Το κακό με το νεοσυντηρητικό μπλοκ δεν είναι ότι πάντα έχει έτοιμες απαντήσεις για όλα. Το κακό είναι ότι χάρις στην μιντιακή του υπεροπλία καταφέρνει τάχιστα να μετατρέψει ακόμα και το πιο ανορθολογικό επιχείρημα σε κυρίαρχη άποψη. Αφού λοιπόν οι αγορολάτρες «μακρονιστές», βλέποντας το κύμα οργής των παιδιών στη Γαλλία εναντίον του ειδώλου τους, έχασαν για κάποιες μέρες τη λαλιά τους, πέρασαν τώρα στην αντεπίθεση, καθώς και οι ταραχές δείχνουν να κοπάζουν. Τέτοιοι πρόθυμοι απολογητές της κρατικής, συχνά υπέρμετρης βίας βρέθηκαν φυσικά και στην Ελλάδα.
Διάβαζα την ανάλυση ενός τύπου που αμφιβάλλω αν έχει περάσει έστω και με κλειδωμένες τις πόρτες του αυτοκινήτου του μια βόλτα από τα γαλλικά προάστια. Το σε βαθμό ανίας επαναλαμβανόμενο επιχείρημά ήταν ότι οι περιθωριοποιημένοι της γαλλικής κοινωνίας, αλλά όχι μόνο αυτής, έχουν επιλέξει συνειδητά το περιθώριο. Ανακάλυψε λοιπόν αυτούς που «δεν θέλουν». Τους ταύτισε με κοινούς ποινικούς που απλώς περιμένουν αφορμή για να κάνουν φασαρίες επειδή λέει δεν αποδέχονται τις δυτικές αξίες.
Στο ίδιο καλάθι βιάστηκε να βάλει για να ξεμπερδεύει γρήγορα με την ετυμηγορία του και τους ξεσηκωμένους του «black lives matter», ενός κινήματος που είχε συγκινήσει εκατομμύρια ανθρώπων πολύ πέρα από τα στενά όρια των ΗΠΑ. Η υπέρβαση της λογικής δεν τον παρέσυρε πάντως τόσο, ώστε να ορίσει ως εθελοντές του αποκλεισμού τους και τα εκατομμύρια των Γάλλων, που διαδήλωσαν επί μήνες ενάντια στην αναισθησία του Γάλλου μονάρχη, με αφορμή τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση.
Η λαθροχειρία είναι προφανής όσο και αποκρουστική. Βεβαίως από την εποχή της Θάτσερ η φράξια των νεοφιλελεύθερων μισούσε την κοινωνία. Μαζί και την κοινωνιολογία, όπως απέδειξαν οι εγχώριοι εκπρόσωποί της. Όμως πλέον η απλοϊκή εξήγηση αποκτά αποκρουστικά χαρακτηριστικά, όταν με το επιχείρημα του «δεν θέλουν» ξεπλένει τις επαναλαμβανόμενες δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς στις ΗΠΑ και ανήλικων στη Γαλλία και στο Βέλγιο, επειδή η εξωτερική τους εμφάνιση δεν συνάδει με το μοντέλο «δυτικών αξιών» ενός εμφορούμενου από ακροδεξιές ιδέες αστυνομικού.
Ακόμα πιο χυδαία γίνεται η επιχειρηματολογία, αν κοιτάξει κανείς την αφορμή της. Το μόνο έγκλημα του 17χρονου Ναέλ, από όσα έχουμε μάθει μέχρι τώρα ήταν ότι δεν ανταποκρινόταν ακριβώς σε αυτά τα κλισέ. Δεν επέδειξε «εγκληματική» συμπεριφορά σαν αυτή που θεωρούν σχεδόν «γονιδιακή» οι υπερασπιστές εν ψυχρώ εκτελέσεων. Είναι τελικά εντυπωσιακό πόσο ανερυθρίαστα επιδεικνύουν την απανθρωποποίησή τους οι δήθεν μοντέρνοι και ανησυχούντες για το μέλλον του «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» ακροκεντρώοι, που επιχειρούν να φιμώσουν οποιαδήποτε φωνή κριτικής ως «ισλαμολαγνεία».
Τζορτζ Φλόυντ, Σαμπάνης, Ναέλ, η Πύλος… Περιστατικά σαν αυτό επιβεβαιώνουν ότι πράγματι υπάρχουν δύο πλευρές, δύο κόσμοι. Υπάρχουν αυτοί που ντρέπονται να βλέπουν ανθρώπους να ξεροσταλιάζουν στην παγωνιά στα σύνορα Λευκορωσίας-Πολωνίας ή να πνίγονται στη Μεσόγειο και εκείνοι που έκαναν στο άψε σβήσε έρανο και συγκέντρωσαν σε λίγες ώρες σχεδόν ένα εκατομμύριο ευρώ για την νομική υπεράσπιση του κατηγορούμενου αστυνομικού. Είχαν φυσικά την υποστήριξη τεράστιων οικονομικών ομίλων, μεγάλων μιντιακών συμφερόντων και φανφαρόνων, που βγήκαν μπροστά για να αιτιολογήσουν το εγχείρημα. Γιατί ακριβώς «δεν τους θέλουν» όλους αυτούς, που χαλάνε τη φανταχτερή τους βιτρίνα. Και δεν αφορά αυτός ο αποκλεισμός μόνο τα μελαμψά παιδιά των γαλλικών banlieu. Αφορά πολλούς περισσότερους ανάμεσά μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πια ότι δεν βλέπουμε.
