Μετά από εβδομάδες συζητήσεων, παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, κυκλοφορίας σεναρίων, πολυσέλιδων αναλύσεων στον Τύπο και κατόπιν εφτά ψηφοφοριών το σώμα των εκλεκτόρων επέλεξε τελικά για πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, αυτόν που δήλωνε ότι δεν πρόκειται να κάνει δεύτερη θητεία. Τον 80χρονο Σέρτζιο Ματαρέλα.
Η πολιτική ελίτ της χώρας προσπάθησε να «πουλήσει» την επανεκλογή του Ιταλού προέδρου ως ένα μήνυμα σταθερότητας. Ιδιος πρόεδρος και ίδιος πρωθυπουργός, ο Μάριο Ντράγκι που τελικά δεν θα μεταπηδήσει στην προεδρία. Αρα η χώρα συνεχίζει να βαδίζει στο δρόμο της ανάκαμψης και της επιστροφής στην κανονικότητα.
Η πραγματικότητα βεβαίως δεν είναι και τόσο ειδυλιακή. Ο Ντράγκι ήθελε να αλλάξει πόστο και προσπάθησε παρασκηνιακά να το επιτύχει. Αυτή η αποτυχία δείχνει πόσο διχασμένο είναι το πολιτικό τοπίο, ασχέτως αν για συνταγματικούς λόγους τα κόμματα είχαν κάνει ανακωχή μεταξύ τους, πρώτα λόγω της πανδημίας και μετά γιατί δε μπορούσαν να γίνουν εκλογές, όσο εκκρεμούσε η διαδικασία της εκλογής προέδρου.
Αυτό που φάνηκε τις περασμένες ημέρες ήταν η αδυναμία των κομμάτων να καταλήξουν σε μια κοινά αποδεκτή προσωπικότητα, δείγμα της επικράτησης μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, που λογικά θα συνεχίσουν να καθορίζουν τη στάση τους.
Η κοινή γνώμη παρακολούθησε ένα μελόδραμα, που μόνο εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα δεν πρέπει να ενέπνευσε. Αρχικά το σόου του 85χρονου Μπερλουσκόνι, που έμοιαζε με «κιτς» απόπειρα επιστροφής στο παρελθόν και ο οποίος αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση αν και δήλωνε ότι είχε την εκλογή «στο τσεπάκι». Η σιωπή του Ντράγκι για τις πραγματικές προθέσεις του. Οι αλλεπάλλες προτάσεις του Ματέο Σαλβίνι της Λέγκα να προτείνει κάποιον που οδήγησαν σε ειρωνικά σχόλια ότι αντιμετωπίζει τη διαδικασία σαν ριάλιτυ ανακάλυψης ταλέντων. Οι προκλήσεις της ακροδεξιάς Tζόρτζια Μελόνι.
Επτά ψηφοφορίες με λευκά ψηφοδέλτια ή από ένα σημείο και μετά - για να σπάσει και η μονοτονία - με σκιτσάκια ζωγραφισμένα επάνω τους ή με ονόματα ποδοσφαιριστών και τραγουδιστών και σκιτσάκια αρχαίων Λατίνων φιλοσόφων. Ολα αυτά δεν τα λες και σημάδια αναβάθμισης της πολιτικής ζωής. Τώρα όλα τα βλέμματα επιστρέφουν στον Ντράγκι και στους χειρισμούς του για τη μοιρασιά των εκατομμυρίων από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της ΕΕ. Αν υπάρχει ένας παράγοντας που αποδυναμώνει σενάρια για κυβερνητική κρίση και διάλυση του «συνασπισμού ανάγκης» είναι το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν φάνηκε να βγαίνει κερδισμένο από όλη αυτή τη διαδικασία, για να σκεφτεί να το εκμεταλλευτεί άμεσα προκαλώντας κρίση και ίσως και πρόωρες εκλογές, πριν τις προγραμματισμένες για το 2013.
