Αυτές τις ημέρες εκατομμύρια επιβάτες σε αεροδρόμια της Ευρώπης έρχονται αντιμέτωποι με μια συνέπεια της πανδημίας, που ως τώρα κρατιόταν κρυφή. Αεροπορικές εταιρίες και αεροδρόμια αποφάσισαν να μειώσουν δραστικά το προσωπικό τους για να μη μειώσουν τα κέρδη τους. Ετσι ενώ θεωρητικά γνώριζαν (και το έλεγαν μάλιστα) ότι μετά από δύο δύσκολα καλοκαίρια η διάθεση για ταξίδια θα είναι αυξημένη δεν φρόντισαν να προετοιμαστούν για κάτι τέτοιο. To χάος ήταν αναπόφευκτο. Κάποιοι Βρετανοί ή Γερμανοί βλέπουν τις διακοπές τους να χάνονται εξαιτίας αναβολών και ακυρώσεων πτήσεων και υποχρεώνονται... για αλλαγή να περάσουν μερικά εικοσιτετράωρα σε κάποιο αεροδρόμιο ελπίζοντας στο θαύμα.
Ο Μπάνκσι το είχε προβλέψει σε μια... τοιχογραφία του: «Ο τρόπος ζωής που παραγγείλατε είναι προς το παρόν εκτός αποθέματος». Αλλά οι πολίτες/καταναλωτές δεν το είχαν όλοι καταλάβει. Θα έπρεπε όμως.
Εδώ και τρια χρόνια σχεδόν ζούμε το πλήρες αναποδογύρισμα του «τρόπου ζωής μας». Με αφορμή την πανδημία είδαμε να περιστέλλονται βασικά πολιτικά δικαιώματα, να καταργείται η μέχρι πρότινος αυτονόητη «κινητικότητα», να συντρίβεται μια καθημερινότητα που βασιζόταν υποτίθεται στην «ελευθερία επιλογών». Είδαμε να δίδονται υπερεξουσίες σε μηχανισμούς ελέγχου και καταστολής, το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» να μεταλλάσσεται σταδιακά σε διαταγές υποχρεωτικότητας.
Οι πολίτες στην συντριπτική τους πλειοψηφία υποτάχθηκαν σε αυτό. Πρόθυμα υποτάχθηκαν σε επιταγές που μέχρι πρότινος θα έμοιαζαν εξωφρενικές. Παραιτήθηκαν από την κοινωνικότητά τους, σταμάτησαν να βλέπουν φίλους, εγκατέλειψαν παππούδες και γιαγιάδες στη μοναξιά, έχασαν δουλειές, ταξίδια, χόμπυς, δέχτηκαν να εμβολιαστούν με σκευάσματα που είχαν λάβει προσωρινή άδεια και σταδιακά αποδείχτηκαν όχι και τόσο αποτελεσματικά όσο διατυμπάνιζαν οι «εφευρέτες» τους.
Τώρα ο τρόπος ζωης δέχεται νέο πλήγμα με αφορμή τον πόλεμο. Πρέπει να κλείσουμε το καλοριφέρ, το θερμοσίφωνα, το κλιματιστικό, να σταματήσουμε τις «περιττές» μετακινήσεις λόγω της τερατώδους αύξησης των καυσίμων, να αρχίσουμε να τρώμε «φθηνότερα» επειδή το ουκρανικό σιτάρι έχει ξεμείνει σε κάποια αποκλεισμένα σιλό, αλλά μαζί του ακριβαίνουν και οι... ντομάτες.
Θα πει κανείς ότι ο τρόπος ζωής μπορεί να μην ήταν και ο ιδανικότερος, ο πιο βιώσιμος και λογικός. Αλλά αυτοί που μας το είχαν επιβάλει με ωραίες αφηγήσεις, τώρα προσπαθούν να τον τροποποιήσουν. Πάλι όμως όπως τους βολεύει αυτούς.
Γιατί εμείς αλλάξαμε, αλλά συνεχίζουμε να βουλιάζουμε σε ένα κλίμα αβεβαιότητας, ακρίβειας και μαύρων προφητειών. Σκεφτόμαστε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε για μπάνιο το Σαββατοκύριακο, την ώρα που κάποιοι άλλοι παίρνουν το αεροπλάνο για να πάνε στην Καλαμάτα...
Αλλά φυσικά το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, όσο και αν η «ευρω-βαλκανική» εκδοχή του είναι σίγουρα πιο χοντροκομμένη. Οι «ηγέτες» μας, όλοι ανεξαιρέτως, παραδέχονται ότι το σύστημα έχει προβλήματα. Στην αγορά ενέργειας, στα χρηματιστήρια πρώτων υλών και τροφίμων, στις «αλυσίδες» προμηθειών από χώρες με φτηνά εργατικά χέρια, στον αλόγιστο υπερκαταναλωτισμό ως καύσιμο για την επιβίωσή του, στην ιδιωτικοποίηση των πάντων με την προσδοκία του κέρδους.
Αλλά το σύστημα δεν σκέφτεται να το ακουμπήσει κανείς τους. Δεν σκέφτονται να αλλάξουν το σύστημα για να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας. Ζητούν από την κοινωνία να αναθεωρήσει τις ανάγκες της για να διασώσει το σύστημα. Μας ζητούν να κάνουμε πρώτα μερικούς μήνες υπομονή και μετά κάποια χρόνια που είναι και το πιθανότερο. Αγνωστο ακριβώς μέχρι πότε. Αντικαθιστούν συνεργασίες με «αυταρχικά»καθεστώτα με άλλα εξίσου αυταρχικά. Υπακοή, Υπομονή, Υποχώρηση. Το ερώτημα είναι αν τα αποθέματα αυτών των τριών «Υ», που καθορίζουν πλέον την καθημερινότητά μας είναι ανεξάντλητα.
