Φυσικά και δεν ήταν δυνατό να καταργηθούν όλες οι μέχρι τώρα ισχύουσες διαδικασίες και η Ουκρανία να αποκτήσει καθεστώς «υποψήφιας προς ένταξη χώρας» με διαδικασίες fast track όπως διατυμπάνιζε στις κρίσεις βερμπαλισμού της η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Φυσικά και δεν μπορούσαν χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστρία, η Ιταλία, η Ουγγαρία και άλλες να πυροβολήσουν τα πόδια τους και να συμφωνήσουν σε μια άμεση «απεξάρτησή» τους από τη ρωσική ενέργεια, όπως εκδικητικά ζητούσαν κάποιες χώρες. Υποκριτικά όπως αποδείχτηκε, αφού την ίδια μέρα οι πρωτοστάτες της ιδέας Πολωνοί παραδέχονταν ότι η κρατική τους εταιρία πετραλαιοειδών συνέχιζε κανονικά την προμήθεια από τη Ρωσία για να διασφαλίσει την επάρκεια της χώρας.
Φυσικά και ήταν ουτοπία να περιμένει κανείς ότι η μαγεία των Βερσαλλιών θα έπειθε τους σφιχτοχέρηδες Ολλανδούς και τους ουδέτερους Αυστριακούς να συνηγορήσουν σε ένα «ευρωομόλογο» για την κοινή άμυνα, όταν δεν συμφώνησαν σε κάτι τέτοιο ακόμα και σε περιπτώσεις, που παιζόταν στις διεθνείς αγορές η τύχη του ευρώ.
Η θεσμική Ευρώπη που εδώ και μέρες μας διαβεβαιώνει ότι είναι τόσο ενωμένη όσο ποτέ, δε μπόρεσε να συμφωνήσει ούτε σε ένα από τα σημεία που είχαν διαφημιστεί, διαρρεύσει, κυκλοφορήσει ως οι «μεγάλες τομές» μιας συνόδου, που τελικά αποκαλύφθηκε ότι είχε μάλλον έναν και αποκλειστικό σκοπό, όταν σχεδιαζόταν πολλούς μήνες νωρίτερα: Να προσφέρει ένα ωραίο προεκλογικό φόντο για τις ανάγκες του Γάλλου, υποψήφιου ξανά για την προεδρία της χώρας του, Εμανουέλ Μακρόν.
Γιατί βεβαίως καλός είναι ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη με τα εκατομμύρια των προσφύγων από την Ουκρανία, καλή και η κατανόηση για το ζόρι που περνούν εδώ και μήνες με τα παιχνίδια στα χρηματιστήρια της ενέργειας εκατομμύρια νοικοκυριά, καλοί και οι παληκαρισμοί απέναντι στο δικτάτορα Πούτιν και οι ανέξοδες απειλές εναντίον του. Αλλά η τσέπη παραμένει τσέπη και τα εθνικά συμφέροντα είναι συχνά τόσο διαφορετικά, όσο και ο τρόπος που βλέπουν το ρόλο της Ευρώπης οι 27 εταίροι από συγκυρία.
Απέμειναν έτσι οι φωτογραφήσεις και οι ασαφείς υποσχέσεις ότι θα τα δουν όλα στην πορεία. Και τα ενεργειακά και τα αμυντικά. Αλλωστε ποιος κυβερνήτης χρειάζεται άδεια από το Συμβούλιο για να «κλείσει» αγορές μερικών δισεκατομμυρίων με κάποια πολεμική βιομηχανία; Εδώ ούτε καν τα εθνικά κοινοβούλια δε μαθαίνουν συχνά τις λεπτομέρειες.
Αυτή είναι η ενωμένη Ευρώπη των ρηξικέλευθων αποφάσεων. Το ερώτημα είναι όμως γιατί κάποιοι «κορυφαίοι θεσμικοί» προκαλούν τόσο μεγάλες προσδοκίες με μεγαλοστομίες κάθε είδους, οι οποίες ξεφουσκώνουν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Συνειδητοποιούν τη ζημιά που προκαλούν με αυτό τον τρόπο;
Οσο περισσότερο οι υπάλληλοι του γερασμένου αυτού αρτηριοσκληρωτικού κατασκευάσματος, που φτιάχτηκε με προδιαγραφές άλλων δεκαετιών θα θριαμβολογούν περί ενότητας και αποφασιστικότητας, τόσο περισσότεροι γίνονται τελικά οι Ευρωπαίοι, που τους αξιολογούν ως ένα θίασο που περιφέρεται από το ένα ιστορικό σημείο της ηπείρου στο άλλο, χωρίς να μπορεί να πάρει ποτέ μια ουσιαστική και πραγματικά γενναία απόφαση προς όφελός τους. Οπως για παράδειγμα να απαντήσουν από κοινού στην εκτόξευση των τιμών του ρεύματος ή να εξηγήσουν πώς θα αντικαταστήσουν το 22% των σιτηρών, που έρχεται στην Ευρώπη από τη Ρωσία.
Οσο μεγαλύτερες οι κρίσεις, τόσο μεγαλύτερες οι ρωγμές, που θα φανούν όταν η αστραφτερή μπογιά, που τις καλύπτει θα αρχίσει να ξεφλουδίζει. Ο κύριος Μακρόν πάντως έδειξε σίγουρος ότι δεν φοβάται κοινωνικές αναταραχές στο μοτίβο των «κίτρινων γιλέκων» από την έξαρση της ακρίβειας. Δεν εξήγησε από πού αντλεί αυτή την αισοδοξία.
To μόνο που φαίνεται να συμφώνησαν, αν πιστέψουμε τον απολογισμό του οικοδεσπότη προέδρου είναι ότι θα χρειαστούν πολλά δισεκατομμύρια για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Η υποψία είναι δικαιολογημένη, πως όταν θα έρθει εκείνη η ώρα το πιθανότερο είναι ότι θα τσακωθούν στη μοιρασιά.
