Ετσι χαρακτηρίστηκε τώρα η συμφωνία για το κλίμα στην Παγκόσμια Σύνοδο στο Παρίσι.

Οι πιο πολλές κυβερνήσεις δηλώνουν ότι πέτυχαν το στόχο τους. Οι ειδικοί ωστόσο λένε ότι το να θέτεις τώρα «στόχους», που δεν είχε γίνει δυνατό να υιοθετηθούν πριν από έξι χρόνια στην Κοπεγχάγη είναι ενδεικτικό του μεγέθους της «επιτυχίας». 

Κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην φρασεολογία του κειμένου. Τα κράτη «οφείλουν», «ενθαρρύνονται», «καλούνται» να λάβουν μέτρα, αλλά ο δεσμευτικός χαρακτήρας όλων αυτών παραμένει ζητούμενο.

Η παγκόσμια οικονομία δεν είναι προφανώς ακόμα ώριμη να κάνει τη μεγάλη στροφή προς άλλες εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία για μια ακόμα φορά δείχνει τα όρια της. Τα ισχυρά συμφέροντα έχουν πολύ αποτελεσματικότερα εργαλεία γνώσης, ενημέρωσης, επηρεασμού της λήψης των αποφάσεων και τελικά και της δικής τους αντιπροσώπευσης. Αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα, που όλοι ξέραμε ότι δεν θα λυθεί στο Παρίσι.