Θυμάμαι στα παλιά τα χρόνια, τότε που τα γήπεδα δεν είχαν ακόμα καθίσματα, αλλά έπρεπε να βολευτείς πάνω στο τσιμέντο. Κάποια στιγμή σκάγανε μύτη και οι τσαμπατζήδες που ερχόντουσαν να κάτσουν δίπλα σου με το ακλόνητο επιχείρημα «ελάτε ρε παιδιά, ένα κώλο πιο κει, όλοι ίδια ομάδα είμαστε». Ολοι λοιπόν στην ίδια ομάδα, στην ίδια συλλογικότητα, στην ίδια κατηγορία. Αρκούσε όμως αυτό; Ειδικά όταν τύχαινε κάποιος από τους «ήρωες του τσάμπα» να αρχίσει να ...απλώνεται ακόμα περισσότερο ή όταν έβγαζε την όποιου είδους καφρίλα από μέσα του, αναρωτιόσουν συχνά τι χρωστάς και πρέπει να τον υποστείς.

Δεν αρκεί να είμαστε όλη στην ίδια ομάδα και κάποια στιγμή θα πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά σε αυτή τη χώρα έχουμε ένα παραδοσιακό πρόβλημα να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι. Εντάξει, είναι ίσως ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να θέλει να ανήκει σε ένα σύνολο. Αυτό σε πολλούς προσδίδει μια ασφάλεια και μια αίσθηση ισχύος. Και όσο τα πράγματα πάνε καλά μας βολεύει κι όλας, αφού μπορεί να προσθέτει και κύρος.

Ας πάρουμε τους δημοσιογράφους. Είμαστε όλη τέταρτη εξουσία; Ή μήπως είμαστε όλοι «αλήτες, ρουφιάνοι», όπως μας αποκαλούν συχνά; Τι κοινά σημεία μπορεί να έχει ο πιτσιρικάς που δουλεύει 10ωρο και 12ωρο στο ίντερνετ για 350 ευρώ με τη φίρμα που παίζει μπριτζ ή τέννις με το «αφεντικό» του ή με τον εκάστοτε υπουργό και έχει βάλει στην άκρη μερικά μαύρα εκατομύρια; Είμαστε όλοι ίδιοι; Εχουμε κοινά συμφέροντα;

Τι κοινό έχει ο αγρότης που ζει σε κάποιο απομονωμένο ορεινό χωριό της Ηπείρου και έχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εισόδημα πέντε ή έξι χιλιάδες ευρώ με τον μεγαλοτσιφλικά που επιδεικνύει κάθε τόσο το τρακτέρ του μεγάλου κυβισμού στις εθνικές ή τον «επιτυχημένο» φραουλοκαλλιεργητή της Μανωλάδας;

Τι κοινό έχει ο ασκούμενος νεαρός δικηγόρος που τρέχει όλη μέρα με το τρόλεϊ στην Ευελπίδων για 800 ευρώ με τα αστέρια των τηλεδικίων που  μας έχουν πείσει για το δικαίωμα του κάθε μεγαλοαπατεώνα να διεκδικεί μέχρι τέλους το τεκμήριο της αθωότητας (και της δημοσιότητας);

Τι κοινό έχουν οι γιατροί που μετά την κακοπληρωμένη βάρδια τους σε κάποιο ξεπεσμένο δημόσιο νοσοκομείο μπορεί να τρέχουν να βοηθήσουν σε κάποιο κοινωνικό ιατρείο με τους «από στόμα σε στόμα διάσημους» γυναικολόγους, που ζητάνε 200 ευρώ με απόδειξη ή 150 χωρίς απόδειξη για μια απλή επίσκεψη ρουτίνας;

Ας σταματήσω εδώ με τα παραδείγματα... Ξέρετε μόνοι σας και άλλα. Η ουσία είναι όμως ότι η «ένταξη» σε κάποια επαγγελματική ομάδα δε μπορεί να είναι αρκετή για να μας καθορίσει.  Οπως δε μπορεί να μας καθορίσει ένα και μόνο χαρακτηριστικό που έτυχε να αποκτήσουμε κάποια στιγμή. Είμαστε όλοι «καταθέτες»; Και αυτοί που άνοιξαν ένα λογαριασμό για να παίρνουν τον πενιχρό μισθό τους και αυτοί που έχουν καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων; Είμαστε όλοι «δανειολήπτες» και αυτοί που πήραν ένα δανειάκι για να αποκτήσουν ένα δυαράκι για την οικογένεια και αυτοί που δανείστηκαν για τη μεζονέτα με την πισίνα σε ένα καλό προάστιο, επειδή πίστευαν ότι θα βγάζουν εσαεί μαύρα χιλιάρικα; Και αυτοί που πραγματικά δε μπορούν να πληρώσουν και εκείνοι που το θεωρούν κουτό να πληρώσουν;

Η ουσία είναι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό βολεύει τους καθοδηγητές  των εκάστοτε συντεχνιών, αλλά και το πολιτικό σύστημα που μπορεί ισοπεδωτικά να στρέφει μια ομάδα εναντίον της άλλης. Και όσο συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως να ήμασταν όλοι στρουθοκάμηλοι κανένα πρόβλημα δεν θα λύνεται, καμιά κακοδαιμονία δεν θα ξεριζώνεται. Ολα θα μοιάζουν με άλυτο γρίφο, με γόρδιο δεσμό και όλοι θα αναρωτιόμαστε πώς θα είναι το χειρότερο, το οποίο ψιθυρίζουμε μεταξύ μας ότι μάλλον κάποια στιγμή θα έρθει.

Δεν είναι λοιπόν μόνο θέμα Αριστεράς ή Δεξιάς. Αλλωστε και αυτή η ομαδοποίηση φαίνεται ότι αποτελεί για ορισμένους το καλύτερο άλλοθι για να διεκδικούν μια προνομιακή θέση στο απυρόβλητο για οποιαδήποτε πράξη τους. Είναι θέμα λογικής. Δε μπορεί να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι όλοι. Πλούσιοι και φτωχοί, τίμιοι και απατεώνες, συνεπείς και αδιάφοροι, φιλότιμοι και γαϊδούρια, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι. Δε μπορεί να συνεχίζει επί της ουσίας να επικρατεί η χυδαία λογική του «μαζί τα φάγαμε». Αυτό θα ήταν το μεγάλο ζητούμενο μιας οποιασδήποτε προσπάθειας να φανεί μια λύση στα σημερινά μας αδιέξοδα. Και το θέμα δεν είναι αν το  μπορούν οι πολιτικοί. Είναι κυρίως αν το θέλουμε όλοι μας. Αν δεν καταλάβουμε δηλαδή, πού πραγματικά ανήκουμε και δεν σταματήσουμε να αφήνουμε άλλους να μιλούν για λογαριασμό μας, τότε πάντα θα «είμαστε όλοι το ίδιο».

Ευχαριστούμε το http://28europe.blogspot.gr/