Στη Γερμανία ετοιμάζονται να περάσουν και δεύτερο συμπληρωματικό προϋπολογισμό. Εχουν ήδη υπολογίσει ότι η σχέση δημόσιου χρέους-ΑΕΠ, που είχαν ρίξει κάτω από το 60% για να μπορούν να μας κουνούν το δάχτυλο και να μας θυμίζουν το Μάαστριχτ, μέχρι τέλος του χρόνου θα έχει φτάσει στο 75% ίσως και στο 80%. Δεν πειράζει όμως, λένε, αφού οι συνθήκες είναι εξόχως ιδιάζουσες. Η Luftansa χρειάζεται καμιά δεκαριά δισ. ευρώ, τα τρένα άλλα τόσα, οι αυτοκινητοβιομηχανίες ζητούν ενισχύσεις και κίνητρα, η TUI άλλοτε φλερτάρει με το κράτος κι άλλοτε το εκβιάζει, οι μισοί σχεδόν«μικροί» του εμπορίου απειλούνται με κλείσιμο, την ώρα που «μεγάλοι» κλείνουν τα μισά καταστήματά τους (πχ. Galeria Kaufhof), ο αριθμός των ανέργων ξαφνικά ανεβαίνει επικίνδυνα και η μερική απασχόληση, εν μέρει επιδοτούμενη, σπάει ρεκόρ.
Το πιάσατε το υπονοούμενο;
Οι Γερμανοί λοιπόν παίρνουν τα μέτρα τους. Προέχει το δικό τους σπίτι. Φτάχνουν πακέτα. Και στέλνουν και τα απαραίτητα μηνύματα. Τη μια είναι η Καρλσρούη, που αμφισβητεί τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το κύρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου με κάποιους πολιτικούς να την σιγοντάρουν. Την άλλη είναι η λεγόμενη «οικονομική πτέρυγα» της Χριστιανοδημοκρατίας, που ζητά τώρα να ανακληθεί η κυβερνητική απόφαση για την εισαγωγή της «βασικής σύνταξης» (Grundrente), που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα επίδομα στους συναταξιούχους ώστε να σταματήσουν ορισμένοι να ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Συνολικό κόστος 1,3 δισ. ευρώ. Ψίχουλα μπροστά στο 1 και βάλε τρισεκατομμύριο ευρώ, που θα κοστίσει όλο το «πακέτο στήριξης» για την οικονομία. Γιατί το κάνουν; Για να στείλουν το μήνυμα εντός και εκτός συνόρων, ότι λεφτά υπάρχουνε μόνο για συγκεκριμένους λόγους. Και εσείς οι Νότιοι σταματήστε επιτέλους να ζητάτε και να ονειρεύεστε.
Οι Γερμανοί βλέπουν ότι η Ευρώπη απειλείται με κατάρρευση. Για να μην σας χαλάσω τη βραδιά, λέγοντας τώρα ότι έχει ήδη καταρρεύσει. Ουσιαστικά στην πανδημία δεν υπήρξε «Ευρώπη». Υπήρξαν μόνο «μικρές», μίζερες, εσωστρεφείς χώρες με κλειστά σύνορα, διαφορετικά συστήματα υγείας, και διαφορετικά συστήματα κοινωνικής υποστήριξης. Οι Γερμανοί το ξέρουν και ξέρουν και τις δικές τους ευθύνες για αυτό. Αλλά φοβούνται περισσότερο ως «παγκόσμιοι πρωταθλητές» των εξαγωγών να βρεθούν στη δίνη ενός εμπορικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας, που αν αναλογιστούμε, ότι φέτος ο Τραμπ έχει και εκλογές δεν είναι απαραίτητο να κυλήσει με σεβασμό προς τους κανόνες της λογικής. Δεν είναι λοιπόν ώρα ούτε για μεγάλα «ευρωπαϊκά οράματα και λόγια». Είναι η ώρα να σώσει ο καθένας ότι μπορεί. Οι παίκτες ψάχνουν θέση στο τραπέζι, γιατί η τράπουλα μοιράζεται ξανά.
Εδώ έχουμε όμως παραλίες
Εμείς εδώ περιμένουμε να βγει κανένα καλό ξένο πρωτοσέλιδο για το πόσο καλά χειριστήκαμε την πανδημία, που στην Ελλάδα δεν ήταν ακριβώς τέτοια και ελπίζουμε ότι ως καθαρά και αμόλυντα «γκαρσόνια της Ευρώπης» θα μπορέσουμε να βολευτούμε με ένα έστω μικρότερο κομματάκι από το κομματάκι της πίτας, που μας άφηναν να γευτούμε οι μεγάλοι τουριστικοί operators και οι multi-ξενοδόχοι, που συνήθιζαν να σταματούν να πληρώνουν τους εργαζόμενους από τον Σεπτέμβριο, για να τους έχουν σίγουρους ότι θα επανέλθουν στο πόστο τους το Μάρτιο.
Εντάξει ονειρευόμαστε και την επιστροφή στις ταβέρνες, τώρα που περάσαμε το πρώτο εμπόδιο και απολαύσαμε πάλι το μυστήριο της θείας κοινωνίας και μετά ορμήσαμε σαν τις σαρδέλες στις παραλίες. Ετσι πάει: Πρώτα νηστεύεις, ύστερα κοινωνείς και μετά πας για παϊδάκια. Τώρα, αν η νηστεία αρχίσει να γίνεται διαρκείας από το φθινόπωρο ποιός νοιάζεται. Ο Θεός δεν αγαπάει μόνο το χαβιάρι (που θαλεγε κι ο Σμαραγδής), αλλά και την Ελλαδίτσα και μπορεί να της χαρίσει και μια επική ταινία για τον ήρωα Τσιόδρα. Μαζί ίσως με μια έγχρωμη εκδοχή κινηματογραφημένων σεναριακών ημι-αληθειών για τα 200 χρόνια της «επανάστασης». Για να θυμόμαστε πόσο λεβέντικα και υπεύθυνα το χειριστήκαμε όλο αυτό. Σαν τα τρομοκρατημένα κατσικάκια, που κρύβονται σε μια γωνιά του αχυρώνα για να γλυτώσουν τη σφαγή του Πάσχα. Αλλά τι σημασία έχει; Εχουμε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και θα πάρουμε πρώτοι και το εμβόλιο. Από τον Πούτιν. Ή από το Ισραήλ. Ή από κάπου αλλού. Μπορεί και από τους εξωγήινους.
Και κάνουμε αν θέλουμε και εκλογές
Αλλωστε στην ανάγκη μπορεί να κάνουμε κι εκλογές. Κυρίαρχος λαός είμαστε άλλωστε. Τι σημασία έχει που θα ακούσουμε πάλι τα ίδια για «ανάπτυξη, ανάκαμψη, ανάταξη, αναδιάταξη, αναγέννηση, ανάταση, Ανάσταση». Το καρουζέλ να γυρίζει και ας καταλήγουμε πάντα στο ίδιο σημείο. Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Αυτό που δεν θα ακούσουμε από κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι καινοτόμες ιδέες. Σαν αυτές που μπορείς να διαβάσεις σε ξένα μέσα από τον Guardian ως τον Economist και από την FAZ μέχρι την taz.: Εγγυημένο εισόδημα για όλους, μείωση του χρόνου εργασίας, αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, πραγματικός σεβασμός στο περιβάλλον, αξιοποίηση των μεταναστευτικών ροών και άλλα πολλά. Αλλά μη σας ζαλίζω τώρα. Εχετε να πάτε και mall αύριο. Αποφύγετε κανά δυο μέρες το εκπτωτικό χωριό. Μέχρι να περάσει ο καύσωνας.
