Αναρωτιέμαι συχνά, αν πρόκειται να δούμε κάποια στιγμή (επιτέλους) μια σειρά στο Netflix ή μια ταινία μεγάλου μήκους, που να αντιστοιχεί στην «νεα καθημερινότητά» μας. Με τους πρωταγωνιστές να φορούν μάσκες, να κουβαλούν στην τσέπη αντισηπτικά, να περιμένουν σε ουρές, να κυκλοφορούν σε έρημους εμπορικούς δρόμους, να κρατούν ο ένας τον άλλο σε απόσταση.
Ας το δούμε και από την «ανάποδη». Πόσες φορές αυτούς τους τελευταίους μήνες δεν έτυχε, παρακολουθώντας κάποια σειρά ή ταινία να νοιώσετε ένα «ταρακούνημα», να σκεφτείτε ασυναίσθητα «μα τι κάνουν;», βλέποντας τους ήρωες να ανταλλάσσουν χειραψίες, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται ή ακόμα και να χειροδικούν; Πόσες στιγμές δεν πιάσατε τον εαυτό σας να συνειδητοποιεί ότι βλέπετε σκηνές από ένα παρελθόν, που αρχίζει πια να φαντάζει μακρινό ή από ένα μέλλον που όλοι με ανυπομονησία περιμένουμε.
Γιατί λοιπόν οι παραγωγοί δεν τολμούν να μας παρουσιάσουν στις οθόνες της τηλεόρασης ή του υπολογιστή μας σενάρια «βγαλμένα μέσα από τη ζωή»; Τη ζωη το έτος 2020. Και όπως φαίνεται ακόμα και για ένα σημαντικό κομμάτι του 2021, αφού όπως όλα δείχνουν δεν θα ξεμπερδέψουμε γρήγορα με αυτή την ιστορία.
Η πιο λογική απάντηση νομίζω ότι έχει να κάνει με την απλή ανθρώπινη φύση, που σε μεγάλο βαθμό αρνείται να αποδεχτεί αυτή τη νέα πραγματικότητα. Οι περισσότεροι προσπαθούν να τη δουν ως ένα κακό όνειρο, περιμένοντας με αγωνία εκείνη την κορύφωση, που θα φέρει το λυτρωτικό ξύπνημα. Σε αυτή την κατηγορία προφανώς ανήκουν και οι σεναριογράφοι, παραγωγοί, σκηνοθέτες. Προτιμούν να μας μεταφέρουν σε μια «μη πραγματική» αλλά ιδανική πραγματικότητα από το να μας δείξουν κατάμουτρα αυτό που βιώνουμε, αφού ούτε ιδανικό, ούτε φυσιολογικό είναι.
Θα πείτε ο κινηματογράφος, η τέχνη πολλές φορές αυτό ακριβώς θέλουν να υπηρετήσουν. Να μας βγάλουν από το μίζερο «εδώ και σήμερα» και να μας ταξιδέψουν σε ένα φαντασιακά υπέροχο «αλλού και κάποτε».
Ποτέ άλλοτε η έμφυτη τάση του ανθρώπου για άρνηση της πραγματικότητας δεν ήταν τόσο οφθαλμοφανής όσο σήμερα. Από τις ακραίες μορφές της, εκείνων που ακόμα αρνούνται να αποδεχτούν ότι υπάρχει ιος και είναι θανατηφόρος. Μέχρι τις πιο ήπιες του γείτονα, που μπαίνει στο ασανσέρ της πολυκατοικίας χωρίς μάσκα, κυκλοφορεί επιδεικτικά χωρίς μάσκα όπου «τον παίρνει», κάνει και δέχεται επισκέψεις σαν να μην τρέχει τίποτα και γενικώς επιμένει ότι αυτός ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Είναι πολλοί αυτοί που θυμίζουν εκείνη την ατάκα του Χάρυ Κλυν: «Ας φυλαχτούν οι άλλοι, οι δειλοί.»
Ισως τελικά όλοι μας κάπου κατά βάθος αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, κυρίως όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι μπορεί να κρατήσει πολύ ακόμα ή ότι μπορεί να επαναληφθεί ως χειρότερη τραγωδία. Οχι αυτό που συμβαίνει, είναι προσωρινό, μια σύντομη εξαίρεση (έστω μερικών χρόνων). Ολα θα γίνουν όπως πριν. Και τότε κανείς δεν θα έχει όρεξη να βλέπει σήριαλ ή ταινίες με μάσκες. Πεταμένα λεφτά λοιπόν. Τόσο απλό...
