Υπήρξαν εφημερίδες από τις σοβαρές, που αφιέρωσαν ολόκληρες σελίδες - και μάλιστα μεγάλου σχήματος - στην ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά παράκουσαν την παρατήρηση του για την ένταση της προσοχής, που έτυχε το «σκασμένο» βαθυσκάφος του Τιτανικού σε σύγκριση με το ναυάγιο της Πύλου: «700 άνθρωποι πνίγηκαν, αυτό είναι απαράδεκτο, δεν μπορεί να συμβαίνει. Το ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτούς δεν είναι αλήθεια και το γνωρίζουμε. Ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα για αυτούς τους ανθρώπους».
Κάποιες άλλες σημείωσαν τη σχετική αναφορά, και μετά συνέχισαν να αγνοούν το θέμα ή ότι δεν αφορά στη δικαστική του πτυχή. Δεν περιμέναμε βεβαίως τον πρώην «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου» να μας καταδείξει αυτό που βιώνουμε καθημερινά από τα #ΜΜΕ107. Αρκούσε να γκουγκλάρουμε το όνομά του για να διαπιστώσουμε ότι πρώτο εύρημα στη σχετική λίστα ήταν η «είδηση» ότι ο πρώην «πρόεδρος αποθέωσε την ελληνική κουζίνα». Δάκρυσαν ακόμα και τα πλαστικά κινέζικα τσολιαδάκια στα ανά την ελληνική επικράτεια καταστήματα με σουβενίρ.
Θα πείτε ότι δεν φταίει ο Ομπάμα για αυτό. Είναι όμως έτσι; Εχουν περάσει εξίμιση χρόνια από τότε που παρέδωσε τα κλειδιά του Λευκού Οίκου. Οπως συμβαίνει με τους «πρώην» ο Τύπος έχει την τάση να θυμάται μόνο τα καλά του, κάτι που κορυφώνεται σε βαθμό «αγιοποίησης» χρόνο με τον χρόνο. Δείτε τον 100 ετών Κίσινγκερ.
Όμως ο Μπαράκ Ομπάμα είναι αναγκασμένος να υποστεί μια ακριβοδίκαιη αποτίμηση της θητείας του. Οσο και αν κάποιοι θέλουν να το ξεχάσουν διατηρεί την πρωτιά στον μέχρι τώρα 21ο αιώνα της διάψευσης υπέρμετρων προσδοκιών. Ενας πολιτικός που βασίστηκε πολύ στην εικόνα, την επικοινωνία, τη στρατηγική του PR, που πράγματι κινητοποίησε κοινωνικές δυνάμεις, αλλά μόνο για να εκλεγεί, αλλά όχι για να τις χρησιμοποιήσει σαν στήριγμά του για μια ρηξικέλευθη πολιτική.
Μετά τον Ομπάμα η πολιτική επικοινωνία, η μετατροπή των «ηγετών» σε μιντιακά προϊόντα, όπου η συσκευασία και το brandname μετρά πολύ περισσότερο από το περιεχόμενο, αναρριχήθηκε σε απάτητα έως τότε υψίπεδα. Αυτή του η επίσκεψη στην χώρα μας ήταν ενδεικτική. Ο απλός καταναλωτής ειδήσεων έμαθε ότι ο πρώην πρόεδρος συνάντησε και τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα. Δε νομίζω να ασχολήθηκε με το τι μπορεί να συζήτησε με τον καθένα. Και αδιαφόρησε. Μπορεί να ήταν αλλιώς αν είχε επιλέξει να δει τον έναν από τους δύο. Αλλά τότε δεν θα ήταν Ομπάμα.
Εντυπωσιάστηκε, λέει, ο γαμπρός του πατέρα της Μισέλ από το γεγονός ότι η Αθήνα είναι χτισμένη πάνω σε ερείπια. «Μπορούμε να χτίσουμε πάνω τους» διακήρυξε. Ισως μια πράξη άφεσης αμαρτιών προς τον εαυτό του. Γιατί τα πολιτικά ερείπια, που άφησε πίσω του ο άμεσος διάδοχός του δεν προέκυψαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάτι σάπιο υπήρχε στα θεμέλια από το παρελθόν. Αλλά οι προβολείς προτιμούσαν να είναι στραμμένοι προς τον ουρανό. Που είναι πάντα το όριο για τους επαγγελματίες πωλητές ονείρων.
