«Στη συζήτηση στο Συμβούλιο Εξωτερικών και Γενικών Υποθέσεων για τη Διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξαν δύο διαφορετικές γραμμές. Η πλειοψηφία των 25 από τη μία, που θέλει και δέχεται να ανοίξουν οι διαπραγματεύσεις μέχρι το καλοκαίρι του 2019 για τη Βόρεια Μακεδονία - fYROM και για την Αλβανία, και από την άλλη, οι Δανία, Γαλλία και Ολλανδία, οι οποίες θέλουν να το αναβάλουν», παραδέχτηκε ο υπουργός Εξωτερικών μετά την ολοκλήρωση των διήμερων εργασιών.
Ο ίδιος τοποθετήθηκε ανοικτά υπέρ της έναρξης της διαδικασίας: «Εξήγησα με πολύ σαφή τρόπο ότι η γεωπολιτική και γεωστρατηγική κατάσταση της περιοχής απαιτεί τη βοήθεια προς αυτές τις δύο χώρες και όχι την αναβολή της. Εξήγησα ότι η εσωτερική κατάσταση σε αυτές τις δύο χώρες απαιτεί σταθερότητα και ασφάλεια και όχι δημιουργία καινούριων προβλημάτων».
Ο ίδιος υποστήριξε ότι η διαδικασία οδηγήθηκε εντέλει σε έναν συμβιβασμό, «ο οποίος θα προβλέπει να μπορούν να ξεκινήσουν το άνοιγμα των Κεφαλαίων μέχρι το καλοκαίρι του 2019, κάτι δηλαδή που είναι πολύ σημαντικό για εμάς με την παρούσα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία γνωρίζει καλά και την κατάσταση και τα προβλήματα».
Σχολιάζοντας τις θέσεις των επιμέρους χωρών, ο Νίκος Κοτζιάς αναρωτήθηκε «Ποιος είπε ότι δεν παίρνουν το πράσινο φως;». Συμπλήρωσε πως «θεωρώ ότι υπάρχουν δύο ομάδες χωρών. Η πρώτη, η οποία αποτελεί τη μεγάλη πλειοψηφία με 25 χώρες, υποστηρίζει την έναρξη των διαπραγματεύσεων μέχρι το καλοκαίρι του 2019. Η άλλη ομάδα, η οποία αποτελείται από τρεις χώρες, τη Δανία, τη Γαλλία και την Ολλανδία, υποστηρίζει ότι θα πρέπει να αναβάλουμε την όλη διαδικασία. Η αναβολή όμως αυτής της ευρωπαϊκής διαδικασίας σημαίνει ότι θέτουμε εν αμφιβόλω τη σταθερότητα και την ασφάλεια ολόκληρης της περιοχής της Νοτιο-ανατολικής Ευρώπης, η οποία θα πρέπει να είναι πολύ σημαντική για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Απαντώντας σε ερώτηση αν είναι «δυνατόν να διαχωριστούν τα θέματα της πΓΔΜ και της Αλβανίας;» απάντησε: «Εννοείτε τη Βόρεια Μακεδονία, άλλωστε έτσι αποκαλούν πλέον τη χώρα τους. Δεν είναι καλή ιδέα. Γιατί θα πρέπει οι υποθέσεις να κριθούν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όπως γινόταν και τη δεκαετία του 1990, π.χ. δέκα χώρες μαζί. Υπάρχουν πολλές ζώνες συγκρούσεων στην περιοχή μας, για παράδειγμα ανάμεσα στην Αλβανία και τη Σερβία. Αν αφεθεί πίσω η Αλβανία, τότε η απόσταση με τη Σερβία θα μεγαλώσει. Αυτό δεν θα είναι κάτι θετικό για την περιοχή μας».
