Αν δεν υπάρξουν κάποιες εντελώς απρόβλεπτες εξελίξεις μέσα στους επόμενους μήνες, οι Αμερικανοί πολίτες, δηλαδή όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου και όρεξη να το χρησιμοποποιήσουν θα βρεθούν τον ερχόμενο Νοέμβριο ανάμεσα σε δύο επιλογές για την θέση του Προέδρου τους, που θυμίζουν λίγο το παραμύθι με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. 

Από τη μια η Χίλαρυ Κλίντον, που δεν αποτελεί παρά την έκφραση μιας επιλογής, που ενσαρκώνει ένα παλιό, διεφθαρμένο και κατά πολλούς αποτυχημένο σύστημα και από την άλλη ο «διαφορετικός» Ντόναλντ Τραμπ, που όπως όλα δείχνουν έχει χτυπήσει το ευαίσθητο εκείνο νεύρο όσων ζητούν ένα στιβαρό χέρι για να βγάλει την άλλοτε υπερδύναμη από τα πολιτικά της αδιέξοδα. Τα επιχειρήματα και η πολιτική αντιπαράθεση και των δύο θυμίζουν περισσότερο μια μονομαχία δύο υποψήφιων δημάρχων μιας κάποιας ορεινής σχετικά απομονωμένης επαρχιακής πόλης, παρά ένα σοβαρό διάλογο για το μέλλον μιας παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης.

Είναι προφανές ότι πολλοί θα αναγκαστούν να επιλέξουν τελικά όχι αυτό που θα θεωρούν καλύτερο, αλλά αυτό που θα εκτιμήσουν ως το μικρότερο κακό...
Αυτοί που τρομάζουν από τα ρατσιστικά, σχεδόν φασιστικά παραληρήματα του επίδοξου παντοκράτορα Τραμπ μπορεί να ψηφίσουν Χίλαρυ. Και εκείνοι που αηδιάζουν με την υποκρισία της τελευταίας, που κάνει λές και έπεσε άσπιλη και άφθαρτη από τον ουρανό  μπορεί και να την εκδικηθούν ρίχνοντας... Ντόναλντ.

Κανένα από τα δύο σενάρια δεν θα έπρεπε να μας κάνει να αισθανόμαστε ιδιαίτερη αισιοδοξία, παρά τις όποιες αναλαμπές στη θεματολογία αυτού του προεκλογικού αγώνα χαρίζει μέχρι τώρα ο «σοσιαλιστής» Μπέρνι Σάντερς. Και τα δύο επιβεβαιώνουν, όμως ότι μετά από οκτώ χρόνια προεδρίας Ομπάμα, που τόσες πολλές προσδοκίες είχε γεννήσει στον πλανήτη τίποτα ουσιαστικό στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Ή ακόμα χειρότερα έχει σαφώς αλλάξει προς το χειρότερο.

Ευχαριστούμε το 28europe.blogspot.gr