Είναι ένα ερώτημα το πού θα βρίσκεται ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι τις επόμενες ημέρες. Ισως να έχει αλλάξει η τύχη του, ακόμα και την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές, καθώς όταν γράφονταν οι μάχες είχαν φτάσει έξω από το Κίεβο και η «προσφορά» της Μόσχας για παράδοση άνευ όρων συνέχιζε να ισχύει.
Μοιάζει σχεδόν βέβαιο ότι ο ουκρανικός στρατός ή ότι έχει απομείνει από αυτόν δεν θα μπορέσει να αποτρέψει το μοιραίο. Ο επόμενος γρίφος αφορά λοιπόν και πάλι τη Μόσχα, όπως όλοι οι γρίφοι των προηγούμενων ημερών.
Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει πώς φαντάζεται την «αποστρατιωτικοποίηση και την αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Αυτό που μπορεί να σκεφτεί κάθε λογικός άνθρωπος είναι ότι από τη στιγμή, που είχε έτοιμο ένα οργανωμένο σχέδιο κατάληψης μιας αχανούς χώρας, θα έχει κάνει και τον προγραμματισμό του για το πώς θα αντιμετωπίσει την «σθεναρή απάντηση» των εμπορικών του εταίρων. Τις κυρώσεις δηλαδή της ΕΕ.
Λογικά αυτό που θα σκέφτεται ο «άρχοντας του Κρεμλίνου» είναι να «εγκαταστήσει» μια άλλη διοίκηση στο Κίεβο για να μπορεί να ισχυριστεί ότι η αποστολή που ανακοίνωσε στέφθηκε με επιτυχία.
Αυτός που πραγματικά προκαλεί οίκτο είναι ο Ζελένσκι. Οπως διαρρέει όλο και συχνότερα το περιβάλλον του αισθάνεται «προδομένος και εξαπατημένος» από τους Δυτικούς, κυρίως από τους Αμερικάνους, που τον έσπρωξαν στα άκρα συντηρώντας του ελπίδες ότι θα τον βοηθήσουν. Από ένα σημείο, κυρίως όταν είδε να αρχίζουν οι εκκενώσεις των πρεσβειών στο Κίεβο πήρε είδηση ότι μάλλον του αναλογούσε ο ρόλος ενός «χρήσιμου ηλίθιου». Που βρέθηκε απέναντι στην «βάρβαρη επίθεση» της Ρωσίας μόνος με όπλο του τη συμπάθεια των επίδοξων συμμάχων του.
Ετσι λοιπόν «Ο άνθρωπος του λαού», όπως λεγόταν η κωμική σειρά, στην οποία πρωταγωνιστούσε μέχρι να ασχοληθεί με την πολιτκή, κατάλαβε καθυστερημένα ότι εδώ το σενάριο δεν επιδεχόταν πλέον δικές του παρεμβάσεις. Αλλά δεν υπήρχε πλέον επιστροφή. Και προσπάθησε να ανταποκριθεί στο ρόλο του με αξιοπρέπεια. «Δεν ήταν μέλος του ΝΑΤΟ» λένε τώρα οι δυτικοί παρά το θυμό και την αγανάκτησή τους. Αρα δεν μπορούσαν να παρέμβουν στρατιωτικά στην Ουκρανία. Το πιο τραγικό είναι ότι το είχαν δηλώσει προκαταβολικά, δίνοντας με τον τρόπο τους «πράσινο φως» στον Πούτιν. (Το ερώτημα που θα είχε ενδιαφέρον για εμάς είναι πώς θα απαντούσαν αν ένα μέλος του ΝΑΤΟ έκανε επίθεση σε ένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ. Με ίσες αποστάσεις ίσως;)
Το μέλλον του Ζελένσκι ίσως να μην έχει και τόση σημασία. Πόσοι και πόσοι «πρωταγωνιστές» των εξελίξεων στην Ουκρανία δεν έχουν λησμονηθεί στην αφάνεια; Ποιός θυμάται για παράδειγμα τη Γιούλια Τιμοσένκο, αγαπημένη κάποτε των ΜΜΕ της Δύσης, μέχρι που έγιναν γνωστές οι δηλώσεις της με αφορμή τον πόλεμο της Κριμαίας ότι δεν θα είχε πρόβλημα να εξολόθρευε με μια πυρηνικη βόμβα τους ρωσόφωνους στην Ουκρανία;
Αυτό που συχνά δείχνουν να αγνοούν πολλοί πολιτικοί, «παλιοί» και όψιμοι σε πάρα πολλές χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης είναι ότι πολλοί από αυτούς έχουν αποδειχτεί αναλώσιμοι. Μιας χρήσεως. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να γνωρίζει και ο Ζελένσκι. Βεβαίως στις καρδιές των Αμερικανών θα μείνει σίγουρα αξέχαστος. Ειδικά στις μεγάλες καρδιές των «γερακιών» γύρω από το Πεντάγωνο και το Λευκό Οίκο, που θα τον θυμούνται ως τον άνθρωπο που τους βοήθησε να εδραιώσουν την παρουσία τους στην Ευρώπη, μαζί με τα όσα «παρελκόμενα» κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Ως γνωστόν όλα τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα προϋποθέτουν μια θυσία στην αρχή τους. Η «νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας του ΝΑΤΟ» είχε κρατήσει αυτό το ρόλο για τον Ζελένσκι. Μένει να δούμε τι σκηνοθεσία έχει προβλέψει για αυτόν ο Βλάντιμιρ Πούτιν.
