγκεκριμένη συστημική τραπεζική μετοχή και πότε δικαιώνοντας ο άλλος το ίδιο συστημικό χαρτί. Η JP Morgan δε, επανήλθε για δεύτερη φορά σε διάστημα μικρότερο του μηνός με νέα έκθεση για να εκφράσει την προτίμησή της στον τραπεζικό κλάδο.
Το σημαντικό πάντως είναι ότι, όπως η Alpha Bank δανείστηκε με όρους ελκυστικούς για την αγορά, το ίδιο διεκδικεί σήμερα και η Πειραιώς. Βελτίωση των όρων χρηματοδότησης των τραπεζών σημαίνει επιστροφή στη κανονικότητα, αυτό, που η ιδεοληψία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ οκτώ μήνες πριν αγνοούσε, μπερδεύοντας την κανονικότητα με τις προσφυγικές ροές, την ασφάλεια με το δίκαιο του Ρουβίκωνα να απειλεί δημοσιογράφους, την διπλωματία και τον ρεαλισμό με τους ευσεβείς πόθους και την αντίληψη Ιζνογκούντ (χαλίφης στη θέση του χαλίφη), την οικονομία με τους πλειστηριασμούς και τον χριστουγεννιάτικο τζίρο των καταστημάτων στη Δράμα...
Περισσότερο απ’ όλα δε, μιας και ασχολούμαστε με την οικονομία, η ανάκτηση της πολυπόθητης επενδυτικής βαθμίδας πρέπει να είναι ο μείζον εθνικός στόχος. Τότε, ναι, έστω και στα χαρτιά, θα μπορέσουμε να πούμε ότι ξεφύγαμε από την κρίση, αν και η κυβέρνηση έχει μπροστά της δύο δύσκολους κάβους. Το προσφυγικό και την επικοινωνιακή διαχείριση της άρσης των πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία. Κοινωνικά ζητήματα με ευρείες διαστάσεις σε βαθμό που ο λαϊκισμός να τείνει να καταστεί πραγματικότητα. Ήδη, η αντιπολίτευση συνθέτει με μαύρο και κόκκινο τον καμβά της προπαγάνδας με τα ξεσπιτωμένα από τα funds νοικοκυριά. Πρωτομαγιά γαρ, κόκκινος Μάης κ.λπ.
Το 2009 αν κάποιος έχανε το σπίτι του επειδή δεν πλήρωνε τις δόσεις του δανείου του, δεν υπήρχε καμία προστασία. Το δύσκολο τώρα είναι ότι αν και 1,5 χρόνο εκτός μνημονίων, «βαφτίζεται» μεταρρύθμιση η άρση στην προστασία της πρώτης κατοικίας. Σε μία αγορά που τα ληξιπρόθεσμα παραμένουν στα 105 δις. ευρώ, το ιδιωτικό χρέος αγγίζει τα 80 δις. ευρώ, συλλογικές συμβάσεις εργασίας δεν υπάρχουν, επιχειρήσεις έχουν κλείσει, οι εργαζόμενοι απλήρωτοι ή χαμηλά αμειβόμενοι κυριαρχούν, η ανεργία παραμένει υψηλή, άνω του 16,5% και το κόστος ζωής αυξάνεται καθημερινά απέναντι από το ράφι του σούπερ μάρκετ.
Άρα λοιπόν, αν θέλουμε να ισχυριζόμαστε ότι βιαζόμαστε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα θα πρέπει και δουλειές να έρθουν, και επενδύσεις να γίνουν, και η καταβολή των αποδοχών να ομαλοποιηθεί, ώστε να πληρώνονται στην ώρα τους δόσεις δανείων και εφορία.
Πως μπορείς να ισχυριστείς ότι κάποιος είναι κακοπληρωτής όταν η τράπεζα τον κόβει και μόνο από το ότι συμπλήρωσε Ε 3, επειδή είχε εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα και όλοι ξέρουμε πόσο καλά πήγαν οι δουλειές στα χρόνια της κρίσης…
Έρχονται συγκλονιστικές μέρες…
