Δεν φταίμε εμείς, αλλά από εδώ και πέρα οποιαδήποτε κίνηση του Προέδρου της Γαλλίας σε σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας, θα πρέπει να κρίνεται στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας. Ο Εμανουέλ Μακρόν θα δώσει τη μάχη της επανεκλογής του σε περίπου 100 ημέρες και γνωρίζει καλά, ότι κάθε του κίνηση ή δήλωση θα επιφέρει και συνέπειες επί της κάλπης.
Αλλά ο Πρόεδρος φαίνεται να έχει νευράκια. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η σκληρή του δήλωση για τα «χουνέρια» που ετοιμάζει στους ανεμβολίαστους; Θέλει, λέει «να τους τσαντίσει». Προφανώς και μέτρησε τους αριθμούς και είδε ότι οι εμβολιασμένοι είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων. Αλλά μήπως η δήλωσή του αυτή ενοχλήσει και μερικούς από αυτούς; Θέλουν οι Γάλλοι να τους μιλά έτσι ο πρόεδρος τους; Υπάρχουν πολλοί που δημόσια αμφιβάλουν. Και η αντιπολίτευση, κάθε είδους, «μύρισε αίμα».
Ο σημερινός πρόεδρος, που επιθυμεί διακαώς να είναι και ο αυριανός από κάτι προφανώς έχει ενοχληθεί. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι βλέπει αυτή τη φορά να διαγράφεται ένα διαφορετικό σενάριο, από εκείνο των προηγούμενων εκλογών, την επανάληψη του οποίου θεωρούσε ως εγγύηση για να κερδίσει και πάλι. Ποιο ήταν αυτό το σενάριο; Μακρόν εναντίον της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν στο δεύτερο γύρο. Η «δημοκρατική» Γαλλία αναγκάζεται να συσπειρωθεί ξανά γύρω από αυτών και οι θύρες στα Ηλύσια Πεδία ανοίγουν και πάλι.
Ομως εδώ και μερικές εβδομάδες έχει μπει μια άλλη παίκτρια στο παιχνίδι. Η Βαλερί Πεκρές, που πριν μερικές εβδομάδες λίγοι την ήξεραν στην Γαλλία και σχεδόν κανένας στην υπόλοιπη Ευρώπη έχει ξαφνικά «απογειωθεί» στις δημοσκοπήσεις και έχει περάσει στην δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων. Και συνεχίζει. Το σκηνικό αλλάζει. Μια πρόεδρος των Ρεπουμπλικάνων, της παραδοσιακής Κεντροδεξιάς ενάντια στον «απολιτίκ» Μακρόν δίνει μια άλλη διάσταση στην εκλογική μάχη, όταν μάλιστα μπορεί να εκφράσει με έναν πιο «ορθό πολιτικά» ήπιο τρόπο ακόμα και κάποιες από τις θέσεις της ακροδεξιάς. Η εκλογή της θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μια μερική «επισκευή» ενός ξεχαρβαλωμένου την τελευταία δεκαετία πολιτικού συστήματος.
Ο Γάλλος πρόεδρος γνωρίζει άλλωστε «εξ ίδίας πείρας» πώς το γαλλικό μιντιακό και επιχειρηματικό κατεστημένο μπορεί ξαφνικά να «σπρώξει» έναν/μια υποψήφιο/α και από γραφικό «αουτσάιντερ» να τον/την μετατρέψει σε «φαβορί», σε εκφραστή μιας αόριστης μεν, ευρείας δε ελπίδας για αλλαγή. Οτι δηλαδή συνέβη με τον ίδιο το 2017.
Είναι μάλλον παρακινδυνευμένο να πει κανείς ότι κάτι τέτοιο έχει ήδη συμβεί. Αλλά δεν πρέπει και να αποκλείεται. Γιατί προφανώς κάποιοι σημαντικοί παίκτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι το εκλογικό «κοινό» έχει κουραστεί να βρίσκεται κάθε φορά μπροστά στο ίδιο δίλημμα: «Μακρόν ή χάος». Αλλωστε και κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ο φιλόδοξος 45χρονος πολιτικός έδειξε να φλερτάρει με το χάος, τουλάχιστον σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτοί που απογοήτευσε, αυτοί που εξόργισε ήταν συχνά περισσότεροι από εκείνους που ικανοποίησε. Τώρα επιλέγει τη μετωπικη σύγκρουση με εκείνους, τους οποίους προφανώς θεωρεί «χαμένους» από χέρι ως δυνητικούς του ψηφοφόρους. Μένει να αποδειχτεί αν αυτή ήταν μια κίνηση μελετημένη ή μια μοιραία παρόρμηση της στιγμής. Γιατί με τα «νευράκια» δε μπορείς να κάνεις πολιτική. Ούτε να κερδίσεις εκλογές.
