Σε όλο τον κόσμο εκατομμύρια παιδιά μαθαίνουν να μεγαλώνουν κρατώντας αποστάσεις μεταξύ τους και φορώντας μάσκα στο πρόσωπο.

Όχι. Δεν το θέλουν, ούτε το βλέπουν σαν παιχνίδι, όπως παλιά γινόταν με τους επίδοξους «Ζορό».

Σήμερα φοράνε τις μάσκες πηγαίνοντας στο σχολείο ή παίζοντας με τους συμμαθητές τους. Δεν τις θέλουν, όμως πρέπει να τις φοράνε για να μην προσβληθούν από τη θανατηφόρο νόσο.

Πριν από κάποιες δεκαετίες εμφανίσθηκε το Aids. Οι επιστήμονες μας μιλούσαν συνέχεια για τη χρήση των προφυλακτικών. Πειστήκαμε.

Σήμερα τα νέα παιδιά θα μεγαλώσουν με τις μάσκες. Ένα άλλου τύπου «προφυλακτικού».

Όπου και αν στρέψεις τα μάτια σου, όποιες τηλεοπτικές εικόνες από όλο τον κόσμο κι αν δεις, τα πλάνα είναι ίδια. Άνθρωποι με μάσκες και γάντια, οι οποίοι συνειδητά ή ασυνείδητα διαρκώς υπολογίζουν την ασφαλή απόσταση από τους άλλους.

Από τη μία υπάρχει κάτι που μας ενώνει ουσιωδώς. Συν-πάσχουμε, συνυπάρχουμε σε μια στιγμιαία ή παροδική «κοινή μοίρα».

Από την άλλη -όσο και να το ελέγχουμε- τον φίλο μας που συναντάμε στον δρόμο τον αντιμετωπίζουμε και ως δυνάμει «καταστροφέα» μας.

Είναι λίγο σχιζοφρενικό.

Από τη βρεφική ακόμη ηλικία ο άνθρωπος όταν βρίσκεται σε κατάσταση που νιώθει απειλή μπαίνει σε επιφυλακή απέναντι σε καθετί που νιώθει «ξένο».

Είναι διαχρονικά μελετημένο ότι όσοι  άνθρωποι έχουν στενές σχέσεις με άλλους ανθρώπους (είτε σαν φίλοι είτε σαν αγαπημένοι σύντροφοι) ζουν περισσότερο και με καλύτερη ποιότητα.

Οι σχέσεις, όπως όλοι γνωρίζουμε, καλλιεργούνται μέσα από συναισθηματική ανταλλαγή και οικειότητα, αυτο-αποκάλυψη και εμπιστοσύνη.

Σήμερα, δυστυχώς, στερούμαστε όχι μόνο τη σωματική εγγύτητα και επαφή, αλλά και την οπτική διέγερση