Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κόλιν Κράουτς εξέδωσε το μνημειώδες έργο του «Μεταδημοκρατία» το 2003 στα ιταλικά, παρατηρώντας τα όσα συνέβαιναν στη χώρα, που ουσιαστικά εδώ και μερικές δεκαετίες αποτελεί τη δεύτερή του πατρίδα.
Ο Βρετανός πολιτικός επιστήμονας καταδείκνυε εκεί τον τρόπο με τον οποίο μια αυτοαναφορική πολιτική τάξη, αφοσιωνόταν πλέον στο πώς θα αναπτύξει δεσμούς με τα πλούσια επιχειρηματικά συμφέροντα, προκειμένου να τα ικανοποιήσει και αδιαφορούσε για την εφαρμογή πολιτικών προγραμμάτων, που θα ανταποκρίνονται στις ανησυχίες των απλών ανθρώπων. Ηταν τότε το 2003 και δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Ο Μπερλουσκονισμός όμως ζούσε και βασίλευε.
Εδώ και μερικές ημέρες η οικονομική και τραπεζική ελίτ στην Ιταλία έχει καταφέρει να επιβάλει ένα δικό της άνθρωπο στο τιμόνι της χώρας, ο οποίος ούτε ψηφίστηκε ποτέ, ούτε κανένα κόμμα ή κάποιο πολιτικό ρεύμα εκπροσωπεί. Ο Μάριο Ντράγκι θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μια καθαρά μετά-δημοκρατική λύση. Υποτίθεται ότι τα γκρίζα σημεία μιας τέτοιας επιλογής αμφίβολης νομιμοποίησης ωχριούν μπροστά στην μαυρίλα μιας εθνολαϊκιστικής κυβέρνησης υπό την Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι. Για να αποτραπεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο εξαιτίας πρόωρων εκλογών εν μέσω πανδημίας υποτίθεται ότι επιστρατεύτηκε ο Ντράγκι, αντικαθιστώντας έναν άλλο «μη-πολιτικό» πρωθυπουργό.
Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι όμως τώρα οι εθνολαϊκιστές υποστηρίζουν και αυτοί την συγκεκριμένη λύση «εθνικής ενότητας» για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Μόνο που με το καλημέρα άρχισαν να διαφαίνονται όχι μόνο οι διαφορετικές απόψεις αλλά και οι αντικρουόμενες στοχεύσεις. Μπορεί η Λέγκα του Σαλβίνι να άφησε στην άκρη τόσο τις ψεκασμένες θεωρίες, όσο και τον αντιευρωπαϊσμό από το καλάθι, αλλά στην ουσία η ιδεολογία του συγκεκριμένου ακροδεξιού κόμματος δεν έχει αλλάξει. Στόχος του παραμένει η εξουσία και αυτό προφανώς θα επιτευχθεί μέσω της φθοράς και του Μάριο Ντράγκι, όπως ακριβώς έγινε και με τον προκάτοχό του Τζιουζέπε Κόντε.
Ο Σαλβίνι άρχισε ήδη να βάζει «φυτιλιές» στην κυβέρνηση, εμφανιζόμενος ως ο υπερασπιστής των παραγωγικών τάξεων. Ζήτησε να σταματήσουν τα lockdown και να ανοίξουν τα χιονοδρομικά κέντρα και τα τουριστικά καταλύματα, ενώ έριξε στο τραπέζι και την ιδέα για αγορά εμβολίων από τις περιφέρειες αυτόνομα και έξω από το ήδη συμφωνηθέν πλαίσιο της ΕΕ. Δικαιώνει έτσι εκείνους, που πιστεύουν ότι η «στήριξη» προς τον Ντράγκι δεν ήταν παρά ένας τακτιισμός. Ολα αυτά πριν ακόμα η νέα κυβέρνηση των τεχνοκρατών πάρει ψήφο εμπιστοσύνης σε Βουλή και Γερουσία, κάτι που είναι προγραμματισμένο για την Τετάρτη και την Πέμπτη. Το ερώτημα είναι πόσο θα κρατήσει αυτή η «εμπιστοσύνη» και αν είχε τελικά απλώς να κάνει με «βυζαντινισμούς», όπως τους αποκάλεσαν κάποιοι, αλλά και με το μοίρασμα των κονδυλίων, που αναμένονται από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ.
