Η αριστερή (αλλά όχι μαρξιστική) taz του Βερολίνου θυμήθηκε αυτές τις μέρες τον Αντόνιο Γκράμσι: «Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί, είναι η εποχή των τεράτων».
Την αφορμή της έδωσε η σύνοδος του G7 στο ειδυλιακό Ελμαου της Βαυαρίας. H τοποθεσία αυτή είχε επιλεγεί και πάλι το 2015 για τη συνάντηση των «ισχυρών» του πλανήτη, επειδή ακριβώς μπορούσε να προσφέρει ασφαλή απομόνωση, κρατώντας μακριά χωρίς πολύ κόπο τους διαδηλωτές ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Την τακτική αυτή ακολουθούσαν όλες οι χώρες, που αναλάμβαναν να διοργανώσουν ραντεβού «πλουσίων», ειδικά μετά τα όσα είχαν συμβεί στη αιματοβαμμένη σύνοδο της Γένοβας το 2001. Μόνο ο Πούτιν είχε την άνεση να τους καλέσει στην επιβλητική τσαρική Αγία Πετρούπολη, εκεί που οι επίδοξοι διαδηλωτές γνώριζαν ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να καταλήξουν σε κάποιο μπουντρούμι.
Η εφημερίδα ειρωνικά έγραφε την Παρασκευή ότι δεν χρειάζεται πλέον να... παίρνουν τα βουνά οι ηγέτες των 7 με τους κατά περίπτωση υψηλούς καλεσμένους τους, αφού το κίνημα εναντίον τους αυτή τη φορά αναμένεται εξαιρετικά αναιμικό.
Η ΤΙΝΑ λοιπόν επανέρχεται δριμύτερη. «There is no Alternative» που έλεγε η μακαρίτισσα η Θάτσερ. Μετά από μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που κόντεψε να τινάξει στον αέρα το «όλον» σύστημα, αυτό επανήλθε κάνοντας ένα restart, αλλά όχι απαραίτητα και reset. Δεν είναι μόνο ότι πίστευε ακράδαντα το ίδιο ότι μπορεί να επιβιώσει χωρίς να αλλάξει. Είναι ότι σταδιακά άρχισε να πείθει και τους υπηκόους του, ότι το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» αποτελεί τελικά αφελή ουτοπία. Τίποτα δεν άλλαξε επί της ουσίας, πέραν της διασημότητας και των ανάλογων τραπεζικών καταθέσεων, που απέκτησαν όσοι οικονομολόγοι άρχισαν να γράφουν βιβλία για τον κόσμο που πρέπει να... αλλάξει. Είχαν μάλιστα συχνά την ευκαιρία να το διαλαλήσουν και σε μέχρι πρότινος κλειστές «λέσχες πλουσίων», όπως το Νταβός, που μεγαλόθυμα άνοιξαν τις πόρτες τους και για επικριτικές φωνές.
Μετά ήρθε η πανδημία, που αποδείχτηκε στο τέλος μια τιτάνια άσκηση υπακοής. Οι επιλογές «αντιμετώπισης» της εξαφάνισαν κάθε ψήγμα διαφορετικότητας, συνέθλιψαν τη ραχοκοκκαλιά κάθε ισχνού έτσι κι αλλιώς κινήματος. Το σοκ ήταν αξεπέραστο. Εδώ η ΤΙΝΑ έδωσε τα ρέστα της σε θεωρία και πράξη, Η κοινωνία μπορούσε να κινείται και να ακινητοποιείται με το πάτημα ενός κουμπιού. Οι πολυεθνικές του φαρμάκου αναβαπτίστηκαν σε ρόλο σωτήρων του πλανήτη. Ο φόβος και ο τρόμος έγιναν το εναλλακτικό καύσιμο του μέλλοντός μας.
Απέμεινε μόνο το γονάτισμα κάποιων αθλητών σε λίγες πλέον χώρες ως απόδειξη της αντιρατσιστικής συνείδησης του πιο προωθημένου καπιταλισμού. Στο μεταξύ οι μαύροι συνέχιζαν να δολοφονούνται και η «μητέρα του νεοφιλελευθερισμού» αυτή «των ελεύθερων και των γενναίων η χώρα» μοιάζει να καλπάζει με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό προς το μεγαλείο προπερασμένων αιώνων, που τους γνωρίζαμε μέσα από ταινίες γουέστερν.
Στην Ευρώπη, αυτό που αποκαλείται «Αριστερά» αναγκαζόταν καθημερινά να αποδεικνύει τη συμβατότητά της με το σύστημα, να υπογράφει καθημερινά δηλώσεις μετανοίας, να υπερθεματίζει συχνά σε μέτρα περιορισμού της όποιας ελευθερίας του ατόμου είχε ακόμα μείνει ασάρωτη, ελπίζοντας έτσι ότι θα επιβεβαιώνει την ικανότητά της να κυβερνήσει και αυτή. Πού να της μείνει καιρός να ασχοληθεί με κινήματα;
Ακολούθησε ο πόλεμος για να ολοκληρώσει ότι είχε απομείνει σε εκκρεμότητα. Το «φιλειρηνικό» κίνημα μετατράπηκε σε μια άβουλη μικρομεσαία μάζα, που ήταν έτοιμη να πάρει και τα όπλα για να υπερασπιστεί τις «αξίες», που έφτυναν καθημερινά σε φαιδρά λογίδρια σε παγκόσμια απευθείας σύνεδση οι πρωτομάστορες δεκάδων πολέμων, οι έμποροι παντός είδους και οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι σκουριασμένων «θεσμών» όπως η Κομισιόν.
Τι να κάνεις τώρα; Να ντυθείς στα γαλαζοκίτρινα και να πας να περικυκλώσεις το Ελμαου ζητώντας περισσότερα πολεμοφόδια για την παγκόσμια ειρήνη;
Η περίπτωση της Γερμανίας είναι χαρακτηριστική, επειδή κάποτε ήταν μια χώρα που έδινε υποσχέσεις για την διάρκεια και την ανθεκτικότητα των «κινημάτων» κάθε είδους: αντιαυταρχικό, αντιπολεμικό, οικολογικό, χειραφετικό. Την ίδια μέρα που διάβαζε κανείς για τις προετοιμασίες της συνάντησης των πλουσίων στη Βαυαρία, τα ρεπορτάζ μιλούσαν για την αγωνία της die Linke να μην καταλήξει το συνέδριο της στην πλήρη διάλυση της, την κατρακύλα του σοσιαλδημοκράτη Σολτς στις δημοσκοπήσεις, επειδή δεν αποδείχτηκε αρκετά ετοιμοπόλεμος, τις προειδοποιήσεις του γραβατωμένου πλέον σε μόνιμη βάση «πράσινου» υπουργού Οικονομίας ότι οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, να συγχωρήσουν την επιστροφή στον άνθρακα και να βάλουν και το χέρι στην τσέπη, γιατί δε μπορεί να ζητάνε συνέχεια επιδοτήσεις και βοηθήματα.
Οι πλούσιοι του πλανήτη μπορούν λοιπόν να σηκώσουν τα δίλιτρα βαυαρικά ποτήρια μπύρας στην υγειά της ΤΙΝΑ χωρίς ανησυχίες και χωρίς ενοχλητικές φωνές διαδηλωτών από τους πρόποδες του βουνού. Η ΤΙΝΑ κι αν εγέρασε δε μοιάζει τουλάχιστον προς το παρόν να απειλείται από κανέναν. Μόνο από τη δική της απληστία και αλαζονεία.
