Το σίγουρο είναι ότι και εκεί αποχαιρέτησε οριστικά ο δικομματισμός, ο οποίος σε παλιότερες δεκαετίες συγκέντρωνε στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης ποσοστά γύρω ή και πάνω από το 80%. 

Αυτό έχει πρωτίστως να κάνει με την απαξίωση της Σοσιαλδημοκρατίας, που σχεδόν πουθενά στην Ευρώπη δεν έχει ποσοστά πάνω από 30%. Το φαινόμενο γίνεται ακόμα εντονότερο αλλά και πιο ορατό, εκεί που η Κεντροδεξιά δεν κατορθώνει να ικανοποιήσει και να συγκρατήσει στις τάξεις της και την «έξω Δεξιά» της. 

Σε πολλές χώρες αυτή η απαξίωση δεν αντικατοπτρίζεται τόσο έντονα και στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, αφού τα εκλογικά συστήματα φροντίζουν γι αυτό, είτε πριμοδοτώντας τα δύο παραδοσιακά κόμματα, όπως γίνεται στην Ισπανία ή στη Γαλλία ή στη Βρετανία ή ακόμα και στην Ιταλία, είτε χάρις σε εκλογικά πλαφόν, όπως το 5% στη Γερμανία, που στις τελευταίες εκλογές κράτησε εκτός Μπούντεσταγκ κόμματα που εκπροσωπούν το 15% των έγκυρων ψηφοδελτίων. Για να μην συνυπολογίσουμε άκυρα και αποχή, οπότε θα δούμε ότι σε πολλές χώρες ο δικομματισμός εδώ και 15 περίπου χρόνια έχει πάψει πια να εκπροσωπεί περισσότερο από το μισό των κοινωνιών. Αρα λοιπόν αυτό που ανακάλυψαν ορισμένοι μετά τις εκλογές στην ιβηρική είναι μάλλον «κοινό μυστικό».

Ωστόσο αυτός ο δικομματισμός συνεχίζει να κυβερνά την Ευρώπη στο σύνολό της και σε εθνικό αλλά και σε υπερεθνικό επίπεδο (βλέπε Ευρωκοινοβούλιο ή Κομισιόν) και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την αποστασιοποίηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας από την πολιτική και την απέχθειά τους απέναντι σε ένα σύστημα, που δεν αισθάνονται ότι είναι πια ικανό να τους εκπροσωπήσει πραγματικά. Οσο αυτό το ημιθανές σύστημα κρατιέται στη ζωή με «μηχανική υποστήριξη», τόσο θα διευρύνονται τα αδιέξοδα και θα προκαλούνται απρόβλεπτες αντιδράσεις των εκλογικών σωμάτων.