H πρόκριση του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού στον τελικό μιας σπουδαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αλλά και η πρόκριση στο final four του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ, δείχνει αναμφίβολα την πλευρά μιας άλλης Ελλάδας. Της χώρα που μετά από τέσσερα μνημόνια την προηγούμενη δεκαετία, βγαίνει στο ξέφωτο και επιστρέφει στον αθλητικό ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Διότι δεν είναι ούτε μόνο το μπάσκετ, ούτε το ποδόσφαιρο. Είναι και τα άλλα παιδιά, του στίβου, ο Τεντόγλου ή ο Πετρούνιας στους κρίκους και την ενόργανη γυμναστική, ή ο Αντετοκούμπο και τα αδέλφια του που διαπρέπουν στον αμερικανικό μπάσκετ.

Μέσα στην κρίση φαίνεται ότι τελικώς γινόταν δουλειά. Τα παιδιά της Ελλάδος εργάζονταν άκοπα και αθόρυβα μέσα στην κρίση και μεγαλουργούν μετά. Γενικότερα μέσα στη νέα εποχή που διανύει η χώρα, προσπαθώντας να ξανακερδίσει την ευημερία της, είναι πολύ σημαντικό ότι ακούγεται διεθνώς για τα κατορθώματα στον αθλητισμό. Δεν χρειάζονται οι διθύραμβοι των βρετανικών ή των γερμανικών και αμερικάνικων μέσων ενημέρωσης για να αντιληφθεί κανείς ότι προκόβουμε.

Τα νέα παιδιά θεωρούν αδιανόητο να πάρουν το πτυχίο τους και να μην κάνουν ένα μεταπτυχιακό ή να μη γνωρίζουν τρεις ξένες γλώσσες μαζί με τα Ελληνικά. Μπορεί να δουλεύουν στο εξωτερικό, αλλά σκέφτονται να επιστρέψουν και πολλοί από αυτούς το κάνουν ήδη πράξη. Αλλάζει όλη η νοοτροπία και η αντίληψη για την οικονομία και την κοινωνία. Εκείνο που ίσως προβληματίζει είναι μέσα σε αυτή την πορεία που δημιουργείται τι αξίες παίρνουν τα νέα παιδιά. Και κυρίως τι αξίες δίνουν οι οικογένειες, μονογονεϊκές, κανονικές, ή ομόφιλων. Αυτό που λέμε δηλαδή, πολύ απλά, αν τα παιδιά που τελειώνουν τα σχολεία σήμερα και αύριο θα σπουδάσουν στα Πανεπιστήμια, θα γνωρίζουν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου και δεν θα… μπερδεύονται σε μία συζήτηση.