H taz του Βερολίνου έκανε λόγο για ένα «κουρασμένο συμβιβασμό» σε όλα τα επίπεδα: Κλιματική κρίση, κράτος δικαίου, Ταμείο Ανάκαμψης. Κουρασμένοι εμφανίστηκαν και οι ηγέτες στις απολογιστικές (ή μήπως απολογητικές) συνεντεύξεις Τύπου. Οπως για παράδειγμα ο Ελληνας πρωθυπουργός, που δήλωνε ότι δεν θα γυρίσει από τις Βρυξέλλες αν δεν πάρει κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Τώρα ξεκίνησε τις δηλώσεις του, επαινώντας τον εαυτό του για πολλοστή φόρα για το πρόγραμμα «Εξοικονομώ κατ' οίκον»... Δεν θέλει και πολύ να καταλάβεις ότι το αρχικό φιλόδοξο σχέδιο πήγε περίπατο («Μεγάλο» ή όχι θα το δούμε προσεχώς).
Αλλά ας επιστρέψουμε στη γενικότερη εικόνα. Η «προεδρεύουσα» Ανγκέλα Μέρκελ έχει μπροστά της μια πολύ πιο σημαντική για την πολιτική της παρακαταθήκη σύνοδο, πιθανότατα την Κυριακή. Είναι η μέρα που μάλλον θα συναντηθεί με τους πρωθυπουργούς των 16 ομόσπονδων κρατιδίων και θα πρέπει να καταλήξουν σε συμπεράσματα. Τα ερωτήματα καυτά: Τι πήγε στραβά και παρά το μερικό «κλείδωμα» η πανδημία καλπάζει στη Γερμανία σημειώνοντας κάθε μέρα ρεκόρ σε κρούσματα, αλλά και θανάτους; Και πόσο σκληρό θα πρέπει να είναι το επόμενο πακέτο περιορισμών για να αναχαιτιστεί αυτή η καταστροφική πορεία; Ανάλογα βάσανα έχουν φυσικά και πολλοί ακόμα από τους υπόλοιπους 26 ηγέτες.
Ισως λοιπόν το μυαλό της καγκελαρίου να ήταν ήδη πίσω στο Βερολίνο. Οι «κυρώσεις» για την Τουρκία ουδέποτε την απασχόλησαν. Η υποχώρησή της στο βέτο Ουγγαρίας και Πολωνίας, που τα φιλικά της μέσα προσπαθούν να παρουσιάσουν ως μαεστρική κίνηση δεν είναι τίποτα άλλο από την παραδοχή, ότι τελικά το «κράτος Δικαίου» είναι μια γλυκιά στο άκουσμα, αλλά κενή περιεχομένου φράση. Αλλά αυτό που προείχε ήταν να μην κλείσει η γερμανική προεδρία με μια αποτυχία που θα έστελνε ένα ακόμα μήνυμα διάλυσης της ΕΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ορατό στον ορίζοντα και το ενδεχόμενο μιας «μη συμφωνίας» με το Ηνωμένο Βασίλειο, που μπορεί να μας χαρίσει εικόνες χάους την Πρωτοχρονιά.
Το Ταμείο Ανάκαμψης είναι μεν ζωντανό, αλλά υπάρχουν μια σειρά από γραφειοκρατικά-κοινοβουλευτικά και αν πιστέψουμε και μερίδα του γερμανικού Τύπου ίσως και νομικά εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεράσει, για να μπορέσει να αρχίσει να «ρέει» χρήμα προς τις χώρες μέλη, το νωρίτερο το καλοκαίρι του 2021. Δεν θα βοηθήσει δηλαδή άμεσα τις οικονομίες, που «σαρώνονται» από το δεύτερο κύμα covid-19 και ανησυχούν για ένα ενδεχόμενο τρίτο μέσα στο καταχείμωνο.
Οι «φιλόδοξες» ανακοινώσεις για τους κλιματικούς στόχους γίνονται πάλι υπό την αίρεση ότι θα ικανοποιηθούν άλλα αιτήματα εξαίρεσης χωρών όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία (πάλι αυτές) και η Τσεχία, που θεωρούν ότι θα έχει τεράστιο κόστος η προσπάθεια τους να μειώσουν τους ρύπους κατά 55% ως το 2030. Στην κατηγορία αυτή ανήκει προφανώς και η Ελλάδα, αλλά εδώ φαίνεται ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα για να απασχολήσουν σοβαρά το πολιτικό σύστημα. Tέλος πάντων αν δεχτούμε τη θριαμβολογία του Σαρλ Μισέλ η Ενωση παραμένει «πρωτοπόρος στην αντιμετώπιση» της κλιματικής κρίσης. Αλλά αυτό το έχουμε ξανακούσει. Οπως έχουμε δει υπεραισιόδοξες στοχεύσεις να παραμένουν απλώς τέτοιες. Στοχεύσεις, που δεν επιτεύχθηκαν.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δηλώνει επίσης απογοητευμένο. Οι βουλευτές θεωρούν ότι η απόφαση μείωσης των εκπομπών CO2 κατά 55% δεν αρκεί για την επίτευξη των κλιματικών στόχων του Παρισιού. Υποψιάζονται επίσης ότι η ΕΕ μπορεί να επιτύχει το νέο της στόχο μόνο με διάφορα υπολογιστικά κόλπα.
Αλλά είπαμε. Ηταν όλοι κουρασμένοι. Πέτυχαν ότι καλύτερο μπορούσαν μέσα στην ατέλειωτη αυτή νύχτα. Οτι έχουν προ πολλού «κουράσει» και ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης, σε όλες τις χώρες της ΕΕ με τις μεγαλοστομίες, που αποδεικνύονται συχνά φούσκες δε μπορούσε να περάσει εκείνη την ώρα από το μυαλό τους. Ως γνωστόν η κόπωση συχνά σε απομακρύνει από την πραγματικότητα.
