Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Μάνα θα πάω στα σπαράγγια
Δευτέρα, 07/06/2021

Είναι η εποχή των σπαραγγιών στη Γερμανία. Κάθε άνοιξη από τα μέσα Απριλίου μέχρι τα μέσα Ιουνίου η βιομηχανία του κλάδου γιορτάζει. Στις περιοχές που φημίζονται για τις καλλιέργειες οργανώνονται γιορτές και εκδηλώσεις. Αλλά η πανδημία έφερε προβλήματα. Ευτυχώς όχι αξεπέραστα, αφού στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ειδικά όταν οι εργάτες συλλογής είναι ξένοι και δεν έχουν δικαιώματα. Πολωνοί και Ρουμάνοι πέρυσι, φέτος ανακαλύφθηκαν και οι Γεωργιανοί. Ετσι η συλλογή μπόρεσε να γίνει, η παραγωγή δεν πήγε χαμένη και ο μεσοταξίτης μπόρεσε να απολαύσει και φέτος «το δώρο της φύσης» στο πιάτο του.

Το να είσαι εποχικός εργάτης στη Γερμανία, ίσως να μην είναι τόσο σκληρό όσο το να μαζεύεις φράουλες στη Μανωλάδα. Αλλά δεν είναι και πολύ καλύτερο. Οι μετανάστες εργάτες που κάνουν την σκληρή αυτή δουλειά ζουν μέσα σε δωμάτια-κελιά, είναι υποχρεωμένοι να τρώνε το φαγητό, που τους πουλάει ο εργοδότης και κυρίως τώρα λόγο πανδημίας δεν έχουν το δικαίωμα να πάνε πουθενά αλλού εκτός από το χωράφι. «Εργασιακή καραντίνα» είναι ο όρος που επινοήθηκε για να το δικαιολογήσει. Είχαν βοηθήσει και κάποια κίτρινα ΜΜΕ, που πέρσι φρόντισαν πονηρά να κατηγορήσουν τους σύγχρονους αυτούς «σκλάβους των σπαραγγιών» για τη διασπορά του κορωνοϊού σε κάποιες περιοχές. Οποιος εργάτης αρρωστήσει κλείνεται στο δωμάτιο του. Ελπίζει να την περάσει σχετικά ελαφρά. Οποιος είναι υγιής δεν επιτρέπεται να πάει πουθενά αλλού, παρά μόνο για δουλειά.

Τα μέτρα αυτά δεν αποδίδουν πάντα, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχουν προληπτικοί έλεγχοι, ούτε αυστηρά πρωτόκολλα προστασίας. Για «αναλώσιμους» μιλάμε. Στο Κίρχντορφ, της Κάτω Σαξωνίας από τους 1.000 περίπου εργάτες της μεγάλης τοπικής επιχείρησης αρρώστησαν οι 130. Δικαίωμα ασφάλισης θεμελίωναν οι περιοδικά απασχολούμενοι μετά από 70 ημέρες. Πρόσφατα η σχετική ρύθμιση άλλαξε και επεκτάθηκε στις 102 ημέρες. Για να γλυτώνουν τις εισφορές οι μεγάλοι εργοδότες του τομέα. Κάποιοι βέβαια ισχυρίζονται ότι τις πληρώνουν...

Αλλά δεν φταίει για όλα η πανδημία. Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος να αρρωστήσεις. Αυτοί που αποφασίζουν να «πάνε στα σπαράγγια» προσελκύονται με συμβάσεις, που μιλούν για 34 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Στην πράξη αναγκάζονται να δουλέψουν 10 και 11 ώρες τη μέρα. Από τις επίσης «δελεαστικές» στα χαρτιά αμοιβές τους αφαιρούνται στη συνέχεια έξοδα διαμονής και σίτισης. Το αποτέλεσμα είναι το μεροκάματο να μην ξεπερνά συνήθως τα 30 ευρώ.

Αν όλα αυτά σας ακούγονται ως «σύγχρονη δουλεία» τότε μάλλον είστε δογματικοί. Η «Ευρώπη» τόσες ημερίδες και συνέδρια κάνει για τα εργασιακά δικαιώματα. Τόσο ταγμένη είναι στα χαρτιά στην προστασία της ποιότητας της αγροτικής ζωής. Αν υπάρχουν και κάποιες ανορθογραφίες θα κάνει ότι μπορεί για να τις διορθώσει. Αλλά να μαζευτούν πρώτα τα σπαράγγια, να μην σαπίσουν.