Τι μπορείς να περιμένεις δηλαδή από το 2016;
Τη χρονιά που η Χίλαρι Κλίντον θέλει να γίνει πλανητάρχισσα και ο Λεβέντης υπουργός; Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είσαι από τα μαθήματα συμβίωσης με την αστυνομο-στρατο-κρατία, που διεξάγονται πια καθημερινά σε ολόκληρη την Ευρώπη; Γιατί να μην ανησυχείς από τις ασκήσεις υπακοής στον «σπαρτιατικό βίο», που κάθε τόσο θεωρεί καθήκον του να μας κάνει ο Σόιμπλε; Πώς να αισθάνεσαι άνετα με ένα γείτονα σαν τον Ερντογάν που βλέπει το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα σαν ευκαιρία για να εξαγγείλει ένα ακόμα ολοκληρωτικό πόλεμο; Τι μπορεί να σε καθησυχάσει; Η μεγαλοψυχία του Πούτιν; Η οξυδέρκεια του Ολάντ; Η νηφαλιότητα του Γιούνκερ; Η αλληλεγγύη των Ανατολικοευρωπαίων; Η διορατικότητα του Ρέντσι; Ή μήπως το υψηλό επίπεδο του πολιτικού λόγου στο ελληνικό κοινοβούλιο; Τα εχέγγυα επιτυχίας των προηγούμενων μνημονίων, που προδιαγράφουν την επιτυχία που θα έχει και το τρέχον; Η κάθαρση που έχει ξεκινήσει σε όλα τα επίπεδα; Οι δουλειές που ανοίγουν και οι εργολάβοι που πληρώνουν;
Μοιάζει σήμερα τόσο περιττό να κάνει κανείς ευχές και να εκφράσει προσδοκίες, όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 7-8 χρόνια, από τότε δηλαδή που ξεκίνησε μια παγκόσμια κρίση την οποία οι υπαίτιοί της ακόμα δεν έχουν κάνει τον κόπο όχι να την αναλύσουν, αλλά ούτε καν καλά καλά να την ομολογήσουν.
Υπάρχει μια λέξη στα γερμανικά που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Zweckoptimismus. Κάτι σαν σκόπιμη αισιοδοξία. Χαζοχαρούμενη για τη μάζα, χρήσιμη για την «ελίτ». Αισιοδοξία για να πείσουμε εαυτούς και αλλήλους ότι όλα θα πάνε καλά. Σε αυτή ασκείται αλλά και μας υποβάλλει εδώ και χρόνια πια το χρηματικο-τραπεζικό-οικονομικό κυβερνείο, αρνούμενο πεισματικά να δει ότι ολόκληρες χώρες ισοπεδώνονται, κοινωνίες διαλύονται, άνθρωποι εξαφανίζονται, οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά εμείς πρέπει να πιστέψουμε, στην ικανότητα αυτοβελτίωσης του συστήματος, να σκύψουμε στωϊκά το κεφάλι και να είμαστε σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Ο ανταγωνισμός θα δώσει τη λύση, ο καλύτερος θα θριαμβεύσει, το δίκιο γενικώς και αορίστως θα επικρατήσει. Αρκεί να είμαστε όλοι υπομονετικοί και υπάκουοι, απαθείς και υποταγμένοι στη μοίρα μας. Και να σκεφτόμαστε κάθε χρόνο, ότι ο επόμενος μπορεί να είναι καλύτερος. Και αν όχι ο επόμενος, ίσως ο μεθεπόμενος. Αλλά και αυτός να μην τα καταφέρει, θα υπάρχει πάντα ένας επόμενος...
Να περάσει λοιπόν ο επόμενος.
Ευχαριστούμε το 28europe.blogspot.com
